De Grijze Jager : De Wraak van Morgarath

Hoofdstuk 5

>>>——————>

Daar stond hij dan, in het midden van al de aandacht. Het had er zo makkelijk uit gezien toen alle andere pupillen voor de baron hadden gestaan en zo zelfverzekerd hadden gezegd bij wie ze in de leer wilden. Het was echter helemaal niet makkelijk. Het was ongemakkelijk en het maakte Isha nerveus.

The jongen keek naar Baron Arald en zag ineens iemand achter hem staan. Of althans, dat dacht hij. Hij focuste zijn aandacht erop en zag een man in een mantel... een grijze jager!
"Ben je klaar met staren?" Vroeg de baron, terwijl hij zachtjes met zijn hand heen en weer zwaaide. Hij klonk niet gemeen of geïrriteerd, maar wel serieus. Isha bloosde en knikte snel.
"J-ja. Sorry heer." Hij keek onzeker om zich heen alvorens diep adem te halen.
"Ik ehm... ik wil graag bij meester Dolf. Ik wil.. smid worden." Zei hij. Hij hoorde Yanno en een paar anderen achter hem zachtjes grinniken en vloekte in zichzelf. Hij kon wel door de vloer zakken van boosheid. De kleine jongen vloekte nog eens in zichzelf toen hij het gezicht van meester Dolf zag. Het was complete ongeloof.
"Is dit een grap? Jij, een wapensmid. Je bent veel te klein, je zal nooit een smidshamer op kunnen tillen jochie." Dolf was... niet een heel gevoelig persoon, zoals wel duidelijk bleek. Yanno en zijn vrienden begonnen nu te lachen, en Isha voelde how hij rood aanliep.
"Ik kan trainen. En- en ik krijg nog een groeispurt dat weet ik zeker-" Dolf keek de wanhopige jongen misprijzend aan.
"Kom maar terug als je die groeispurt en spieren hebt. Dan denk ik er wel nog een keer over na. Ik neem deze jongen niet aan heer, het spijt me." Dolf vouwde zijn armen over elkaar heen, alsof hij zichzelf wel stoer vond dat hij deze voor hem zo een nutteloze jongen had afgewezen. Arald keek met medeleven naar Isha. Hij vond heel eerlijk gezegd dat Dolf wel een tikkeltje medeleven had kunnen geven, maar hij zei er niks van.
"Nog andere eventuele plekken waar je je voor zou willen opgeven?" Vroeg hij, op een toon die duidelijk maakte dat hij meevoelde met de pupil voor hem. Isha keek om zich heen naar de leermeesters.
"Misschien houtbewerken..?"
Mevrouw Alina bekeek hem even en zuchtte toen.
"Het spijt me jongen maar ik heb eigenlijk al geen plek meer." Ze voelde zich slecht voor het afwijzen van Isha, maar het was waar, en ze had hem in ieder geval niet afgewezen voor zijn stevige bouw of spieren, of eigenlijk het gebrek ervan.
"A-architect dan-?" Vroeg Isha wanhopig. Hij begon in paniek te raken toen ook heer Joris, nee schudde. Hij had al twee leerlingen aangenomen, hij kon er geen drie onder zijn hoede nemen. Isha keek naar baron Arald, zijn ogen gevuld met tranen die hij in alle macht probeerde weg te knipperen.
"Stuur me alstublieft niet naar het platteland i-ik ga overal bij in de leer zolang ik niet als boerenknecht hoef te werken alstubli-" Isha's woordenstroom stopte abrupt toen ineens de jager die Isha eerder was opgevallen vanachter de baron naar voren kwam. Het leek bijna alsof hij uit het niets tevoorschijn was gekomen.
De jager gaf zonder iets te zeggen een klein briefje aan de baron alvorens met zijn hoofd te knikken naar de kleine jongen die daar voor de baron, enorm verward, stond te kijken naar de twee. Het ging duidelijk over Isha maar hij had geen flauw idee wat ze aan het bespreken waren over hem. Het enige wat hij kon opvangen van het korte gesprek waren de woorden Isha, geschikt, belangrijk en als hij est... en dan nog iets wat hij niet kon verstaan. Toen de baron zich weer naar hem toe richtte keek hij hoopvol op. Hij mocht toch zeker wel weten wat er op dat briefje stond?
"Mag ik-"
"Ga maar terug naar je plek in de rij Isha, morgen zien we wel verder." De baron wuifde hem weg, duidelijk in gedachten. Isha's hoop smolt als sneeuw voor de zon. Stond er iets ergs over hem op dat briefje..? Of misschien wel een groot geheim over zijn toekomst of verleden? Het briefje moest enorm belangrijk zijn...
"De baron zei terug naar je plek jongen!" Isha keek geschrokken op. Blijkbaar was hij volgens Martin iets te lang blijven staan. Als de man ergens goed in was, was het wel het doorbreken van Isha's gedachten. Hij zuchtte en voegde zich weer terug in de rij. Wat wist die jager toch over hem dat zo belangrijk was...?
"Hup! In de maat, naar buiten en terug naar het weeshuis jullie! Een, twee, een, twee!" Martin spoorde de kinderen aan om uit de zaal te lopen, Isha voorop. Hij keek nog snel eens achterom voordat hij de zaal uitliep, en zag het briefje op de rand van het bureau liggen, waar de baron achter had gestaan. De baron was al druk aan het praten met de leermeesters. Van de jager echter, was niks meer te zien...

