Born to be Yours (SS #1)

10

After that, we talked and admired the beautiful view of the river. Kakain muna kami saglit sa malapit na restaurant. Ayokong sumama sa kanya pero siya ang mapilit. Dapat kasi ay pahinga ko pero siguro kailangan ko rin ng mga ganitong kaganapan sa buhay ko.

I needed someone to talk with and I needed someone I could do things with. I'm only focusing on my career and not minding the people who want to be with me for even a short period of time. 

Nasa garden kami ng restaurant sa pinakadulo at labas na malapit sa river. Mas pinili ko itong pwesto kasi para makapag-isip ako. Sometimes, I think nothing but selfish thoughts. I don't talk much, but I observe carefully. 

"Hey, don't let your soul leave at this moment. " He gently said it in a respectful voice.

Nilalapag niya ang pagkain na inorder niya. This restaurant is an Italian restaurant. I'm not a picky eater, but I appreciate any kind of food. Nakapunta na ako dito isang beses kasi nagmeeting kami dito sa restaurant.

Umiling ako sa kanya. "My soul is with me and I won't ever let it go. Why are you asking? Natulala ba ako?"

Minsan kasi hindi ko alam kung ano nangyayari sa paligid ko kung hindi ako tinatanong o pinagsasalitaan. Hindi ko alam kung bakit pero siguro ay dahil mag-isa lang ako.

Being alone makes you space out, and the thought of being lonely is terrifying. 

"Yeah, Are you okay?" Tinitigan niya ako ng mabuti kaya umiwas ako. Tumango ako sabay kuha ng tinidor at kumuha ng pagkain sabay subo.

"I'm fine, but wait, you're worried about me, huh?"

Tumaas ang kilay niya. Dahan dahan akong napangiti dahil parang nakuha niya ang gusto kong sabihin. He gets it and he knows.

"No, I'm worried about the food because it's getting cold. That's why I'm asking you if you're okay to eat it."

Natigilan ako sa pagsubo ng pasta. Oh gosh, I'm assuming too much and I'm embarrassing myself. Binaba ko agad ang tinidor at napalunok.

"Don't ask me that kind of question then. Akala ko kasi nagtatanong ka, if okay ako. Don't blame me for assuming"

Akala ko kasi ako. Ayun pala pagkain ang tinutukoy niya kung okay na akong kakain.

Nakita ko siyang natawa. Iyong tawang nagustuhan niya talaga. Ako na naman ang nagsimula ng araw para sumaya siya.

"Nagtanong ako kasi nakita kitang nakatingin sa pagkain. I guess you already want to taste it. But it's okay to eat now. You can have the food."

"Hindi ako mahilig sa pagkain at hindi ako madaling maakit. But okay. I'm okay now, and I'm ready to eat." Nagsimula na akong kumain ulit. I said it with a glimpse of sarcasm. Tinignan ko siya habang sinusubo ang pagkaing naudlot kanina.

Nakita ko siyang napangiti. Hindi ko alam kong seryoso ba siya kanina o talagang pinagtitripan niya ako. This jerk is really getting on my nerves. Kumain narin siya. Marami siyang inorder para samin pero baka hindi ko rin maubos lahat. We cannot be addicted to foods as models because it will affect our body figures. Kaya huwag kayong magbalak magmodel dahil baka hindi niyo makain kung ano ang gusto ninyong kainin.

"Hmm.. Why did you choose modeling? Is this your dream?"

Napahinto ako sa pagkain. Maybe it's nice to be asked what kind of job I really wanted to have. Ngayong araw hindi na muna ako magsusungit sa kanya tutal ay libre niya.

"Modeling is my passion, but that is not what I really want. My dream is to become a chef, but my parents didn't want me to pursue that career." I have no choice but to choose the modeling.