Lanetli Odanın Sırrı

9. Bölüm: Kayıp

Anlayamıyordum! Janny'nin niçin böyle davrandığını anlayamıyordum. Bir iyi bir kötü davranıyordu ve bu da benim sinirlerimi bozuyordu. Veya üzülüyordum... Bilmiyordum.

Ama bu işi çözecektim! O kadar çok merak ediyordum ki bir an işimden ayrılıp sadece bu olaya odaklanmak istemiştim. Bu düşümcem aptalcaydı. Fazlasıyla... Eğer işimi bırakırsam tamamiyle fakir olacaktım. Evsiz, parasız ve hiç kimsesiz bir insan. Böyle birisine kim yardım ederdi ki?

Kolumdaki siyah renkteki saatime baktığımda mesai saatinin bittiğini farkettim. Sandalyemden kalkıp telefonumu cebime atıp asansöre doğru yürüdüm.

Kapının önüne geldiğimde Janny'yi aradım. Çaldı, çaldı, çaldı...
Ama Janny telefonunu açmadı . Bir kaç kez daha denedim ama cevap vermedi .
Endişelenmeye başladım . Bir yandan oteli ararken bir yandan metrobüs durağına yürüdüm .

" Alo , merhaba efendim nasıl yardımcı olabilirim ? "

" Merhaba acaba 312 numaralı odayı arayıp birisinin olup olmadığına bakar mısınız ? "

" Peki efendim . "

" Sizi tekrar arayacağım ."

"Peki efendim "

***

" Birine ulaşabildiniz mi ? "

" Odada kimse yok bayım "

Nereye gitmiş olabilirdi ki ? Metrobüse binmem ve o lanetli sokakta inmem bir oldu. Belkide Janny evindeydi? Kendi evime hiç bakmadan doğruca Janny 'nin evine yürüdüm . Kapı onlarca kez çaldım ama kimse açmadı . En sonunda sinirlenip bağırmaya başladım .

" Sevgilinle içerdesin değil mi? Neden onu bu kadar çok seviyorsun ha ? Ondan nefret etmeni istiyorum tamam mı ? Nefret etmeni istiyorum. Niye mi çünkü ne kadar anlamasanda seni çok seviyorum anladın mı çok seviyorum . "

Sesimi duyan bir kaç kişi yanıma gelmişti . Ama aralarında Janny yoktu . O kadar sinirlenmiştim ki kapının önüne oturup ağlamaya başladım . Bir süre sonra omzunda bir el hissettim ve kafamı kaldırıp karşımdakine baktım . O kadar çok ağlamıştım ki hala gözlerimde yaş vardı bu yüzden karşımdaki kişiyi net göremiyordum .

" Christian iyi misin ? "

Bu ses...

" Janny ... "

"Malesef Christian. Benim, Marry "
Marry , Janny 'nin ikiziydi. Dış görünüşleri ve sesleri ne kadar benzesede Marry'nin Janny gibi olacağını düşünmüyordum.

Beni ne kadar teselli etmeye çalışsada başarılı olamamıştı . Çünkü yanımda bir tek Janny'yi istiyordum . Onsuz kendimi çok yalnız hissediyordum . Ona yavaş yavaş bağlanıyordum yani aşık oluyordum . Ama bunu ona söylememeliydim . Bunu bilmemeliydi. O Mike ' ı seviyordu .

Aşkı bir yana bırakıp Marry ' ye Janny 'yi bulamadığımı ve onu birinin kaçırmış olabileceğini anlattım . Ama hiç endişelenmedi . Sanki olayı biliyor gibiydi.

Gerçekten bu çok can sıkıcıydı. Çevremdeki çoğu kişinin neler olup bittiğini bilmesi ama hala benim bilememem çok can sıkıcıydı. Sinirlenmeye başlıyordum.

"Marry"dedim sakin olmaya çalışarak "Benim bilmediğim neler var? Artık anlat şunu! Janny'de bir konuşup bir susuyordu. Ama bu sefer anlatacaksın herşeyi!"

Konuşmamı bitirdiğimde sesimin yükseldiğini ancak farkedebilmiştim. Beynim uyuşmuş gibiydi. Kendimi kontrol edemiyordum. Mike'a olanlar bana da olmayacaktı değil mi?