Why can't it be?

Prologue

Autor's note. This  story is only Cristine's POV. Walang magiging POV jan si Jon. Its Cristine's side only. Kaya  wag kayong maghanap ng POV ni Jon. Hahaha.. but i think kay Jon ang sa Epilogue. Sure na sure na ako jan. At susubukan kong habaan ang chapter nito kesa sa story ni Cray at Gab. Pero wala na syang book 2. Hope na suportahan niyo ang kabanata ng buhay ni Cristine at Jon. Hanggang saan lang kaya sila? O magiging sila ba sa huli? Sino ang magpaparaya? Sino ang mananakit? At kung sino ang magkakasala. Hope you guys read it.

Prologue

"Hey Jon, wait for me." Sigaw ko sa lalaking tumatakbo ng mabilis paakyat ng burol.

Tumingin ito sa akin ng tumatawa at nagbelat lamang ito at pinagpatuloy na ang pagtakbo.

Naiinis na napakamot ako sa ulo at hinabol siya kahit na hinihingal na ako sa pag akyat ng burol kung nasaan kami. Nang makaakyat ako sa taas ng burol ay nakita ko siyang nakahiga na sa damuhan. Nakataas ang kamay nito na animoy inaabot ang langit.

Nilapitan ko siya at nahiga din sa tabi niya. Tumingin ito sa akin at ibinaba ang mga kamay tsaka ngumisi sa akin.

"You should practice to run better para mahabol mo ako." Sabi nito

Tumingin ako sa kalangitan na kulay asul. Ang ganda ng kulay at nakakarelax sa mata. Hapon na kaya hindi na namin alintana ang sikat ng araw. Ipinikit ko ang mata ko at huminga ng malalim. It's refreshing to be here. Gusto ko dito sa burol na ito dahil tahimik at maganda ang tanawin. Dito kami pumupunta ni Jon tuwing gusto kong magrelax.

"Its beautiful here,right?" Napatingin ako kay Jon na nasa tabi ko.

"Yeah. Its beautiful and relaxing." Sabi ko at tumingin ulit sa kalangitan.

Katahimikan ang namayani sa pagitan namin. Parehas kaming nakatingin sa kalangitan na para bang ang lalim ng iniisip.

"I want to marry the woman i love here someday." Napatingin ako sa kanya na nakatingin pa rin sa kalangitan.

Nakangiti siya at kita ko sa mukha niya ang pagpupursige sa pangarap na iyon. And it makes me feel happy too.

.

.

.

.

.

And that was the moment i fell inlove..with my bestfriend.

Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya ang lahat. Na may nararamdaman na ako para sa kanya. Mahirap. Because i know, i didnt exist as a girl for him. I only exist only as his bestfriend, as a little sis.

I dont know if i will be able to tell him about my feelings. Naduduwag ako, lalo pa at nakikita ko ang sweetness niya sa akin bilang isang kapatid lang. Ang hirap ng sitwasyon, right? Mahirap ang sitwasyon ko because i'm inlove with my bestfriend.

How i wish i could stop this feeling pero i didnt. Kahit lumayo na ako ay hindi ko pa rin nagawa. Maybe because my feeling were deep and true. And that's wrong, because the man i love is never love me in return.

I should accept that. I should accept that he is only my bestfriend.

Ilang beses kong gustong sabihin ang nararamdaman ko. Pero hindi ko magawa. I never wanted to feel this feelings dahil wala namang patutunguhan. ayoko ng ganito. Ayokong magmahal ng taong walang alam sa nararamdaman ko.

Loving him is always feel like i'm waiting for something that isn't going to happen. I feel like i was standing in the rain waiting for that someone to take me away. I always feel like i'm just only waiting in vain.

Mahirap magrisk sa relasyon namin ni Jon. Ayokong mawala siya because of my damn feelings. Maybe, i should forget him. I should forget what i feel. I want to forget him para kaya ko ulit maging kaibigan niya. Yung kaibigang walang hinihintay na pagmamahal. Yung kaibigang handang tanggapin lahat ng disisyon niya. At yung kaibigang hindi nasasaktan sa pag naghanap siya ng babaeng mamahalin niya.

.......................................................................................................................................

its a short update..nagupdate lang ako ng short na prologue nito dahil excited na akong simulan ito. If only i could start this story ay gagawin ko pero di pwede, kailangan ko munang tapusin ang THBO at STF..hehehe..so..be patience on waiting guys..salamat.