Untology [Stories]

6. My Zombie

Zombies are now existing in this town. When I was five, I am always crying when the show is about zombies or any monsters. Now, at the age of twenty-five, I became a fighter. Weeks ago, the news about the zombies gives us impact. Zombies are now real. I don't know if I'll cry, but crying is not a solution for someone like me. A SAF officer shouldn't cry—we must fight.

"Krrrr... krrr..." I heard a noise once again. May zombie pala sa likuran ko. I shoot instead of getting panicked. Isa pa ulit na paputok ang ginawa ko dahil bumangon itong muli. Napabuntong-hininga ako nang masigurado ko na na ito ay patay na. What a relief for me.

I heard another noise and I was about to shot again but she raised her arms. "Ate... tulong po... I'm— I'm a human. I am... not a zom—zombie po... ate... t—tulong po..." I can sense that she's in panick kaya ako na ang lumapit sa kaniya matapos kong ibaba ang aking baril. Nakahinga ako nang maluwag dahil may nailigtas ako.

Pero bago ko muna siya kupkupin, kailangan kong makasigurado mkung ayos lang siya at walang kagat. "Nakagat ka ba ng zombie, miss?"

"Po? Hindi po... ate..." Nakita kong napapaiyak siya kaya umiwas ako ng tingin dahil madali akong mahawa sa isang emotion. "Ang family ko po ang... nawala po. Patay na sila... hindi—" Narinig ko muna siyang napahikbi bago tumuloy. "hindi ko po sila n—naligtas. Mag-isa na lang po ako."

Napaatras muna ako dahil ayaw kong dalawa pa kaming umiyak dito. Pero sa pag-atras ko ay napatingin ako sa likuran niya. May zombie kaya hindi ako nag-alinlangang barilin ito. Nagulat naman ang dalagang kasama ko kaya tumago sa likuran ko habang nanginginig.

Bigla kong naalalang may mission pa nga pala ko. Kailangan kong kumuha ng blood sample ng mga zombie to test something about them. We need cure for this. Ayaw naming kumalat pa ito kaya dapat kaming makakuha ng sample sa kanilang dugo at itest kung kaya pa ba silang irecover—kung kaya pa bang mapatay ang virus na kumalat sa isang zombie.

Lumuhod ako habang kinukuha ang kailangan ko para makakuha ng sample na dugo sa zombie'ng napatay ko.

"Ate... ano po ang gagawin ninyo?"

"Kailangan nating makakuha ng lunas para matigil ito. Para maging ligtas tayo. Isa pa, chemists are trying to make a cure, gusto nilang makapag-imbeto ng p'wede pang pangrecover sa mga infected."

Nang makuha ko na ang kailangan ko. I looked at the zombie and— "Leido?" I was stunned because of what I've seen. Leido... The zombie that I kilked is... "Ate, o—okay ka lang po ba? May problema po?" Weakness can be see unto my eyes. "Buhay pa po ba siya?" Hindi ko na nagawang pansinin ang kasama ko dahil sa kirot na bigla kong naramdaman.

I took a deep breath and cleared my throat. I was about to answer her questions but my eyes are too weak to control my tears, and my heart is too weak to control my emotions. "I'm fine—" My voice cracked. Gusto kong magsalita pero inuunahan ng paghikbi ko ang pagsasalita ko.

"He's— he's my... fiance. The zombie's name is Leido... m—my fiance," I said and hugged mg fiance's infected body. I don't care if he's a zombie. Patuloy akong umiyak habang yakap-yakap ko siya sa huling pagkakataon.

Kahit nakaririnig muli ako ng mga kaluskos ng mga zombie na paparating ay wala akong pakialam. Patuloy pa rin akong tumangis. Ngunit nawala bigla ang mga kaluskos ng mga paparating at natabunan ito ng mga putok ng baril at nakita ko ang dalagang iniligtas ko. Hawak-hawak niya ang baril at pinagpuputukan sila.

At ang tanging naramdaman ko na lang ay ang pagyakap niya sa akin matapos niyang pagpapatayin ang mga halimaw. Ngumiti siya nang mapait bago niya ako tuluyang itayo. Kita ko ang mga luha na pumapatak sa kaniyang mga mata—

.

"Alyssa? Ayos ka lang?" Nagising ako mula sa pagkakabangungot. Bago ako mapalingon sa gumising sa akin ay deretso akong napatingin sa salamin. Kita ko ang bata kong mukha—mukha ng babaeng iniligtas ko sa panaginip ko. Ang babaeng iniligtas ko ay ako rin, at ako na siyang nagligtas sa kaniya ay ang matandang ako.

Bigla akong napaisip sa mga nangyari. Si Leido...

Lumingon ako sa gumising sa akin. Si Leido. "Binangungot ka na naman?" Siya ang batang Leido at ang namatay na Leido ang siyang matandang Leido sa panaginip ko.

Napanaginipan ko ba ang hinaharap?

Bigla ko siyang yinakap sa pangangamba. Sampung taon bago pa ang pangyayari sa panaginip ko. Hindi ko hahayaang mangyari ang mga iyon. Napaiyak ako sa kaniyang mga bisig, ramdam ko ang pag-aalala niya sa akin. Mula ngayon, lalaban na ako bago pa mangyari ang mga nasa hinaharap. Ayaw kong mawala siya o kahit sino sa buhay ko. Hindi ko kakayaning mawalan ako.

Ang mga buhay nila ay ang mga mahahalagang porsyento sa aking buhay.

—ysaqueens