zoraki evlilik

9.bölüm

nefesim düzene girdiğinde hala kıpırdamadan Yağız'ın kolları arasındaydım.

telaşla açılan kapıdan Aysun hanım ve Mehmet bey içeri daldı.

"yavrum ne oldu öyle ?"

Aysun hanım bize merakla bakarken kendimi Yağız'dan çektim.

"kusura bakmayın ben... nefes alamadım. "

"şimdi iyisin değil mi kızım ? " 

Mehmet bey babacan tavrıyla daha geride duruyordu. iyi olduğuma karar verildikten sonra odadan birazda Mehmet beyin Aysun hanımı çekiştirmesiyle çıktılar. 

Yağız'ın yardımlarıyla tekrar yatağa uzandım. ama Yağız'ı bırakmıyordum. tekrardan uykuya teslim olmadan önce mırıldandım.

"beni bırakma..."

gözlerimi açtığımda , kollarımı kavramış olduğum pikeden çekti. kendime geldikten sonra yataktan kalktım. Yağız yoktu. işe gitmiş olmalıydı. saate baktığımda 12'yi geçiyordu. telefonu elime alıp Yağız'a mesaj attım. 

dün gece için teşekkürler... -B

 mesajı gönderdikten sonra yatağı topladım.saçıma başıma çeki düzen verdikten sonra üstümü değiştirip aşağıya indim. 

karşılaştığım ilk kişi Aysun hanım olmuştu 

"iyi misin tatlım ? " 

"evet sağolun. acaba ben birşeyler yiyebilir miyim ?"

"ah tatlım bahçede masa hazır  Yağız'da seni bekliyordu." 

"yağız işte olmalıydı..."

"karısını bırakmak istememiş demek... " Aysun hanım gülümseyerek yanımdan ayrıldı bende bahçeye çıktım.

kurulu olan masaya oturduğumda Yağız ve ben yalnızdık.

"işe gittin sanmıştım. "

bir yandan bir şeyler atıştırıyor ve ilgisiz görünmeye çalışıyordum.

"iyi olduğundan emin olmak istedim. " 

oda ilgisiz bir şekilde telefonuyla ilgileniyordu

"buraya zaten iyi olmam için gelmedik mi ? gerek yoktu kalmana zaten Aysun hanımlar burada."

iki saniye için bana bakıp tekrar önüne döndü.

"o zaman eve geri döneriz " 

"aslında iyi olur. düzen bozmaya gerek yok sürekli. "

konuşmadan sonrası sessiz ve olaysız geçmişti. akşama kadar dinlenmiş , yemekten sonrada eve gideceğimizin haberini verip toplanmıştık.

eve geldiğimizde mutfak temizlenmiş olduğu için benim yapacağım birşey yoktu. eşyalarımı yerleştirdikten sonra Yağız'ın yanına inmiştim. 

"film izlesek ?"

bir şey demeden çekmeceden film çıkartıp dvd ye taktı. 

"beni bırakma Beste... "

"Bade !"

gözlerimi açtığımda her yerimden kablolar sarkıyordu. büyükannem  yaşlı gözlerle  karşımdaydı. 

"Bestem..."

sesi zor duyuluyordu. 

"annemler... Bade. " 

...

"hayır... hayır... " 

hızla gözlerimi açtım. oturma odasındaydım. film bitmişti. ben bir koltukta uyuya kalmışken karşı koltukta da Yağız uyuyordu. 

yaşlı gözlerimi silerek kendimi mutfağa attım. dolaptan su almaya çalışırken bir yandan da ağlıyordum. 

şişe elimde gözlerim buğulu masaya çarpınca elimdeki şişe parçalara ayrıldı. 

o sesle Yağız'ın yanıma uykulu bir şekilde gelmesiyle benim ağlamaya başlamam bir oldu.

sanki parçalanan benmişim gibi kırılmış yok olmuşum gibi ruhum çekilircesine ağlıyordum. 

"Beste sana bir şey oldu mu ? konuş benimle sakin ol lütfen. "

ağlamaktan yorulunca beni izleyen Yağız'a döndüm. 

"Yağız..." sesimde derman yoktu.

"biz çok mutluyduk. huzurumuz vardı. destek oluyorduk birbirimize. küçüktük ama birbirimize sahiptik. o kazada... o kazada onu kaybedene kadar... her şey çok güzeldi. yıllardır o anı tekrar tekrar yaşıyorum. ben Bade 'den sonra burada cehenneme hapsoldum. dayanamıyorum. "

hıçkırıklara tekrar boğulmam la kendimi Yağız'ın çıplak göğüsüne sinmiş olarak bulmam bir oldu.