İstemeyerek de olsa başka bir şehire gelmiştim.Tüm anılarımı, benliğimi, sevdiklerimi bırakıp hiç istemediğim bir yerdeydim şimdi.
Tek isteğim liseyi bir an önce bitirip ait olduğum yere geri dönmekti ama bu okulda geçireceğim iki senenin tüm hayatı...
Merhaba, yeni bir kurguyla geldim! Umarım beğenirsiniz...
Başladığınız tarihi yazabilir misiniz :)
Oylayıp yorum yaparsanız çok mutlu olurum.
Bölüm Şarkısı :Yüzyüzeyken Konuşuruz - Boş Gemiler
İyi okumalar...
'Kırılgan yaşamlarımızın her ânında başımıza gelebilecek beklenmedik olayları düşünecek olursak, her yeni gün bir mucizedir.' ( Veronica Ölmek İstiyor )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kasım 2016, İstanbul
Babam ile dikiz aynasından gözlerimiz buluşmuştu.Kırgın bakışlarımı fark ettiğini biliyordum.Bu yolculuktan mutlu olmadığımın en çok o farkındaydı.Boğazını temizledikten sonra konuştu. ''Senin için çok iyi olacak farklı bir şehir kızım.'' Annem de babamın söylediği şeyi onaylayan bir ses çıkarmıştı.
''Evet, yeni şehir, yeni başlangıçlar.'' Yeni şehir, yeni başlangıçlar...
Söylemesi onlar için çok kolaydı ama benim için durum hiç de böyle değildi.
Hayatta kimse sizin ne hissettiğinizi düşünmez, sizin için en iyisini istediklerini söylerken bile size kendi dediklerini yaptırırlardı.
Anne ve babamın söylediklerine cevap vermeyip dışarıyı izlemeye devam ettim.
Yolun gözükebilen en ucuna kadar bakıp trafik yüzünden neredeyse duran arabaları görünce suratım istemsizce buruşmuştu.Millet İstanbul'dan kaçarken buraya taşınmamız çok saçmaydı.Bir kere çok kalabalıktı ve her yerde trafik vardı.
Şimdiden İzmir'i özlemiştim.
Belli bir zamandan sonra hayatımda olan, alıştığım her şeye çok fazla bağlanıyordum.Aileme , arkadaşlarıma, okuluma, yaşadığım yere, kitaplarıma hatta çok sevdiğim şekilli kahve fincanıma bile aşırı bağlanıyor, hiç birinden kopmak istemiyordum.
Bu yüzden iki senedir okuduğum okul, ders gördüğüm sınıf ve doğduğumdan beri yaşadığım şehirden ayrılmak benim için işkence gibi bir şeydi.
Saatler süren yolculuğun sonunda arabanın durmasıyla kendimi dışarı atıp etrafı incelemeye başladım.
Yan yana, tahminimce iki belki üç katlı evlerin olduğu İstanbul'a nazaran oldukça yeşil alanlı bir siteydi.Açık konuşmak gerekirse beklediğimden daha iyiydi.En azından yaşayacağım yeri beğenmiştim.
Sessiz sakin bir yere benziyordu.
Tam bu anda aniden duyduğum sesle kafamı kaldırıp yükselen müzik sesinin geldiği yönü bulmaya çalıştım.
