Cemre kariyerine odaklanmış, ailesinden uzakta sakin bir hayat sürmektedir. Fakat aldığı kötü bir haber dünyasını başına yıkar. Sadece acıları hatırlatan bu yer ona artık acı vermektedir. Cemre şehri terkeder. Yalnız,hayat kaldığı yerden devam etmem...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eğitimin dördüncü günüydü. Bugünde katılmıştım ama kafam hep onunla meşguldü. Beni odasına çağırmıştı. Eğitimin bitmesine yarım saat kalmıştı ve ben o an kararımı verdim. Ya yaşayarak pişman olacaktım ya da yaşamadığım için. En azından onunla konuşacaktım. Bunu yaşamadan anlayamazdım. Kendimi durduramıyordum, bu his bile şimdiden deli gibi heyecanlandırmıştı beni. Salonu terk ettim. Dün elime sıkıştırdığı kartta cep numarası vardı. O zaman ret cevabı verdiğim için bunu çok önemsememiştim. Şimdi çantamı karıştırıyordum, bulmak için. Sonunda buldum ve mesaj gönderdim. -“Kabul görüşelim, geliyorum” diye. Ben asansör beklerken cevap geldi. -“Bekliyorum. Senin üst katın sağdaki en son oda.” heyecanlı mıydı acaba. Hemen o kata çıktım. Bir an içimden vazgeçmek geldi. Bu gelgitlerim bitiriyordu beni. O sırada tarif ettiği kapının önüne gelmiştim bile. Kapıyı tıklattım ama açılmadı. Yanlış oda mıydı yoksa? Aslında tam fırsatıydı, vazgeçmenin. Döndüm gidiyordum ki, –“ Merhaba Cemre” dedi. Doğan ne ara açmıştı kapıyı. Artık dönüşü yoktu. Ona doğru döndüm. Her ne kadar dizlerimin bağı çözülmüş gibi hissetsem de sağlam durmaya çalışıyordum. İşte yine o gözler… Baştan aşağı beni süzüyordu. Bense titriyordum. -“İçeri gelsene” dedi. Girdim tabi. Ayakta nasıl duruyordum, hayret! -“ Evet geldim işte. Konuşalım demiştin, dinliyorum” dedim bir solukta. Hiçbir şey söylemeden üzerime doğru geliyordu. Biraz daha yaklaşırsa ölürüm diye geçirdim aklımdan ve boynuma dokundu sonra öptü ıslak ıslak yine içim titremeye başlamıştı. -“Dur, hani konuşacaktık böyle olmaz” dedim. “Konuşacağız ama şimdi bana bırak kendini seviyorum seni ve benim olmanı istiyorum” dedi. Esasen bende onu çok istiyordum ama böyle olmazdı. Bu iradesizliği bu hızı beni korkutuyordu. İşte tam da bu sebepten ona güvenemiyordum. Ne sanmıştı ki beni ben hayatımda kimseyle öpüşmemiştim bile. O hariç. Ona zaafım olduğunu anlamış bunu kullanmak mı istiyordu, oynuyor muydu benimle. Ben bu düşüncelerle kendimi yiyip bitirirken, Doğan’ın kolları belime dolanmıştı bile sımsıkı sardı beni. Bu sefer kaçmama fırsat vermeyecekti belli. Evet yine onun büyüsüne kapılmıştım dudaklarımız buluştu yeniden. Bu hissi anlatmanın bir tarifi yoktu. Öyle güzeldi ki. Ama bunun sonu neydi? Sanki kafamda şimşek çakmıştı. Hayır böyle olmamalıydı. İstediğim bu değil. Kendimi hızla çektim. -“Önce konuşalım” dedim. Beni böyle etkileyip esiri yapmasına izin vermeyecektim. Biraz ruhuma hitap etmeliydi bedenime değil. İçimin hiç rahat etmediği nokta buydu. -“İyi niyetli olduğunu düşünmüyorum peşindeki kadınlarla karıştırmış olmayasın beni” dedim. Evet içimden bunlar geçiyordu ve korkusuzca ifade edebilmiştim. Bundan sonra seninle görüşmek istemiyorum” dedim. Mümkünse göz göze bile gelmeyelim diye devam ettim. “Böyle mi istiyorsun gerçekten” dedi. O kadar rahattı ki bu çok sinir bozucuydu biraz güzel sözler söyleyip, sevgili olabileceğimize dair beni ikna etmek için bir şeyler yapabilirdi ama kendinden taviz verecek gibi