BSD: Dazai, Chūya, Fifteen Years Old PL

Rozdział XX

- nie reagował w niebiesko-czarnej ciemności.

 Nie było góry ani dołu, nie było przodu ani tyłu. Nawet przepływ czasu był niejednoznaczny. - Nie wiedział, kim jest ani dlaczego tam jest.

 Było cicho. Wszystko wokół niego wypełniała cisza, jak dno studni lub jak morze, gdy nad głową przechodzi burza.

- otoczony był lepką, niebiesko-czarną ciemnością. Była to ciężka ciemność.

 Po drugiej stronie ciemności widać było przezroczystą ścianę. Otaczała go. - Czuł, że to pieczęć. Choć nie znał takich słów. - nie znał języka. Ponieważ - nie był człowiekiem. Więc, nie jako wyraźne słowo, ale pojęcie w pierwszych krokach, - wyczuwał przezroczystą ścianę.

 Za nią, od czasu do czasu coś migotało.

 Z prawej do lewej, potem z lewej do prawej.

 Była to postać, która podróżowała po pieczęci, ale - nadal nie znała pojęcia "człowiek".

 Była postać, która tu zaglądała, była postać, która szybko przechodziła, była postać, która zatrzymywała się w miejscu, aby na coś ponarzekać. Ale wszystkie te postacie oddzielone były pieczęcią. Miał wrażenie, że patrzy na koniec świata przez teleskop.

 Pewnego dnia - ta pieczęć została złamana.

 Jego sanktuarium zostało zakłócone, ciemność skażona, a świat zewnętrzny wtargnął do środka. Ktoś przywołał -. Gwałtowne emocje, przypominające burzę, uderzyły w niego i - zadygotał. Myślał, że się utopi. Nie interesowały go takie rzeczy jak świat zewnętrzny. Ale świat zewnętrzny nie pozwolił mu na to.

 Silna dłoń mężczyzny chwyciła -.

 Z dotkniętej części wybuchł czerwono-czarny płomień.

Wydał swój pierwszy krzyk.

 Aby się narodzić, musiał odrzucić wszystko, co miał. - całkowicie zapomniał. Czym było jego dawne ja? Co czuł w ciemności? Tej łagodnej, niebiesko-czarnej ciemności. Łagodna i samotna. Już go nie chroniła.

 Jego krzyki wypełniły świat zewnętrzny. Przybrały postać płomienia.

 A płomień gniewu zniszczył i spopielił wszystko na powierzchni, jak okiem sięgnąć.

 I - narodził się.