Born to be Yours (SS #1)

4

I have two weeks of rest and thank God because I have a lot to do for myself. Sa isang linggong pahinga ay hindi rin mangyayari ang pahingang gusto ko. Actually, Marami pa akong gustong gawin. Sinabihan na ako ni Martin kanina na kailangan kong magpahinga.

Nakasuot ako ng vintage short matching a nude spaghetti crop top and gold tea sunglasses. I'm also wearing a sandals a nude color. Saan ba magandang pumunta ngayon? Tawagan ko kaya si Ate Senna. Umiling nalang ako baka busy siya.

Lumabas ako sa condo at tumambay muna doon sa veranda sa pinakadulo nang hallway. It's a breath-taking view, and the height is so scary when you go deeper. Where can I go? Where could I make myself happy? 

I need them so much, but I should stand alone with myself. I missed them.

Napabuntong hininga nalang ako. I miss my parents so much. Kung kailan kailangan ko sila tsaka naman sila hindi na magpapakita pa. Okay, put a stop to this type of emotional behavior because it is unhealthy.

Sumakay na ako sa kotse ko at tinahak ang gusto kong tahakin na daan. Gustong gusto kong magtravel pero sa pilipinas muna ang una kong target. I want to be famous here in my country since I was born here. Gusto ko pang manatili dito kapag gusto pa nila akong mapanatili pero aalis rin ako kung hindi na maganda ang sitwasyon ko dito.

Hininto ko ang kotse ko sa parking area at napatingin sa mga batang masayang nakahawak sa kani-kanilang mga magulang. They were all excited and I could see in their eyes the meaning of joy. Napangiti ako at lumabas na sa kotse ko. Buti nalang hindi na masyadong mainit.

"Good day, everyone! Please enjoy and let us put a smile on your faces that you couldn't erase on this day." Sabi ng announcer. Naghiyawan ang mga bata at pumalakpak naman ang mga magulang na kasama nila.

I'm here at an amusement park. Yes, I'm not a kid anymore, but I wanted to become a kid for awhile. Pumasok na ako pagkatapos kong binigay ang ticket ko. Medyo maraming tao at nagpapasalamat ako sa disguise ko ngayon dahil walang makakakilala sakin. And I'm not yet famous in the modeling industry. Maybe soon I will see my face on a billboard.

"It's good to be back here. It felt the same, but I'm comfortable being here again." Bulong ko sa sarili ko.

Naupo ako sa tapat ng swing at nakita ang napakaraming saya sa mga mata ng mga bata pati narin sa mga magulang nila. Even small things like this could make it elegant for those children's happiness.

Yumuko ako dahil nasilaw ako sa liwanag. Napapikit ako. Minsan talaga ang sinag ng araw ay walang pinipili. Basta nalang ito susulpot at bubulagin ka sa katotohanan. Inayos ko muna ang sarili ko bago iminulat ang aking mga mata habang nakayuko. Napataas ang kilay ko nang makita ang pares ng sapatos sa harapan ko. Humingala agad ako at nakita ko ang ulo ng mascot sa isang tao. I think the person in front of me is a man. He's wearing a mascot.

"Yes? What can I do for you?" Tanong ko. Hindi ako nagtataray kung hindi ay nagtatanong ako. Magkaiba iyon.

"Ikaw, anong maari kong gawin para mapangiti kita?" Tanong ng mascot. Iyong ulo lang niya ang may suot na mascot pero buong katawan niya ay nakasuot ng normal. A mascot that has a print of a smile. He's wearing a black jacket with a grey t-shirt and black pants. He's also wearing a black pair of Nike shoes.

"I'm smiling kanina. Hindi mo ba nakita iyon?" Sabi ko. Nakatingala ako sa kanya dahil nakaupo ako samantalang siya ay nakatayo.

"Hindi iyon ngiti dahil ang tunay na ngiti ay makikita sa mga mata" Sabi niya.

Natawa ako. A stranger even noticed it. "Excuse me, hindi kita kilala at hindi mo rin ako kilala. I'm saying the truth. I'm happy." Sabi ko sabay tayo.