Dirty Secret (COMPLETED)

CHAPTER 42

Comfort Room

Dahil sa hindi inaasahang pangyayari, natagpuan ko na lamang ang sarili sa loob ng private helicopter papuntang Pilipinas. Pagmamay-ari ni tito William at siya rin mismo ang piloto. He's an army kaya hindi nakakapagtakang may sarili silang sasakyan pang-himpapawid.

Hindi ko man gustuhin but I have no choice. My family needs me. I have to attend my grandfather's funeral. Sobrang bilis na halos yung maletang galing Dallas pa ang dala kong gamit. Mabuti nalang at hindi ko pa 'yun naayos.

Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Para na nga akong mahihimatay sa matinding tensyon. I don't know but my guts is telling me that this is a wrong move and it would be better to just stay in Los Angeles. Subalit, malaking kawalang respeto naman kung gagawin ko man iyon.

Kahit pa hindi ko nakasama ng matagal si lolo Andres, he's still my grandfather. My parents, needs me more than I needed them before. Isasantabi ko muna ang personal na dahilan at unahin ang pamilya.

Sigurado naman akong hindi kami magkikita, sa Laguna ang diretso namin dahil doon din naman sila lola nakatira. He is way too far away from the place. Sa Tacloban pa siya so imposibleng mag-cross ang mga landas namin.

Patuloy na umiiyak si mama na lalong nagpabagsak ng loob ko. She's too emotional. Simula kanina, hindi ko pa siya nakitang tumahan. She's on my side and I tried my best to console her. Mas nasasaktan ako kapag nakikita siyang ganito..

Lahat kami papuntang Pilipinas ngayon. Na-text ko na nga lang si Henry tungkol dito. I didn't got the chance to bid my goodbye personally. Pero babalik din naman ako kaagad, hindi ako magtatagal sa bansa..

"Condolence to your family, Dominique."

Pamilyar na sa akin ang marinig ang ganoong kataga sa nakalipas na dalawang araw. Mula noong marating namin ang Laguna, they immediately attended the wake of my late-grandfather. Maraming tao ang pumupunta, mga kakilala at kalapit na bahay.

"Eto talagang si pareng Andres, pabigla-bigla! Parang kahapon nagkabiruan pa kaming sasali sa sabong." one of the visitors said as he talk to my father.

Nakaupo ako sa harapan katabi si mama na nakatulala. I know this hurts a lot. Ang mawalan ng taong minamahal panghabangbuhay ay hindi rin biro ang sakit. What more if it is your own father?

Your first hug, first kiss when you were a child, first boyfriend, your first love...

It must be hard for her, lalo pa't minsan lang silang magkita ni lolo dahil nasa Los Angeles sila naninirahan. Losing one of your parents is like losing your left leg. You become paralyzed, you become unfunctional that all you can do is to sit on the corner. Reminiscing your moments with them nor so the time when you still had a complete leg.

You will longed for that time to happen again.

Seeing my mother lost in the sea of hardship and her boat nearly sinking is killing me. That's why I don't see the need to cry. I can't see myself crying for this loss when my mother needed me the most. Hindi ako pwedeng maging mahina..

The night before the burial of my grandfather, unexpected couple visited the place. Parang nagkaayos na rin sila base sa kanilang interaksyon nila mommy. Tita Clarries with her black vintage cocktail dress, gracefully went to my parents. At bago pa man nila ako makita, tumalikod na ako saka pumasok sa kabahayan. I decided to locked myself in my room to avoid possible commotions.

Naduduwag akong harapin sila, natatakot ako sa posibilidad na hanggang ngayon galit parin sila sa akin.

In the past years, I prepared myself for this. Hinanda ko ang sarili at sasabihin kung sakali mang magkita na ulit kami. Ngunit, napakahirap parin.. it's so hard on my part seeing them after five years. At the same time, feeling extremely embarrassed. Nakatatak pa rin sa utak ko ang ilang katagang binitawan niya noong gabing iyon. At wala akong mukhang maihaharap sa kanila.