Born to be Yours (SS #1)

2

I'm on my way to a photoshoot. It is located in Quezon City. Gamit ko ang sasakyan kong BMW Z4. Tumawag si Martin kanina at sinabing nagaayos na sila doon. Ako nalang daw hinihintay. It's not my fault dahil hindi tumunog ang alarm ko.

Bumaba na ako sa sasakyan at may mga nakasalubong na sa entrance palang. Sinuot ko ang sunglasses ko at lumabas ng sasakyan. I walk slowly, and Rose immediately walks towards me. Natawa ako kasi aligaga na sila.

"Ma'am naku po! Kayo nalang po hinihintay po namin. Akin na po ang bag ninyo at maglakad na po tayo. Sana pala sinundo nalang kita" Ani ni rose.

"Bakit kasi hindi mo ako sinundo? Hindi sana ninyo ako hinihintay ngayon" Medyo natatawa kong sabi. Ako siguro ang modelong sinisi pa ang alarm clock kaya late. I'm tired of blaming myself. Why not blame an object instead of myself then?

"Hindi kita matawagan ma'am kaya hindi ko alam kung pupuntahan ba kita kasi wala ka naman pong permiso" Sabi niya sabay bukas ng elevator. Napangiti ako sa isipan ko. I like her because she knows the barrier between me and her.

Tinapik ko ang likuran niya nang dahan dahan kaya napatingin siya sakin. "With or without my permission, you can come to my condo. May doorbell naman doon kaya pwede kang kumatok and that is my permission to you" Ani ko sa kanya. Nakita ko siyang napangiti. Tumango siya.

Bumungad agad ang mga make up artist sa harapan namin pagkabukas na pagkabukas ng elevator. Nagpeace sign ako. "I'm sorry everyone for waiting. Let's start" Sabi ko sa kanilang lahat sabay tingin kay Martin at kindat. He's angry and it shows on his face.

Umupo na agad ako at nagsimula na silang ayusan ako. Maraming mga models na ang malapit ng matapos noong tumingin ako pero hindi lahat ay napansin ko. There's a male model and, of course, a lot of female models. Nakapikit lang ako habang nagmamake up sila sakin. Nakakaantok pero bubuhayin ko diwa ko mamaya para sa shoot.

"Okay, everyone! If you guys are all ready, please prepare and show me your best poses. I want to see your true color and how you are known to be as a model." Nakangiting saad ng camera man namin. Tumango tango ang ilan samantalang ako ay hinihilot ang sintido ko.

The modeling started. There's a by-batch and, lastly, I'm the one who they shoot with. Some of them have a partner, and I think we all have a partner, but I'm not even informed of that. Napatingin ako kay Martin at suminyas akong lumapit siya. Ako na nga ang late at ako pa talaga ang may ganang mang-utos sa manager kong lumapit sakin. Ako lang nakakagawa nito.

Lumapit naman siya sakin. He's a good manager for me and the best of all.

"Do I have a partner in this shoot? " Tanong ko sa kanya. Tumango siya. "Yes honey, and he will be here soon." Ani niya sabay ayos ng kulot kong buhok.

Ngumuso ako sabay hila ng laylayan ng damit niya. Napatingin siya sakin. "I'm sorry because, you know, I'm all alone and no one is beside me. Lalo kana malayo ka "Saad ko. Martin is my cousin and also a manager. He's my cousin, sa side ni Mama.

"I know Nathalie. Galit ako kanina kasi sinermunan ako noong manager daw ng penshoppe pero hindi naman. Hindi ako galit sayo okay? Kaya huwag mokong dramahan. Just do your shoot para matapos kana agad" Ani niya sakin. Tumango agad ako at ngumiti sa kanya.

"You'll just treat me later, huh? Hindi pa ako kumakain ng breakfast-" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang bigla niya akong pinalo sa braso ko. Hindi ganoon kalakas pero sakto lang pampabuhay ng dugo. "Freesia Nathalie Solero, Don't make my blood boil because I'm not happy with what you've just said. This is not good. Wait a minute here. I'll buy you a meal right now." Saad niya sabay layo sakin at naglakad na. Lakad sabay takbo ang ginawa niya. Kapag sa pagkain ko kasi ay siya ang gustong magbigay at ayaw niyang pinapaubaya kay Rose ang pagkain ko. I'm guilty, but I need food right now.

Tumapat pa ako sa aircon at pumikit. The air of the air conditioner felt nice and good. This is what I need right now, even without food in my stomach.

"Such a spoiled kitty"

A voice that is way familiar to me. Natigilan ako at dahan dahang iminulat ang mga mata ko. Unang kita ko palang sa mukha ko sa salamin ay hindi na iyon maipinta. Lumingon agad ako sa likuran ko at doon nakita ko ang isang mukhang ang sarap ipatapon sa dam. He's that jerk again. The one who made me also drown. Nakasandal siya sa pinto ko at nakasuot ng black jacket with pair of blue jeans. He's wearing a cap and boots.

"You have the audacity to call me like that, then I'd like to call you a bulldog. A kind of bulldog that no one could even see." Saad ko sa kanya. I rolled my eyes on him.

"You want me to show you how this bulldog you've been referring to is fantastic at touching?" Ani niya. His voice is soft, like an angelic voice, but it's not good for me. His voice is irritating.

Tumayo na agad ako at lumapit sa kanya. He's trying so hard to make me notice him, but noticing him annoyed me. Huminto ako ng may ilang dangkal na ang lapit namin sa isa't isa.

"Touch me then." Sabi ko. Nakatingin ako sa kanya. He has long eyelashes and grey eyes. He had a straight, pointed nose. He also has a downward-turned lip. It makes me insecure. Is he really a man?

"If I touch you, you'll never forget about me."

Mayabang. He's full of himself. Ngumiwi ako. I know he's handsome and all, but his attitude is trash. All I want is to not meet him and never see him again. This day will not come.

"You backed up already. Sana hindi kana lang nagsalita kung---"

He grabbed my neck while I was still talking to him. I didn't see it coming. Nanlaki ang mga mata ko at bumilis ang paghinga ko. He's nose is touching mine. Naramdaman kong hinahawakan niya ang buhok ko sa likuran gamit ang kaliwa niyang kamay samantalang ang kanan ay ginamit niya sa paghawak sa leeg ko. Ganoon kami kalapit sa isa't isa. I can smell his aftershave. Ganito ba ang gusto niyang sabihin sakin? That is not what you call "touching." This is an attack, and he's attacking my breath. I can't even breathe right now because of our position.

"Don't ever command me because I will gladly obey it. "Sabi niya sabay layo sakin. He's smirking right now. "Don't forget me and don't forget to breathe, Miss Solero." Sabi niya sabay nagsimula na siyang lumakad. Napahinga ako ng malalim. I almost forgot to breathe because of him. Nakakahiya. Akala siguro niya ay nakuha niya ako sa ginawa niya pero hindi. Nagulat ako at magkaiba iyon.