ထာဝရအတွက်
အပိုင်း ( ၁၂ )
' ဘယ်သွားမလို့လဲ မိုးချုပ်နေပြီ'
'မိုးချုပ်နေရုံမကလို့ ဘာဖြစ်ဖြစ်။ အိမ်ပြန်မလို့ '
အခန်းဝ၌ချိတ်ထားသည့် အိတ်ကိုဆွဲဖြုတ်တော့ ဖြူက အိတ်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။
' မိုးချုပ်နေပြီ မရဲ့။ လာပါ မရယ် ခုချိန်ကြီး ပြန်ရင် အန်တီတို့တစ်မျိုးထင်ကုန်လိမ့်မယ်'
' တစ်မျိုးမကလို့ အမျိုးတစ်ရာထင်လည်း သောက်ဂရုမစိုက်ဘူး။ ခုမင်းလက်ကိုလွှတ် '
ဖြူ မလွှတ်ပဲ အိတ်ကိုပ်ို၍တင်းတင်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။
'အေး မလွှတ်နဲ့ အဲ့အိတ်လည်းမယူတော့ဘူး'
မဘက်က ဆွဲထားသည့်လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ ဖြူနောက်သို့အားဖြင့် လန်သွားသည်။မရဲ့ ဒေါသကိုသိနေ၍ ဖြူ လိုက်မတားရဲ။ တားလျှင် ခုထပ်ဆိုးတာတွေဖြစ်လာတော့မည်။ ထို့ကြောင့် မ အပေါ်မကျေနပ်သည့် စိတ်နှင့်ဒေါသတွေအား အခန်းထဲရှိသက်မဲ့ပစ္စည်းများပေါ်သို့သာပုံချပစ်လိုက်တော့၏။
...........
' အမေ ။ အမေ...။ ဒေါ်လေး....'
ဘုရားကန်တော့ပြီး၍ အိပ်ယာထဲဝင်မည်အလုပ် အိမ်ရှေ့က အသံကြောင့် ခေါင်းပြန်ထောင်ကာ နားစိုက်လိုက်သည်။
'သောကိပလုတ်တုတ်။ ဟဲ့ အဲ့တာ အပျိုကြီးအသံမှလား'
ဘေးမှာ အိပ်နေသည့် ညီမကိုလှမ်းနှိုးလိုက်သည်။
' ဘာဖြစ်လာတာလဲမသိဘူး။မမ နေနေ ညီမလေးသွားဖွင့်ပေးလိုက်မယ်'
အိပ်ယာကကျုံးရုန်းထပြီး အောက်ထပ်သို့ဆင်းခဲ့ရသည်။
'အမေတို့ကလည်း အသံလေးဘာလေးနားစွင့်မဘူး အမေတို့လုပ်ပုံနဲ့ သူခိုးကပ်ရင်မလွယ်ဘူး '
' အချိန်မတော်ကြီး တော်က ဘာဖြစ်လာတာလဲ ဖြူကရော ဘယ်မှာလဲ'
'မေးမနေနဲ့ ။ သမီးဒီမှာ နေမလို့ လောလောဆယ် ပိုက်ဆံခဏပေးဦး ရှေ့မှာ တက္ကစီသမားကိုစောင့်ခိုင်းထားလို့'