değildi. “Evet öyle istiyorum” dedim ve çıktım odasından. Gerçekten öyle mi istiyordum, içimde bir huzursuzluk vardı. Otele geldiğimden beri bir şeyler karalıyordum. Reklam yazarıyım ama duygusal şeyler yazmayı çok seviyorum. Tabi ki bir şair değildim. Amatörce şeylerdi bunlar. Her birinde Doğanı düşünerek, ona olan duygularımdan bir parça vardı. Yatağın yanında ki çekmecemdeydi. Bunları eğitim notlarımdan ayrı tutuyordum. Fakat bugün tuhaf bir şey fark ettim. Yatağın karşısındaki aynalı dolabın çekmecesinde duruyordu. Dosyanın içine düzgünce koyuyordum hep ama şimdi kırışıklıklar vardı. Sanki aceleyle koyulmuş gibiydi. Odayı temizlemeye gelenler yapmış olabilir miydi? Çok emindim yatağımın yanındaki çekmecede olduğundan. Bir tuhaflık vardı bu işte. Acaba otel görevlilerine mi sormalıydım? Belki de suçsuz bir çalışan uyarı alacaktı. Umarım bir daha böyle bir şey yaşamam. Bu özel hayata saygısızlık. Çıkardım dosyadan yazdıklarımı, ilk defa görüyormuş gibi yeniden okudum ve düşündüm kim ne yapsın ki benim şiirlerimi.
Korkum; Ne unutulmak ne terkedilmek Benim korkularımı anlayamazsın Acım; Ne senle ilgili ne hayatla Acılarımı yok edemezsin Kaygım; Ne aşka ne yarınlarıma Benim kaygılarımı bilemezsin Aşkım; Evet sana anlamasan da Söyle sende yürekten sevebilecek misin?
Beni mi anlamaya çalışıyorsun Bunu kolay mı sanıyorsun Benim yalnızlığımı anlayamazsın Sessizliğimi çözemezsin Benim gözyaşlarım dinmez Acılarım bitmez Gülmez hiç yüzüm gülmez Hayalin gözümden gitmez Yine de bilmez bu gönül bilmez Dermanım olsan Her gün yaram biraz daha kanar Ellerim seni daha çok arar Bu yürek hep geleceğini sanır Arar bilirim boşa arar
Bir bilsen sensiz ne zor hayat Bilemezsin ki hiç sevmedin sen Ne aşklar geldi geçti Anlayamazsın ki ilgilenmedin sen Her şeyini vermeyi Ağlamayı, gülmeyi Görmedin ki hiç Yapamazsın sen Sessizce dokunmayı İstemedin ki hiç Başaramazsın sen Artık yalvarsan da İstemem ki ben
Nerelerdesin? Bu sefer ellerimin hatırı için gel Çok yoruldum sevgilim Dinmeyen acılarım için gel Özledim ellerini Sıcacık sözlerini Özledim gözlerini Ne olursun gel Sen yine nerelerdesin Unuttun mu beni Verdiğin sözleri Gelecek günlerimi Yaşayamam gel Hasretini içimde Yaşlarımı gözümde Sevgini yüreğimde saklıyorum Ne olursun gel
Yalnızlığım yine mi döndüğün bana Her uzun gece de döndüğün gibi Sabahları zor getirdiğin gibi Yalnızlığım yine mi sen geldin odama Hava mı kasvetle doldurduğun gibi Yastığımı gözyaşlarıyla doldurduğun gibi Yalnızlığım yine mi sen Neden? O zalim de mi unuttu Yüreğimi boş yere mi yaktı Beni boşluğa attı Yine sen, kaçsam da yakaladın Boş sevdalara uçurup bıraktın Yalnızlığım beni mahveden Yine de en vefalı dostum sen Bugünümde yine sen varsın sen Yalnızlığım; Benim vazgeçilmezimsin.
Her biri farklı bir duygu geçişiydi. Kafiyeli bir iç dökme, sitem gibi… Kim ne yapsın diye düşündüm. Sonuçta başka bir eksik falan yoktu eşyalarımda. O geldi aklıma. Böyle bir şey yapar mıydı? Buraların sahibi olması bunu gerektirmezdi. Yok olamaz, o kadar da değildi. Beşinci günümdü burada her şey hızla gelişiyordu anlam veremiyordum. Bir anda içimdeki boşluğu Doğan doldurmuştu. Her şey de o vardı. Neyse en iyisi uyumaktı kendimi uykunun sıcak kucağına bırakmak.
UMARIM BEĞENİRSİNİZ. VOTE VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN.
