Why can't it be?

Kabanata 10.

Kabanata 10.

"Happy birthday Vianca," bati ko sa pinsan kong magandang maganda ngayong gabi,

She smiled at me"Thanks Keah,"

Ngumiti ako sa kanya."Yung regalo ko nasa mesa."

Nagpasalamat ito sa akin. Nag usap pa kami saglit bago ito umalis sa harap ko para salubungin ang iba pang mga bisita.

Inikot ko ang aking mga mata sa paligid. Wala akong makitang bakas ni Jon. Ni anino nito ay wala,

Nagtaka ako roon. Hindi ba dapat ay ito ang kasama ni Vianca para bumati sa mga bisita? Where is he now? Pero baka hindi pa dumarating.

Yun ang akala ko. Hanggang sa magsimula ang party ay hindi ko ito nakita. Sa kakatingin ko sa paligid ay nahagip ng mata ko si Vianca na mukhang hindi mapakali. Umiikot din ang mga mata nito sa paligid. Kitang kita ko iyon dahil kasama ko lang sila sa table.

"Relax hija. Darating si Jon. May importante lang siyang ginawa di ba?" Ani Mommy sa di mapakaling pinsan ko.

Vianca sighed."Sana nga makahabol siya."

"Of course. That's Jon, hija. Lahat gagawin para sayo." Ani Mommy at hinaplos ang likod ni Vianca.

Sa nakikita at naririnig ko ngayon ay pakiramdam ko ay gusto kong maglaho sa harapan nila. My heart wont stop hurting dahil sa mga naririnig ko. I'm hurt that knowing my family wants Jon for Vianca, and not for me. Naisip ko na minsan ba ay ginusto din ni Mommy si Jon para sa akin?

Tumingin ako sa direksyon kung saan ang table nila Gabbie. Mataman silang nakikinig sa sinasabi ng Daddy ni Vianca na nagsasalita sa harap habang si Gabbie ay nakatingin sa direksiyon ko. Ngumiti ako sa kanya at kumaway. But then again, she gave me her sad smile.

Napalinok ako sa lungkot na nakikita ko sa mga mata nito. Ano kaya ang problema? Mukhang okay naman sila ni Cray. Pero bakit ang lungkot lungkot ng ngiti nito sa akin? Ramdam na ramdam ko yun. Para bang yung awang ipinapakita niya ay para sa akin. Pero hindi ko alam kung bakit.

I washed all the thoughts on my mind, instead i focused myself in front where Tito Erik whose talking about on how he proud of his daughter's achievement. Nakikinig ang lahat sa makabagbag damdaming speech ni Tito kay Vianca. Even my family are seriously listening to it. I saw a proud reaction in their faces.

"..And now, may i call on my beautiful daughter, Vianca Xia Saavedra,"

Pumalakpak ang lahat ng tumayo si Vianca at nagpunta sa stage. Ang kulay itim na dress nito ay bagay na bcgay sa maputing kulay nito. Kumikinang ang kanyang damit sa ilaw na nasa stage.

Niyakap ni Tito Eric ang kanyang anak. Ganun din naman ang g4nawa ni Vianca.

Marahan akong pumalakpak sa lahat ng nakikita ko.

Pagkatapos ng pagyayakapan ng mag ama ay humarap si Vianca sa lahat ng bisita. Ngiting ngiti ito at mukhang masayang masaya.

Sa kanyang matamis na ngiti ay biglang namatay ang ilaw. I panicked but then wala akong marinig kundi katahimikan. Tatawagin ko na sana sina Mommy dahil sa sobrang dilim ng biglang bumukas ang ilaw.

Nawala ang aking kaba dahil sa pagbubukas ng ilaw. Pero agad din akong napasinghap ng makita ko kung ano na ang nangyayari sa harap.

In the stage, is Jon who bended his knees in front of Yianca. Ang isang kamay nito ay nakahawak sa kamay ni Vianca at ang isa naman ay may hawak na mikropono. Nakatingala ito kay Vianca na tila gulat na gulat.

My heart sanked and my eyes begin to blur as he spoked.