>>>——————>

"Ik zweer het ik zag een jager!" Isha zat op de grond samen met Lucian, Leander en Niko.
"Isha ik heb het al gezegd, als er een jager was geweest had ik hem wel gezien, mijn broer is in z'n laatste jaar van de training ik weet alle trucjes van jagers!" Niko leek best trots op de claim dat hij alles wist van de grijze jagers. Isha rolde zijn ogen.
"Jullie hebben gewoon niet opgelet. Ik weet wat ik zag. Een jager met een grijze baard gaf de baron een briefje en zei iets over mij. Ik moet weten wat er op dat briefje staat."
"Hoe wil je dat gaan doen dan? Je kan niet zomaar het kasteel binnenwandelen zo van: hallo iedereen! Ik kom eventjes het briefje lezen wat de baron mij niet heeft gegeven, waarschijnlijk voor een goede reden maar Hey, ik doe het toch! Nee Isha dat gaat niet werken." Dat was Lucian. Hij zuchtte toen hij het ondeugende gezicht van Isha zag. Hij begreep dat hij de kleinere jongen een idee had gegeven.
"Maar wat nou als ze me.. niet zien..?" Zei Isha met een grijns op z'n gezicht. Hij stond op en gaapte.
"Ik ben moe zeg, ik ga maar eens naar bed. De baron zei dat we het morgen wel zouden zien dus ik neem aan dat ik uitgerust moet zijn voor een eventueel gesprek met baron Arald." Hij gaf de drie jongens de meest lieve glimlach die hij in zich had. Lucian, Leander en Niko stonden alle drie op.
"Ik ga niet voor je liegen als je vanavond ineens weg blijkt te zijn en Marie komt erachter." Zei Lucian. "Ik zet niet mijn toekomst als ridder op het spel om te gaan liegen voor jou." Isha haalde zijn schouders op.
"Ik snap het Lucian, maak je geen zorgen niemand hoeft voor me te gaan liegen. En trouwens, het maakt niet uit als ik gesnapt word of niet. Ik word waarschijnlijk toch naar het platteland gestuurd. Wat er ook zal gebeuren, het kan niet erger zijn dan werken als boer." De drie jongens keken een beetje onzeker. Maar glimlachten toen naar Isha.
"Goed dan. Maar ik vind het nog steeds een slecht idee." Zei Lucian
"Ik ook." Voegde Leander eraan toe.
"Ik... ik ben wel benieuwd. Als het lukt en je komt terug zonder problemen, maak me wakker. Ik wil dan ook wel weten wat er op dat briefje staat." Dat was Niko. Isha knikte en gaapte toen nog een keer, heel luid en overdreven.
"Tjonge jonge wat ben ik moe, ik ga maar naar bed." Met die woorden, draaide hij zich om en holde naar de slaapzaal.

>>>——————>