De Grijze Jager : De Wraak van Morgarath

Hoofdstuk 4

>>>——————>

De ceremonie leek wel uren te duren. Het kon ook bijna niet anders, met zoveel kinderen. Yanno had een plek gekregen bij meester Buick. Wat iedereen nogal verbaasde. Hij had altijd geroepen dat hij ridder zou worden, maar blijkbaar vond hij koken toch interessanter. Isha vond het wel grappig. Blijkbaar was de lange jongen toch onzekerder dan hij had gedacht. Koken was namelijk niet echt iets waar je mee kon pronken. Zeker als jongen, dan kreeg je geheid een paar gemene opmerkingen.
Zoals was gebeurd bij Niko. Niko stond naast Isha, hij was nog lang niet aan de beurt maar iedereen wist dat hij kok wilde worden, en groot ontzag had voor meester Buick, en Jenny, de beste kok van Araluen. En hij was er vaak mee getreiterd.
Naast Yanno hadden al 10 andere pupillen een leermeester gevonden. Twee meisjes waren aangenomen bij vrouwe Pauline in de diplomatieke dienst, een jongen was bij de klerkenschool aangenomen, twee andere pupillen waren door meester Ulf geaccepteerd, een jongen en een meisje die beide paarden geweldig vonden. Een andere jongen, niet enorm groot maar stevig gebouwd, had een plek gekregen bij meester Dolf, de smid. En nog een jongen was aangenomen door mevrouw Alina, een houtbewerkster die al hout leerde bewerken van haar vader toen ze nog maar een peuter was. Er waren nog twee pupillen, waarvan de een was afgewezen door heer Roderick, die beide waren aangenomen bij heer Joris, een leermeester die bijna nooit plek had. Hij was architect en had geen school waar hij kinderen dingen kon leren. Hij kon maximaal twee leerlingen onder zijn hoede nemen om ze persoonlijk alles te leren over gebouwen,  kastelen en plattegronden. De laatste jongen die een leermeester had gevonden tot nu toe, liep net terug naar de lijn pupillen.

Het was Lucian. Lucian zag eruit als een typische macho jongen. Sterk, zelfverzekerd, niet enorm groot maar ook zeker niet klein. Sportief, donker blond kort haar en bruine ogen. Het was daarom ook geen wonder dat heer Roderick hem had aangenomen. Lucian was ook nog eens enorm eerlijk en aardig naar iedereen die hij tegenkwam. Isha en hem praatte vaak. En dan uitte Lucian altijd graag zijn haat voor Yanno, en dat hij de jongen wel een keer een flink pak rammel zou willen geven. Isha vond het fijn dat iemand zoiets zei en dat hij dus niet de enige was die Yanno zo enorm erg haatte. Ook al wist hij dat Lucian dat nooit zou doen. Lucian zou nooit iemand pijn doen tenzij zijn, of iemand anders z'n leven ervan afhing. Dat was nog een reden dat hem zo geschikt maakte om naar de krijgsschool te gaan.
Lucian nam zijn plekje weer in in de rij pupillen, en Martin riep de volgende naar voren.

