[ဖတ္ခ်င္ၾကမယ္ထင္လို႔ျပန္တင္ေပးပါမယ္ တစ္ရက္ျခားတစ္ပိုင္းပါပဲ ပထမဆုံးအေရးသားေလးျဖစ္ဝာာေၾကာင့္လိုအပ္ခ်က္မ်ားတြက္မ်က္ႏွာပူစြာပဲအားနာမိပါတယ္]
လွပတဲ့ေကာင္းကင္ျပာႀကီးရဲ႕ေအာက္ဝယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အျပာေရာင္ဖန္အိုးေလးကိုရင္ဝယ္ပိုက္ကာျမက္ခင္းစိမ္းေပၚတြင္ထိုေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လို႔ေနသည္။
"မိုးသားေလးေတြကဘာလို႔ဒီေန႔မွပိုလွေနတာလဲမသိဘူး သက္တန႔္ေလးေတြေတာင္ေပၚေနလိုက္ေသး"
တစ္ဦးတည္းေရ႐ြတ္ကာေျပာဆိုေသာထိုေကာင္ေလးမွာတစ္ျခားသူေတာ့မဟုတ္ ရွိန္းေနမင္းခဆိုတဲ့ မိုးသားညိဳရဲ႕ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာေလးဆိုသူျဖစ္သည္။
"အင္း...." ဟူ၍သက္ျပင္းအရွည္ႀကီးတစ္ခုခ်လိုက္မိသည္။
"မင္းကေတာ့သြားေလႏွင့္ၿပီဆိုေတာ့က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ငါကေကာ?ဘယ္လိုစိတ္မ်ိဳးနဲ႔ထပ္ၿပီးအသက္ရွင္ႏိုင္မွာလဲ မင္းကိုလြမ္းတယ္~မင္းသာကိုယ္နဲ႔ေစာေစာေတြ႕ခဲ့ရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲေနာ္မင္းအတြက္အဖိုးတန္ခဲ့တဲ့၁ႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကေလးမွာ ဘာေၾကာင့္မ်ားငါလို႔လူတစ္ေယာက္အတြက္ ၂လႀကီးမ်ားေတာင္အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရတာလဲ မင္းသိလား ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တာထက္ပိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ"
မ်က္ရည္မ်ားစိုနင့္ပါေသာ္ညားခ်စ္ေသာသူေလးေကာင္းကင္ေပၚကေနျမင္ရင္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ဆိုး၍သူမငိုခဲ့ပါ။တစ္မ်ိဳးအေနနဲ႔သူေနာင္လည္းငိုဖို႔အားမရွိေတာ့သည္လို႔ေျပာရင္ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။သူ႔(ရွိန္း)အနားသို႔ ေမပန္းခ်ီဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကလာကာရွိန္းရဲ႕ပုခုံးကိုဖက္ၿပီးေနာက္ဆိုလာသည္က
"ရွိန္း..နင္ဒီလိုဆက္ေနလို႔မရေတာ့ဘူးဆိုတာသိတယ္မလား ရန္ကုန္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါေတာ့ဟာနင္ဒီတိုင္းဆက္ေနရင္ မိုးသားကႀကိဳက္မွာမဟုတ္ဘူးသူခ်စ္တဲ့နင့္ကိုအၿမဲ လူနာေတြၾကားမွာေပ်ာ္႐ႊင္ေစခ်င္ဝာာေလ အခုနင္ကဒီလိုလုပ္ေနရင္သူစိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး ရန္ကုန္ျပန္လိုက္ခဲ့ပါေနာ္"
ဟုတ္တယ္ထိုမိုးသားညိဳဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကသူဂ်ဴတီကုတ္ဝတ္ၿပီးလူနာေတြကိုေဆးကုေပးေနတဲ့အခ်ိန္ဆို အၿမဲလာေခ်ာင္းၾကည့္တတ္ၿပီးေပ်ာ္ေနတတ္တယ္ ဒီေဝာာ့ထိုလူသားေလးရဲ႕ဆႏၵအတိုင္းသူျပန္မည္သို႔ေသာ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ရင္သူအေငြ႕သက္ေလးေတြက မေန႔တစ္ေန႔တုန္းကလိုမ်ိဳး အခုထက္ထိ ျဖစ္ေနေသးသည္မဟုတ္ေလာ.......
