ကိုကို့ရဲ့ငယ်...✨
Perfect(1)
"ငယ်...ငယ်လေးလို့ "
ကိုယ့်မှာ ဆရာဝန်ဂုဏ်ပုဒ်တွေ...ချေမိုးနေခဲ့တဲ့ ပုံရိပ်တွေကို
စွန့်ပြီး...ဒီကောင်မလေးရဲ့ ကလေးထိန်းကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။
အေးလေ ကိုယ်က ကလေးကိုချစ်မိတာဆိုတော့လည်း
ကလေးထိန်းပဲပေါ့။
ငယ် ကလေတော်ရုံစိတ်ဆိုးတာမျိုးမရှိပဲ...လူကြီးမလေးလို
နားလည်ပေးတတ်ပေမယ့်...တစ်ခါတစ်လေကြတော့လည်း
ဘာမဟုတ်တာလေးကိုလည်း စိတ်ဆိုးတတ်တယ်။ကိုယ့်အပေါ်
ဆိုး ချင်ရင်လည်း ဆိုးနေတတ်သေးတာ။
တကယ်ပါ ကိုယ့်ကောင်မလေးက ချစ်စရာကောင်းလွန်းတယ်။
အခုလည်း နေ့လည်က ဖုန်းမကိုင်မိတာကို စိတ်ဆိုးနေတာ။
ဒါပေမယ့် ငယ်ကအကြာကြီး စိတ်ဆိုးတာမျိုးမရှိဘူး။
သူ့ဟာသူစိတ်ဆိုး သူဟာသူစိတ်ပြေသွားတတ်သေးတာ။
"ကိုကိုက အိပ်ပျော်နေလို့ပါကွာနော်...စိတ်မဆိုးပါနဲ့ "
"ဟွန့်...ဘာမှပြောမနေနဲ့..."
ခြေလေးမသိမသာ ဆောင့်ပြီး ထိုင်နေကြ ပိတောက်ပင်နားက ဒန်းလေးပေါ်သွားထိုင်နေတာ...အချော့ခံချင်လို့ပါ။
သူကဘာရယ်မဟုတ် လုပ်လိုက်တဲ့ အပြုအမူတိုင်းက
ကိုယ့်အတွက်တော့ အသဲယားစရာလေးတွေကြည့်။
"ငယ်ရာ...ကိုယ့်ကိုသနားပါဦးကွာ...ကိုယ့်မှာ မနေ့ညက ဂျူတီကြောင့်
တစ်ညလုံးမနားရသေးဘူး...အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ငယ့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးတော့
အဝတ်တောင်မလဲသေးပဲ အိပ်ပျော်သွားတာ "
ခုဏက စိတ်ဆိုးချင်ယောင်ဆောင်နေတာ သူမဟုတ်တော့။ကိုယ်ပင်ပန်းတယ်ပြောလိုက်တာနဲ့...စိုးရိမ်သွားတဲ့ မျက်ဝန်းငယ်လေးတွေကိုကြည့်ပြီး အချစ်ပိုရသည်။
"ကိုကိုအရမ်း ပင်ပန်းနေတာလား... ဟင် "
ငယ်က ထိုင်နေတဲ့ ဒန်းပေါ်က ဆင်းလာပြီး
မြက်ခင်းပြင်ပေါ် ငုပ်တုပ်ထိုင်နေတဲ့ ကိုယ့် ရှေ့မှာ..
ကျွန်တော့်နည်းတူ ထိုင်၏။ပြီးတော့
ကလေးလေးတွေ ချော့မြူနေသလိုမျိုး
လက်သေးသေးလေးတွေနဲ့
ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေးကိုင်ရင်းပြောလာသည်။