Dat was Yara. Isha kon het niet helpen om te glimlachen. Als hij ooit een meisje zou vinden waar hij verliefd op zou worden, ook al was hij nog nooit verliefd geworden op iemand, dan zou hij willen dat het iemand was zoals Yara. Een meid met wat pit.
Ze zou voor een grote verwarring gaan zorgen met haar keuze, dat wisten alle pupillen die stonden af te wachten wanneer ze zou zeggen bij wie ze in de leer wilde.
"Mijn heer." Zei Yara als groet naar de baron, een klein buiginkje makend. Iedereen, behalve haar mede pupillen, die al wisten waar ze voor zou kiezen, keek verbaast naar haar toen ze zich naar heer Roderick wendde. "Ik wil bij de krijgsschool in de leer, heer." Zei ze. Het viel nu ook ineens een aantal leermeesters op dat ze niet het officiële meisjes uniform droeg, maar het jongens uniform van het weeshuis.
Roderick keek een beetje verwart. Wat moest hij doen? Een vrouw in zijn krijgsschool? Kon dat wel? Hij keek naar de baron, die gewoon terug keek alsof er niks aan de hand was. Om heel eerlijk te zijn zag hij geen redenen waarom een vrouw geen ridder kon worden. Of, in ieder geval geen redenen die hij hardop durfde te zeggen. Yara zag er sterk uit. Ze had best wat spieren, en ze was de goede lengte. Ze zag er zelfverzekerd uit en keek Roderick zelfs een beetje uitdagend aan, alsof ze hem uitdaagde om haar af te wijzen. Ze had haar bruinige haar in een slordige knot, niet dat het heel lang was, waardoor er een aantal strengen haar langs haar gezicht los hingen.
Roderick keek weer terug naar het meisje. We zullen zien of je geschikt bent, dacht hij, voordat hij ineens riep.
"In de houding!" Zijn stem klonk als een donderwolk, en de meeste kinderen zouden geschrokken zijn, maar Yara sprong meteen in de houding, ze keek nog steeds naar Roderick, uitdagend. De krijgsheer begreep dat hij haar niet zo snel onder de indruk zou krijgen. Dat was goed. Maar hij had nog steeds zijn twijfels.
"Ik hoop dat je begrijpt dat er geen ruimte is voor mooi zijn en dat soort onzin op de krijgsschool. Niemand zal onderscheid maken tussen jou en de anderen omdat je een vrouw bent. Ik heb geen ijdeltuiten nodig die bang zijn om vies te worden. Is dat duidelijk?" Hij klonk doodserieus. Yara knikte, ze verbrak het oogcontact niet.
"Ja heer Roderick." Zei ze. Roderick knikte bedachtzaam, voordat hij uiteindelijk een diepe zucht liet horen. Dit zou of geweldig aflopen, of een totale mislukking worden.
"Goed. Je zal je even laat als Lucian melden bij de krijgsschool. Met degene die te laat is zal ik persoonlijk een hartig woordje spreken." Yara keek nog steeds strak naar Roderick. Ze liet het niet merken, maar dit was een heuse overwinning voor haar. Ze was er altijd vanuit gegaan dat ze afgewezen zou worden puur omdat ze een meisje was. Maar ze verrekte geen spier en bleef in de houding staan. Ze was niet zo dom om zomaar weg te lopen. Roderick bleef haar enige tijd aankijken, wachtend of ze weg zou lopen of niet. Uiteindelijk knikte hij, eigenlijk best tevreden.
"Op de plaats rust, terug naar je plek." Yara deed wat haar werd opgedragen en liep terug naar haar plek in de rij. Ze zou die jongens op die krijgsschool, en heer Roderick zelf, wel laten zien wat ze kon.

