Skz Au

Home[Seungbin]

‏نوع: سناريوى اينگليسى(ترجمه پايين صفحه)
كاپل: سونگبين
ژانر: فلاف، انگست، رمانس
———————————————
‏He was sad. that day was bad, he was drowning in sadness and couldn't breath, actually his body wasn't even trying to breath, he was messed up, sky was too dark and black, The stars didn't shine bright, The Caterpillar's couldn't turn into butterflys and his heart was filled with frustration, it was dark... everything was so loud and his mind wasn't even trying to take the lead of his cold body, it was hot but he was freezing out, actually his heart was freezing out. he was tired, the clouds were crying out loud and the rain was touching changbin's skin nonestop, but he wasn't at his right mind and couldn't concentrate at the moment, the rain was making him wet, he was just wandering around, hoping someone may get him out of his nightmare. walking home and spacing out, his brain wasn't working and he was walking like a zombie. After reaching the door a familiar voice got his attention and saved him from his fucked up mind
‏" Hii... wanna come in? "asked calmy
‏There he was. Changbins home... he peacefully put his head on his home's shoulder and wisperd:
‏" Hey... sorry im tired today and the rain doesn't gonna stop, can i stay here? "
‏Seungmin gave him the brightest smile and hugged him right away.
‏Suddenly changbin's body wasn't cold, a warm hug from his favorite person... it was calm... he sniffed the smaller boy's perfume into his budy and relaxed, it was like a drug. no. it WAS drug... helping him calming his mind down,
‏The little boy didn't know how messed up changbin's mind was, but he always helped him feel better.
‏maybe that was the reason why chagbin always called him
"home"
———————
[ترجمه]

ناراحت بود. اون روز، روز بدی بود؛ داشت در غم و ناراحتی غرق می‌شد و نمی‌تونست نفس بکشه، درواقع بدنش حتی تلاش نمی‌کرد نفس بکشه، آشفته بود، آسمون زیادی تاریک و سیاه بود، ستاره‌ها نمیدرخشیدن، کرم‌‌های ابریشم تبدیل به پروانه نمی‌شدن و ناامیدی تمام وجودش رو پر کرده بود، تاریک بود... همه‌ی صداهای اطرافش زیادی بلند بودن و مغزش حتی تلاش نمی‌کرد تا اختیار بدن سردش رو به دست بگیره؛ خسته بود، ابرها با صدای بلند گریه می‌کردن و بارون بدون توقع با صورت چانگبین برخورد می‌کرد، اما حواسش سر جاش نبود و در اون لحظه نمی‌تونست تمرکز کنه، بارون خیسش می‌کرد، به اطراف پرسه می‌زد و فقط امیدوار بود یک نفر پیدا بشه تا از این کابوس بیدارش کنه. با ذهنی خالی به سمت خونه قدم می‌زد، عقلش کار نمی‌کرد و مثل یک زامبی راه می‌رفت. بعد از اینکه به در رسید، صدایی آشنا توجهش رو به خودش جلب کرد و ذهن آشفته‌ش رو نجات داد.
به آرومی پرسید:″ سلام... می‌خوای بیای داخل؟″
اونجا بود. خونه‌ی چانگبین...
با آرامش سرش رو روی شونه‌ی خونه‌ش گذاشت و زمزمه کرد:″ هی...معذرت می‌خوام، من امروز خسته‌م و بارون نمی‌خواد بند بیاد، می‌شه اینجا بمونم؟″
سونگمین درخشان‌ترین لبخند رو بهش زد و همون لحظه به آغوشش کشید.
در اون لحظه بدن چانگبین دیگه سرد نبود، یک بغل گرم از طرف شخص موردعلاقه‌ش... آروم بود... بوی بدن پسر کوچک‌تر رو نفس کشید و آروم شد، براش مثل مخدر بود. نه. اون واقعا مخدر بود... کمکش می‌کرد تا ذهنش رو آروم کنه.
پسر کوچک‌تر نمی‌دونست ذهن چانگبین چقدر بهم ریخته‌ست، اما همیشه بهش کمک می‌کرد حالش خوب بشه.
شاید برای همین چانگبین همیشه ″خونه″صداش می‌زد.