The Lost Reaper

Chapter Five

"Where is Heather?!"

I heard Kenjie's roar in the hallways. I race-walk just to get to his room as fast as I can. Pagkapasok ko pa lang sa mansion niya ay sinabihan na ako ng mga tauhan niya na kanina pa ako hinahanap. He don't usually scream my name when he's looking for me kaya nakakapanibago.

Malayo pa lang ay nakita na ako ng tauhan na nagbabantay sa labas ng pinto ni Kenjie. Pinagbuksan niya ako saka kami nagtanguan. When I entered the room, sakto ding itinakwil ni Kenjie yung gumamot sa kanya. Kumunot yung noo ko. Napuruhan siya?

"Don't touch me!" sigaw niya.

Dali-dali akong lumapit sa babaeng natumba at tinulungan siyang tumayo. I felt Kenjie's gazes at me kaya napatingala ako sa kanya. Kumunot yung noo ko at ibinalik yung tingin sa babae.

"Are you okay?" bulong ko sa babae na ikinatango niya.

"Leave us," kalmadong utos ni Kenjie sa kanila na hindi inalis yung tingin sa akin.

Dali-daling tumayo yung babae at lumabas na ng silid. Sinara naman yung pinto kaya naiwan kami ni Kenjie.

I look at him as he stared at me blankly. I bit my lower lip. Hindi ko mabasa yung nasa isip niya.

"Are you okay?" I asked.

Tinapunan ko ng tingin ang hubad niyang katawan. Nakabenda yung balikat niya. I assume that it's from a gunshot. Nabaling yung tingin ko sa gilid ng labi niya.

"Where have you been?" he asked instead.

"I needed to distract them while you escape."

"But they still followed me!"

Napakurap ako. "How?"

"Maybe because they are smarter than we thought? Sabi ko naman sa'yo na huwag mo akong iwan, diba? I almost died!"

"But you can handle them, diba?" nagbabasakali kong tanong.

I know that he can. He's unstoppable. Walang nakakapagtalo sa kanya. Well, at least that's what I've heard.

"Hindi sila," nanghihina niyang sabi.

"Bakit?"

He blinked twice before heaving a sigh. "Wala. Nevermind."

I observed him as he's totally devoured by fear. He looks really scared and I wanna know why he's that scared. But I don't want to step on the line.

Tumabi ako sa kanya kaya napalingon siya sa akin. Napatingin ako sa gilid ng kanyang labi kaya dali-dali kong inabot yung medicine kit para gamutin siya.

Kumuha ako ng bulak at nilagyan ng betadine. Inilapit ko ito sa labi niya pero umiwas siya.

"Come on, master."

Sinamaan niya ako ng tingin kaya napabuntong hininga nalang ako.

"Kenjie, sige na. Let me."

He smirked and then nodded. Hinayaan na niya akong gamutin yung sugat niya sa labi. Ramdam ko yung titig niya pero hindi ko ito pinansin.

"Are you okay?" puno ng pag-aalala niyang tanong.

I nodded. Tiningnan ko siya sa mata at naabutan siyang nakatitig sa akin. He smiled at me so I smiled back. Hinawakan niya yung mukha ko at napatitig sa aking labi.

Itinuon ko lang yung buong atensyon ko sa paggamot sa pumutok niyang labi. Obviously he made contact with the one chasing us. Unfortunately, nasapak siya kaya dumugo labi niya.