"Leander." Zei Martin zodra Yara in de rij terug was.
"Leander!" Hij herhaalde de naam, luider nu, en Niko, die naast Leander stond, duwde hem zachtjes tegen z'n zij. Hij maakte een kort gebaar richting Martin en de jongen keek op. Leander was een jongen iets aan de korte kant. Hij had bruin, krullend kort haar, grijs-blauwe ogen en een hoop sproeten. Martin keek een beetje geïrriteerd naar de jongen die naar voren liep.
"Volgende keer kom je naar voren de eerste keer dat ik je naam roep." Zei hij geïrriteerd. Leander keek naar Martin.
"Ik ben doof." Leander maakte een bijna niet te merken klein gebaar, wat eigenlijk alleen Isha opviel. In Leander's rustige stem was duidelijk te horen dat dit hem zo vaak was overkomen dat hij niet eens meer boos werd. Martin leek een beetje uit het veld geslagen door deze reactie, en hij bladerde geërgerd door Leander's dossier alvorens weer naar de jongen te kijken.
"Nou goed dan. Maar let dan op de volgende keer." Martin mopperde nog wat binnensmonds, en Leander draaide zich naar de baron, die hem meelevend aankeek. Hij was niet altijd doof geweest, dat wist Arald heel goed. Tot z'n zevende kon hij prima horen, maar door een traumatisch ongeval was hij zijn gehoor kwijtgeraakt, en z'n ouders. Toek hij bij het weeshuis kwam werd hem meteen gebarentaal geleerd. En liplezen.
Arald gaf een klein knikje dat de jongen mocht zeggen bij wie hij graag in de leer wilde.
"Ik wil in de leer bij meester George, heer." Zei de jongen kortweg. Meester George was een redelijk lange man. Hij zag er rustig en statig uit. Geen van de pupillen wisten het maar hij was zelf ook in het weeshuis opgegroeid en had deze verkiezingen ook gehad. Hij had daar toen met bibberende knieën gestaan. Nu stond hij er weer, maar dan als meester van de klerken school. Van die nerveusheid van toen hij nog een jongen was, was niks meer te merken.
Hij keek Leander aan. Hij vond de jongen interessant. Heel interessant. Het feit alleen al dat Leander zich niet tegen liet houden omdat hij doof was maakte hem een geschikte kandidaat. George had in zijn tijd in de klerken school geen gebaren taal geleerd, omdat er destijds maar bar weinig mensen waren die het konden. Als Leander het leuk zou vinden kon hij over een paar jaar gebarentaal leren, zodat meer mensen goed konden communiceren met dove, of slechthorende mensen. Ja, dat leek hem wel een goed idee. Hij zou het er laten over hebben met Leander.
"Ik neem hem graag aan als leerling." Zei George met een klein knikje. De baron glimlachte en keek naar de jongen voor hem, wachtend tot die hem aan zou kijken.
"Je bent aangenomen, morgen bij de klerken school melden om tien uur." Leander knikte, draaide zich om en liep terug naar de rij.

"Niko!" Riep Martin. Isha glimlachte Niko bemoedigend toe en duwde hem zachtjes naar voren. Niko keek een beetje onzeker naar de baron en schuifelde langzaam in zijn richting. Ondertussen keek Isha naar Leander, die nu naast hem stond met een gat ertussen waar Niko eerst was. Hij tikte de jongen aan, die zich naar hem toe draaide en hem aankeek.
"Ik zei toch dat het je wel zou lukken." Zei de kleine jongen geluidloos, en Leander kon een triomfantelijke glimlach niet onderdrukken.
"En trouwens, wat gebaarde je naar Martin toen hij je naar voren liep? Dat was gebaren taal toch?" Leander knikte en grinnikte.
"Oen." Fluisterde hij zo zacht hij kon, zodat hij zeker was dat hij het niet perongeluk te luid zou zeggen. Isha kon het niet helpen om ook te grinnikken.
Helaas voor beide jongens, zag Martin dat de twee de ceremonie aan het verstoren waren.
"STILTE." Riep hij zo luid als hij kon.
Blijkbaar snapte hij het concept 'doof' niet helemaal. Het was  namelijk overduidelijk dat hij alleen zo hard schreeuwde zodat Leander het heel misschien ook zou horen. Isha schrok zich natuurlijk een hoedje, en stond snel weer recht in de rij op zijn plek. Leander deed hetzelfde, op een rustiger tempo, nadat hij het Isha op zag springen. Toen Martin wegkeek naar de baron, keken bijde jongens even naar elkaar, Leander rolde met z'n ogen. Hij besloot dat hij maar beter niet verder de ceremonie zou verstoren met een slimme opmerking. Dat zou alleen dingen verergeren. Dus, de twee waren weer stil, en de verkiezing voor Niko ging verder zonder verdere op onthoudingen.

>>>——————>

Niko kwam weer in de rij staan tussen Isha en Leander in. Zijn benen begaven het bijna terwijl hij een paar keer diep adem haalde. Hij was aangenomen bij mevrouw Jenny en meester Buick! Blijkbaar wist Jenny hoe goed hij was in koken en had ze hem een talent genoemd in een korte discussie tussen de twee koks. En dat was nogal wat voor een jongen wiens idool Jenny was. Isha klopte hem op z'n schouder. Hij was blij voor z'n vriend, en vergat eventjes dat hij nu aan de beurt was. Stiekem hoopte hij dat ze hem zouden vergeten. Maar helaas hoorde hij Martins stem zijn naam al roepen.
Isha zuchtte, nam diep adem en liep naar voren.

>>>——————>