...O ki, kan sıçratan bir gözünü kapatmış, çift ruhlu bir yabancı.
Akciğerini sarmış çarmıhın baş harfi, kalbinde gördüğün.
Beyninde gömdüğün.
Unutma. Çarçabuk nefes al, öleceksin.
Ölmek için genç, yaşamak için avucuna kazıdığın tarih kadar tazesin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Duman, Vals
Sena Şener, Porselen Kalbim
Mor ve Ötesi, Cambaz
Manga, Dursun Zaman
***
"Gözyaşı ile temizlenen bir yüzden daha temiz bir yüz olamaz..."
- William Shakespeare
***
Bazı insanlar yalan söylerdi. Bu yalanlardan bazıları sizi yaralar, bir çoğu öldürürdü. Bedenin ölmezdi fakat ruhun son nefesini verir, gömülürdü. Daha fazla yalan kaldıramazdım çünkü artık yitirilerek gömülecek sağ bir ruhum kalmamıştı.
Parmaklarımın arasındaki eki ağzıma atıp, portakal suyumu kafama dikledim. Elimin tersiyle ıslanmış dudaklarımı silerken bakışlarım bana yan yan bakan Melih'e takıldı.
"Ne var? Ne bakıyorsun?" Dedim düz sesimle.
Bir kaç saat önce hastaneden ayrılıp eve dönmüştük. Eflah yine odasına kapanırken bende karnıma sürülen jelden rahatsız olduğum için kısa bir duş almıştım. Melih ise yaklaşık 1 saat önce, evde görüşmek istediğimden buraya gelmişti. Haberdar olmadığı konuları uzun uzun anlatmıştım. Bunun yanında, yanan ev ve mekanlarla Melih bizzat kendi ilgilendiğini söylemişti. Pek umursamamıştım çünkü Kaan'ın yokluğunda hiçbirinin önemi yoktu.
"Sana bu aralar bakışlarım da batar oldu." Dedi alayla. Her ne kadar yanımda moralini yüksek tutmaya çalışsa da yeşil gözlerinin beyazını kaplamış kızarıklık ve göz altı torbaları hiç de iyi bir psikolojide olduğunu göstermiyordu.
"Yanlış. Doğrusu, bana bu aralar bir çoğunuzun varlığı batar oldu." Diye mırıldandım göz devirerek.
"Çoğu zaman benden nefret ettiğini düşünüyorum." Dedi önemli bir ayrıntıyı dillendirir gibi.
"Nefretimi her insana vermem." Yarısından fazla içtiğim meyve suyundan son yudumumu aldım. Bu sırada o da bana zar zor yaptırdığı filtre kahvesini yudumluyordu.
"Bunu bildiğimden düşüncemin yersiz olduğunun kanısına varıyorum." Dedi sinir bozucu bir gülümsemeyle.
"İyi yapıyorsun." Gülümsemesine aynı sahte samimiyetsizlikle yanıt verdim.
"Bazen çok sinir bozucu olabiliyorsun."
"Yan yanayken sinir bozucu olduğumu zikretmeden duramadığından, artık aklımdan çıkmıyor. " Dedim humurdanarak. Eflah hala odasından çıkmamıştı. Saatlerdir orada ne yaptığı merak konusuydu.