"Alam ko masyado pang maaga para yayain kang magpakasal. But i want to start a day with you as my wife and the mother of my child. Im sure and i will always sure na ikaw na ang babaeng gusto kong makasama habang buhay.."

Natulala ako asa aking nakikita. Blurred na blurred na ang aking paningin dahil sa aking mga luhang handa ng bumagsak. Ang lakas ng tibok ng aking puso at ramdam na ramdam ko ang sakit as i listened to his words. Nanginig ang aking labi kaya kinagat ko iyom ng mariin.

I saw the sincerity of his voice. Parang bang ipinapaalam nun na mahal na mahal nito ang babaeng nasa harapan at handa itong makasama ito habang buhay. And it makes me feel more weaker.

"You are the woman i want to be with forever... so Vianca Xia Saavedra.. will you marry me?."

My tears began to fall. Nag unahan ang mga luha komg pumatak sa aking mga mata. Tuloy tuloy iyon na tumulo na parang gripo. Kinagat ko ng mariin ang aking labi para hindi mapahikbi. Masyadong tutok ang pamilya ko sa nangyayari. Mukha din silang masaya para sa dalawang nasa harap.

Kinuha ko ang aking purse at tahimik na umalis sa aming mesa. Patuloy din ang pagdaloy ng aking luha habang papaalis sa lugar na iyon.

Pero bago pa ako makalabcs ay narinig ko ang sagot ni Vianca na mas lalong nakapagpasakit sa aking puso.

"Yes Jon, i will marry you."

Tumakbo ako palayo doon. Hawak ko ang aking dibdib na sobrang nasasaktan ngayon. Ramdam na ramdam ko ang sakit. Na sa bawat pagbuhos ng aking luha ay mas lalo lamang nasasaktan ito.

"Cristine."

Narinig ko ang pagtawag sa pangalan ko. Hindi ko iyom pinansin. Napatuloy lamang ako sa pagtakbo palayo sa lugar na iyon.

It's fucking hurt.

"Cristine."

Kasabay ng pagtawag sa akin ay siyang paghablot ng taong iyon sa braso ko.

"I want to go home." Halos hindi lumabas ang bibig ko ang katagang iyon. Sobrang naninikip ang dibdib ko at parang hindi na ako makahinga.

"Are you okay?"

Umiling ako sa tanong ni Gabrielle. Mas lalo lang akong napaiyak ng makita ko ang awa at lungkot sa kanyang mga mata.

Humagulhol ako.

Wala na akong pakialam kung masira na ang make up ko sa sobrang pag iyak. Wala na rin akong pakialam kung umiiyak ako sa harap ni Gacrielle.

Iniiyak ko ang lahat ng sakit. All the pain i encountered when my heart decided to love Jon. When i decided to love my bestfriend. Lahat ng pag iyak ko at paglayo ko nuon sa tuwing hindi ko makaya ang sakit ay bumabalik lahat sa akin. Lahat ng pagkakataong gusto kong sabihin sa kanya ang nararamdaman ko pero nawawalan naman ako ng lakas ng loob. Lahat ng pinagdaanan ko nuon ay bumabalik lahat sa akin ngayon.

How can i endure this pain? Kailangan ko ulit bang lumayo para makalimot? Hanggang kailan ako magkakaganito? Hanggang kailan ako iiyak para sa pagmamahal kong hindi naman niya alam? Hanggang kailan ako magpapanggap na hindi ako nasasaktan? Kasi hindi ko na kaya. Hindi ko na kayang dalahin ang lahat. Dahil hindi ko na kaya ang umiyak pa ulit.

This is too much. Ayaw ko nang maramdaman ito. Masakit na masakit na. Paano ko kakayaning makita silang masaya? Habang ako ay nagdurusa at nasasaktan ng hindi nila alam. Paano ulit ako magpapanggap na masaya, na okay lang ang lahat kung sa bawat pagngiti nilang dalawa ay nasasaktan na ako.

Why am i so coward?

....

Sorry ulit sa slow update.

Enjoy reading

Cute2ng.