Zagubiony Kalendarz Adwentowy

Okienko 1 - Stony

Steve zasłonił sobą szafę gdy do sypialni wbiegł mały Peter – adoptowany syn jego i Tony'ego.

– Tato! Tato! A papa powiedział, że jestem za mały, żeby czekać na Mikołaja. Powiedz mu, że tak nie jest.

– Peter ale ty wiesz, że jak będziesz czekać na Mikołaja to ten nie przyjdzie? – Rogers wziął szkraba na ręce i wyszedł z pokoju.

– Co? Ale dlaczego tato? – pięciolatek zrobił smutną minkę.

– Mikołaj to taki superbohater, który najbardziej na calutkim świecie chce, żeby nikt go nie rozpoznał. Dlatego przychodzi tylko kiedy wszyscy śpią. I dlatego jeśli chcesz dostać od niego prezenty wszyscy musimy iść spać.

– Okej tato – pokiwał energicznie głową po czym zaczął się wiercić. – Chce do łóżka.

Blondyn musiał odłożyć malca na podłogę, a ten od razu pobiegł do siebie.

– Powiedz jak to jest, że on zawsze wierzy tobie, a mnie praktycznie nigdy? – spytał Tony, stojący na progu kuchni.

– Może dlatego, że ja zazwyczaj mówię prawdę.

– O przepraszam bardzo panie "jestem hetero" ja od zawsze żyłem w zgodzie ze swoją orientacją.

– O przepraszam bardzo czy teraz będziemy dyskutować o czasach w jakich się wychowaliśmy? – Steve sparodiował męża.

– Tato! Bajka na dobranoc! – zawołał Peter, ucinając sprzeczkę dorosłych.

– Nasz syn mnie woła. Pozwolisz?

– Podgrzeje mleko.

Rogers wszedł do pokoju syna i wziął książkę z dobranocką do przeczytania.

Zaczął czytać i w międzyczasie Anthony przyniósł ulubiony kubek malca z ciepłym mlekiem.

Stark-Rogers przypatrywał się tej scenie z ciepłem w sercu.

Gdyby kilka lat wcześniej ktoś powiedział, że stworzy szczęśliwą rodzinę z super, irytującym, żołnierzem II wojny światowej to najpierw roześmiałby mu się w twarz, a potem wysłał jegomościa do opłaconego psychologa. Zabawne jakie to życie bywało nieprzewidywalne.

– Zasnął – brunet zorientował się, że troszkę odpłynął gdy Steve stanął przed nim.

– Kocham was obu – powiedział po prostu i przytulił małżonka.