zoraki evlilik

7.bölüm

Barlarla çevrili olan eski bir parkın banklarında oturmadan dikiliyorduk. Etraf bar olmasına rağmen burası sessiz ve ıssızdı.

Sessizliği bozan Yağız oldu.

" beni takip edip veda gecemi mahvetmeye hakkın olduğunu mu sanıyorsun ? "

Sinirli sözleri beni kendime getirmeye yetmişti bile.

"seni mi takip etmişim ? şuna bir açıklık getirelim içerde yaşananların hepsi kendi dostlarımı korumak için yaptıklarımdandı. Senin yerinde herhangi biri bile olsa ki şuan içinde benim için öylesin yine aynısın yapardım. "

" hah kendini savunup beni bu kadar istediğini belli etme bence! "

Beni sinir eden sözleri gittikçe keskinleşirken soğuk hava da gittikçe içime işlemişti.

"herkes senin etrafında dönüyor sanma. Sen kimsenin hiçbir şeyi değilsin. Dinçer ailesinin varisi olarak tanıyorlar seni hayatta ki tek yerin bu. Parayla tuttuğun sürtüklerinden başka Hiç kimse senin için benim Mert'e yaptığımın aynısını yapmayacak ve sen asla bu kadar değerli olmayacaksın özellikle benim gözümde. "

Dediklerimin ağırlığının altında ben bile ezilirken Yağız bunu algılamaya çalışıyordu ve bunun üstüne söylenecek bir şey kalmamıştı. Oraya terk etmek üzere geldiğimiz yönden geri dönmeye başladım.

" o kadar büyük konuşma ! gün gelir ardımdan ağladığın zamanlarda gelir. Ve bil bakalım ben o zaman ne yapıyor olacağım ? senin gibi param için yanımda olan sürtüklerin üstünde..."

Beni yerime sabitleyen cümleler beynime girmiş kurşun etkisi yaratırken kendimi hızla toparlayıp o ortamı terk ettim. Önüme gelen taksiye de Dinçer'lerin adresini vererek her şeyi unutmaya çalıştım.

Düğün sabahima uyandığımda gözlerimin altindaki morluklar bana gülümsüyordu. Benim kalkmamin ardindan makyajiydi gelinligiydi tüm hazirliklar başlamıştı.
Dun gece den sonra Yağız 'ı beraber bahçeye yürürken gördüm sadece.
Hızla kalabalik icinde nikah kıyıldı ve tebrikler alındı. Daha sonradan bahçe kapısında duran Mert ve Selin 'e gözlerim takıldı. Yağız ve sahte dünyamdan ayrılıp yanlarina gittim.

"Mert , iyi misin ? " üzgün gozlerle bakıyordum arkadaşlarıma

"Gelebilecegimi sanmiyordum ama bu güzelliği kaçırmadigima sevindim "

Hüzünlü Mert 'i kollarimin arasina aldım.
Uzun süre kalmıştım fakat Selin sayesinde ayrıldık.

"Kesinlikle şu kocan Mert 'i bogmadan buradan gitmeliyiz."

Yağız' a baktığımda delice Mert 'e bakıyordu.

"Ben çok özür dilerim Mert. Dün gece icin... "

"Güzelim, ben o sürtüğün yaptiklarinin farkindaydim. Sıkmayın canınızı "
Hafif tebessümle yanimdan ayrildilar. Burda kalmamalari herkes için en iyisiydi. Hem hala okumalari gereken okullari vardi. Bense artık evliydim.

Onlarin ardindan yanimda biten Yağız oldu. Ve benim sinirden çatılan kaşlarim.