Dirty Secret (COMPLETED)

CHAPTER 38

Mother

My breathing hitched, I can feel my head's spinning as I try to process what I just heard. Sinapo ko ang sariling dibdib ng sumikip ito.

"Matagal ka nang walang anak, Abigail. The moment you bargain your daughter with money, you lost your right as her mother! Ako ang kinikilalang ina ng anak ko at walang magbabago doon. We may not be blood related but she is mine, alone!" matigas na tinuran ni mommy.

My lip trembled as her words slowly yet painfully down in my head. Akala ko wala nang mas sasakit pa sa ginawa kong pag-iwan kay Drake, but I was wrong.

I can feel my heart being tore apart little by little. Sa bawat katagang naririnig ko sa kanila, ay para ako nitong dinadala sa impyerno. Where all I can feel is an extreme and ecstatic agony. Para akong tinupok ng apoy.

Wala na ba talaga akong karapatang magpahinga sa lahat ng sakit?

"Hon, tone down your voice. Our daughter might hear you." saway ni daddy sa malamyos na paraan.

Mariin kong nakagat ang pang-ibabang labi. Nanginginig ang kamay ko habang inaabot ang seradura ng pinto. Sa nanlalabong mga mata, binuksan ko ito ng tuluyan na nagpatigil sa kanila. I can hear their gasped when they saw me right before their eyes.

Nanatili lang ako sa bungad ng pinto. I looked at their horrified expression one by one. Nakaawang ang labi ni tita Abigail habang hindi man lang nag-abalang punasan ang luha sa pisngi. While my parent's were in complete shocked.

"Honey.."

Kung nasa ibang pagkakataon siguro kami, baka nagtatalon na ako sa tuwa dahil sa wakas, pagkatapos ng ilang buwan nagawa na ulit nila akong titigan sa mata and called me in the endearment they used to say.

Subalit, kung hindi ko pa ba nalaman hindi pa nila ako kakausapin?

Walang salitang lumabas sa bibig ko at hinayaan ko na lamang umagos ang mainit na likido sa aking magkabilang pisngi. I was getting there.. I was slowly healing and forgiving myself even how painful the process is. Handa na akong kalimutan ang lahat kahit na mahirap, ngunit hindi pa pala tapos.

I thought I was tired from crying all night 'til dawn. I thought I shred enough tears but I was mistaken. Because for the nth time, I let my emotions ruled me. I let my tears flowed like a river. The tears that reflects my real feelings.

Sa harap ng mga taong tinitingala at iniidolo ko. In front of my source of strength as well as my weakness, I wept a bucket of tears. Pinakita ko sa kanila kung gaano ako kadurog at nasasaktan.

My mind and body couldn't take anymore of this.

"Hija." gumaral ang boses na ani ni tita Abigail.

"What do you mean M-Mommy?" pinagdikit ko ang sariling labi para pigilang mapahikbi.

Kasi tangina! Sobra na 'to, eh, this is too much for me. Hindi naman kasi ako ganoong katatag na tatanggap nalang basta ng kung anong klaseng sakit. Napupuno din ako, napapagod din ako.

"Please tell me what I heard is wrong, you are just kidding right, mommy?"

I asked in between my cries. Hindi ko gaanong naaninag ang mukha nilang tatlo dahil sa mga luha sa mata ko. Everytime I brushed it off, may nabubuo naman na panibago. Hindi maawat-awat.

"O-Of course, hon! You are my daughter, sa akin ka nanggaling. Ako ang nagbigay ng buhay sa 'yo. Ako anak, ako lang ang mommy mo." may bahid ng pagkataranta at takot sa kaniyang boses. Napahagulhol ako nang marinig ang kaniyang sagot.

Dapat masaya ako kasi hindi naman pala totoo. Alam ko rin namang siya ang ina ko, na siya ang bukod tanging ina ko..

Pero sa puntong ito, bakit ang hirap paniwalaan?