Olanlardan dolayı kendimi toparlayamadım. Gürkan mahalledeki arkadaşlarla öğlen konsere gidecekti. "Anne Görkem de bizimle gelsin mi? Hem kafası dağılır." Annemde olumlu karşıladı.
Salona girdiğimiz zaman beklediğimden farklı bir enerji vardı. Gürkan kolumdan tuttuğu gibi sahnenin en önüne çekiştirdi. Sahneye çıkan kişi çok hızlı konuşuyordu. "Ve şimdi alkışlarınızla Barış."
Barış. Ve başladı söylediği her kelime dilinden çıkarken farklı bir boyut kazanıyordu. Rap'i sevme nedeni olabilirdi insanların. O söyledikçe içimdeki umutsuzluk yıkanıyordu. Sesindeki o duygu ayrı bir evren.
Sözler bittikten sonra kendimi boşlukta hissettim. Söylediği sözler insanın kafasında soru işaretleri bırakıyordu. Cevaplamak kimsenin aklına gelmez o soruları. Sahneden iniyordu. Alkışların arasında zor da olsa ayak sesleri duyuyordum ama ses yankılandığı için sesin nereden geldiğini anlayamadım.
"Selam ben Barış" derken elini uzattı. "Ben de Görkem" eli havada kalmıştı sanki benim göremediğimi anlamıştı. Birbirine dolalı kollarımı açıp elimi tuttu. "Tanıştığıma memnun oldum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KÖRDÜĞÜM
ChickLitHayatta bazı şeyler eksiktir.Benim eksikliğim gözlerim... Görmeyen bir insan nasıl hayal kurabilir ki?
