Why can't it be?

Kabanata 8.

Kabanata 8.

Gumagabi na ng maisipan naming umalis ni Jon sa ospital. Hindi ko na namalayan ang oras dahil nasisiyahan ako kay baby Shine.

"Alis na kami, Gab, Cray." Paalam ko sa mag asawa.

Tumango at ngumisi si Gabbie sa akin. Makahulugan niya akong tinignan. Umismid ako sa tingin niyang iyon.

Gabbie knows my feelings for Jon. Ganun din si Ania at Andrea. Kaya nga minsan ay tinitignan nila ako ng makahulugan. But then, i know my limitation.

"Ano nga palang ginagawa ni Vianca? Bussiness?" Tanong ko kay Jon ng papalabas na kami ng ospital.

"Nope." Tinignan niya ako at nagtaas ng kilay."Birthday niya next month. Inaayos niya iyon together with her mom and your mom. They want a big celebration."

Hindi ako nakaimik. Gusto kong mainggit sa totoo lang. Pero lahat ng inggit ko ay sinasarili ko na lamang. I envy Vianca for the attention she received by my own parents. Nakikita kong laging natutuwa si Mommy kay Vianca na halos ituring na nitong anak ang pinsan ko. Samantalang ako na sarili niyang anak ay hindi man lang niya magawang kumustahin. I am not mad to my parents. Naiintindihan ko sila dahil ako naman ang naglayo ng sarili ko sa kanila. Its just that, im hoping that one day, they're asking what's the reason behind my dicisions. Ang tanging ginawa nila ay ang pagalitan ako at ipamukha na wala akong kwenta.

"Sana ganun din sa akin si Mommy.." mahinang sabi ko sa sarili.

"Are you jealous of Vianca?" Ani Jon pagkatapos ng mahabang katahimikan.

Dumagundong ang aking puso sa kaba. What does he mean?

"W-what a-are you s-saying? B-bat naman a-ako m-magseselos?" Damn! Im stuttering.

Tumawa ito sa naging reaksyon ko. "Your jealous because she have the attention of your mom.." anito.

Naibsan ang kaba ko. Akala ko kung ano na. I thought he already knows my feelings.

"Dont be jealous. Masyado lang masunurin si Vianca kaya nakukuha niya ang atensyon ng pamilya niyo." Nagtaas ito ng kilay sa akin at ngumisi."While you. Your such a stubborn girl."

Huminga ako ng malalim. I know im stubborn. Pero hindi nila ako naiintindihan dahil wala silang alam. Hindi nila alam ang pinagdadaanan ko.

"Masama bang sundin ko ang mga gusto ko?" nakatingin ako sa labas ng bintana ng sasakyan. Tinitignan ang mga poste ng ilaw na nadadaanan..

"Its not bad, Tin. Pero minsan hindi din masamang sumunod sa mga parents mo. Sa ganoong paraan kasi naipapakita nating mga anak ang pagrerespeto sa mga magulang natin."

Napatingin ako sa kanya. Seryoso itong nakatingin sa daan.

"They dont know my reasons.." mahina kong sabi.

Sinulyapan niya ako bago ibinalik ang tingin sa daan."They dont know your reasons because you never tried to tell them."

Natahimik ako. Yes, its true. I never tried to tell them about my reasons kung bakit hindi ko sinunod ang mga utos nila. They want me to study at Ateneo by taking up Bussiness Administration. Pero hindi ko sinunod. Instead, nag aral ako sa paris ng Fashion Designer. Ayaw nilang magmodel ako dahil wala daw akong mararating duon. And again i didnt follow them. And the main reason kung bakit mas ginusto kong lumayo ay para makalimutan si Jon. Dahil sobra sobra ang pagmamahal ko sa kanya na kahit sinong tao ay hindi na ako maintindihan. Even now, no one can understand me.

Naging mailap ako sa pamilya ko dahil sa kagustuhan kong makalimot. Kaya naman nalayo ang loob sa akin ni Mommy at daddy. I cant blame them though. I am at fault too.