Why can't it be?

Kabanata 7.

Kabanata 7

Katatapos lang ng photo shoot ko para sa isang magasine ng tumunog ang cellphone ko. Tinignan ko kung sinong caller iyon. I saw Jon's name flashed on my screen.

Sinagot ko ang tawag.

"San ka?" Excited na tanong nito.

Kumunot ang noo ko. Is he happy? Why is he happy?

"Why? I'm in a photoshoot." Sagot ko.

"Sunduin kita ah. Are you done? Let's go on a date? Just like the usual." Anito.

Hindi ako nakapagsalita. Why is he asking me on a date? Oh dont think that its a date because he likes me, it is a friendly date.

"Where's Vianca?" Natanong ko.

Nagugulat ako sa mga galaw niya. Halos isang buwan na din na hindi kami nagkita. I'm always busy and he does too. Nagkaroon ng problema sina Cray kaya ito ang pansamantalang nagmanage sa ZaCray Corporation. Pero ngayon na okay na ang lahat, ito siya ngayon at niyaya akong lumabas?

"She's busy, Keah." He said."Tsaka di mo ba ako namiss? I miss my bestfriend."

I dont know but my heart is hurting for what he said. Bestfriend? That's the way he treat me. His fucking bestfriend.

"Okay. I'll wait you here." After all, hindi ko rin siya matiis.

Nagsimula akong magligpit ng gamit ko. Hindi pa ako nakakauwi ng aking condo. Kagagaling ko lang sa paris dahil may dinaluhan kaming modelling duon. Dagsa dagsa ang pagdating ng opportunities sa akin. At hindi ako nagdadalawang isip na tanggihan iyon. That's my divertion para makalimutan si Jon.

Yes, i decided to move on na talaga. Last week ng nalaman ko kay Mommy na si Vianca at Jon na. I remembered my mom's voice when she called me para ibalita iyon...

"Guess what Keah.." ani Mommy ng nasagot ko ang tawag niya. Nasa paris ako at kakatapos lang ng dinaluhan kong fashion show.

"What is it, Mom?" Bagot kong tanong.

"We have a dinner tonight, honey and Jon was here.." masayang masaya ang boses ni Mommy at parang kinikilig. "He asked Vianca to be his girl in front of us, Keah. Is that sweet,right? I'm so happy that they click.."

Hindi ako nakaimik. Dinig na dinig ko ang mga sinabi ni Mommy. Yung ibinalita niya, yung saya sa kanyang boses ay literal na nakapagpasakit sa akin. Hindi ko namamalayang tumutulo na pala ang luha ko.

"Is that true, Mom? Wow.." i try hard to suppress my emotions. "Sayang at wala ako diyan.."

Tumawa si Mommy."Yes, hija. Sayang at hindi mo nakita kung gaano sila kasweet sa isat isa. Your bestfriend and your cousin seems to love each other.. i hear a wedding bells.."

Tumawa din ako kahit na patuloy ang pagtulo ng luha ko. Bilib din ako sa sarili ko eh. Para akong baliw. Kaya kong tumawa habang umiiyak. I'm such a crazy girl.

Kaya naman ng umuwi ako galing paris ay eto, nagtatrabaho na naman ako. Hindi ko maramdaman ang kapaguran. Ang gusto ko lang gawin ay ang makalimot. Wala na akong nagiging oras para sa pamilya ko. They didnt mind though. Wala silang pakialam kung umuwi man ako o ano. I used to it. Kapag naman kasi umuwi ako ay pulos panunumbat ang napapala ko.

I dont want to be liked this. Yung tipong sa trabaho na lang umiikot yung mundo ko. Gusto ko lang talagang mapag isa sa ngayon. Yung malayo sa pamilya ko at kay Jon. Dahil alam ko, sa tuwing malapit ako sa kanila ay hindi ako makakapag move on.