⏩...Hayat,gözlerimi açtığım ilk dakika bana acımasızlığını göstermişti.Bir hastalığım olduğu için ah pardon ölümcül hastalığın ta kendisi olduğum için hiç görmediğim ailem tarafından öylece terk edildim...Hyunjin...Benim bir suçum yoktu.Terk edilmeyi hak etmemiştim...Hah,Tanrı bana acımış olmalı ki bir aile gönderdi.Evlatlık edinildim.Büyüdüm,onları sevdim.Çünkü ailemdiler.Öz ailem.Aklıma hiç evlatlık olacağım gelmedi,beni seviyorlardı...Ama kandırmışlar beni...Tam hatırlamıyorum 12-13 yaşlarımdayken evde yalnız kalmıştım.Ödevimi yapmak için dergilere bakıp konuyu araştırıyordum.Bir derginin arasından çıkan zarf buldum.Sonra merak ettim.Sadece merak...Zarfı açtım.Okudum.Hayatımda yaşadığım en büyük şoktu benim için.Yıllarca anne,baba,abi diyerek sevdiğim,saygı duyduğum insanlar aslında beni kandırmıştı...O gün anladım.Yalan söylemek kolaydı,çok kolay.Hele ki bir çocuğa yalan söylemek...Eve geldiklerinde beni o şekilde gördüler,gerçekleri öğrendiğimi anladıklarında hiçbir şey demediler.Açıklama yapmadılar.Tanrı aşkına!Açıklama istemiyordum,neden bunca yıl beni kandırdıklarını sordum.'Söyleyecektik sana.'dediler.Sonra içime kapandım,bu halimi anlamlandıramadılar,kötü davrandılar bana.Saçma geliyormuş onlar için.Öğrendiklerimin ertesi günü bir zarf satın aldım.Tıpkı o her şeyi öğrendiğim kağıdın konulduğu zarf gibiydi.Yazdım,her şeyi yazdım.Saçma sapan şeyler yazdığımı düşündüm bir an.Durdum,ama sonra yazmayınca bir hiç gibi hissettim.Tekrar yazdım.Seni düşündüm.Yazdım.Okuduğun o 17 mektup buydu işte.Bu ses kaydını dinlerken ben senden gitmişimdir çoktan,özür dilerim.Kendine iyi bak...Seni seviyorum...Sevgili sevgilim...⏪
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
