Chapter (4)
တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသောအခန်းငယ်လေးတစ်ခန်းထဲတွင် ကောင်လေးနှစ်ယောက် ရဲ့ လှပသော အပြုံးလေးနဲ့တန်ဆာ ဆင်ထားလို့နေသည်။
" ညီ အဆင်ပြေရဲ့လား နောက်ပိုင်းဓာတ်ကုထုံးတွေကပိုဆိုးလာမှာနော် Side Effect တွေလည်းအများကြီးပဲ ညီခေါင်း ကောကိုက်နေသေးလား နောက်ပြီးတော့အဆင်မပြေတာရှိရင် ဘေးနားကခလုပ်ကိုအချိန်မရွေးသာနှိပ်လိုက်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ် ကျွန်တော်မေးကြည့်ချင်တာက ကျွန်တော် Laptop နဲ့စာရေးလို့ရမလားတစ်ရက်မှာ ၁နာရီလောက်ပါ"
"အင်း..မရဘူးလို့တော့ပြောချင်ပေမယ့် ညီရေးချင်သပဆိုလည်းရေး ၁ နာရီပဲနော် ပိုမရဘူး ကြာရင်ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ် "
"ကျွန်တော်ပြီးပြတ်ချင်တဲ့ဝတ္တုလေးတစ်ပုဒ်ရှိလို့ပါဒေါက်တာရယ်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ ရေးပြီးရင်တော့ အကို့ကို အရင်ပေးဖတ်လှည့်ဟုတ်ပြီလား"
"အင်း "
"ဒါဆို အကိုသွားတော့မယ် Duty ဝင်စရာရှိသေးလို့"
ရှိန်းနေမင်းခကနှုတ်ဆက်ကာထွက်သွားသည်။ကုတင်ပေါ်၌ထိုင်နေသောကောင်လေးမှာတော့သူဘေးနားကပြတင်းပေါက်ငယ်မှာရပ်နေသော ငှက်လေးနှစ်ကောင်ကိုကြည့်၍အတွေးလွန်နေလေပြီ။
အင်း ငါလည်းမကြာခင်လွတ်လပ်တဲ့ငှက်လေးတစ်ကောင်ဖြစ်ရတော့မှာပါလားနော်။တစ်နေကုန်လဲလျောင်းနေပြီးမိုးသားညိုတစ်ယောက်ပျင်း၍ အခန်းပြင်ဘက်သို့လမ်းလျှောက်ထွက်လာသည်။ သူနာပြုဆရာမတစ်ချို့နှင့် ဆရာဝန်မလေးတစ်ချို့ကမိုးသားကိုကြည့်ကာပြုံးပြီး ပြောနေသည်။
"သူကအခန်းနံပါတ်528 ကကောင်လေးလေ အရမ်းချောတာပဲနော်"
"အေးဟုတ်တယ်မနက်ကမှဆေးရုံစတက်တာ ဦးနှောက်အကြိတ်ကင်ဆာတဲ့လေ အသက်ကလည်း ၂၀ ကျော်ကျော်ပဲရှိသေးတယ်သနားလိုက်တယ်ဟယ်ပြီးတော့ရုပ်ကလည်းနင်မြင်တဲ့အတိုင်းချောလွန်းလို့ ရောဂါသည်လို့တောင်မထင်ရဘူး"
သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်းပင်မိုးသားကတကယ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။ဆံပင်ကအညိုရောင်လေးနဲ့မျက်လုံးကလည်းအရောင်တစ်လက်လက်နှင့်အတူနူးညံဖြူဖွေးတဲ့အသားရောင်လေးတို့နဲ့ပေါင်းစပ်ထားပုံမှာအရုပ်ကလေးအလားပင်......
