ပန္းခ်ီတစ္ေယာက္ၾကက္ေၾကာ္မ်ားကိုဝယ္ၿပီးျပန္လာအခန္းဝ၌သူအမွတ္မထင္ၾကားလိုက္ရသည္ကိုေတာ့အထဲကႏွစ္ေယာက္ကေတာ့သိမယ္မဟုတ္ပါ။
ၿပီးေနာက္အခန္းထဲသို႔ဝင္၍ က်လုနီးမ်က္ရည္မ်ားကိုထိန္းကာဝင္လာခဲ့သည္။
"နင္မွာထားတာေတြရၿပီ"
ရွိန္းကထိုအစားစာမ်ားကိုျမင္ၿပီး
"ပန္းခ်ီ နင္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔မ်ားဝယ္လာတာလား?"
ပန္းခ်ီျပန္ေျဖဖို႔လုပ္ေနစဥ္သူမဆီသို႔ဖုန္းလာခဲ့သည္။
ဖုန္းေျဖၿပီးေနာက္သူမလက္ထဲကအထုတ္မ်ားကိုလူနာကုတင္ေပၚသို႔တင္ကာေျပးသြားေတာ့သည္။မသြားခင္သူေျပာခဲ့သည္မွာ
"ငါခြဲခန္းဝင္စရာရွိေသးလို႔ ငါေမာင္ေလးကိုလိုက္ပို႔ေပးပါ မတ္ေလးေရ" တဲ့ ရွိန္းတစ္ေယာက္ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးလိုပင္နီရဲသြားသည္။
သူေဘး ၾကက္ဘိုးေဝာာ္ေလးကေတာ့ကုတင္ေပၚကသူရဲ႕ၾကက္ေၾကာ္ေလးေတြကိုေငးေနေလရဲ႕။ၾကက္ဘိုးေတာ္နားေလးသို႔ကပ္သြားၿပီးေနာက္
"ညီကိုကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုက္ပို႔ပါမယ္ ေမပန္းခ်ီက အေရးႀကီးခြဲခန္းဝင္ရမွာမို႔လို႔တဲ့"
ၾကက္ေၾကာ္ကိုပလုတ္ပေလာင္းစားကမပီကလာျဖင့္ရယ္၍
"ပန္းခ်ီ ဘယ္တုန္းကထြက္သြားတာလဲ? ဒါနဲ႔ေဒါက္တာကြၽန္ေတာ္ကိုအပင္ပန္းခံၿပီးလိုက္ပို႔စရာမလိုပါဘူးရတယ္ Taxi စီးသြားလိုက္မယ္"
"မဟုတ္တာရပါတယ္ညီက အကိုရဲ႕ေနာက္ဆုံးလူနာေလအဲေတာ့ကိုယ္လည္းအားၿပီလိုက္ပို႔ပါမယ္"
"ဒါဆိုလည္းအားမနာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"
ကားပါကင္သို႔ေရာက္ေသာအခါမိုးသားကေနာက္ခန္းတံခါးကိုဖြင္ရန္ႀကံေနစဥ္ ရွိန္းကပိတ္လိုက္ၿပီး
"ညီေနာက္မွာမထိုင္သင့္ဘူးေနာ္အဲဒါဆိုကိုယ္ကဒ႐ိုက္ဘာႀကီးျဖစ္သြားမွာေပါ့"
မိုးသားကဟက္ဟက္ပတ္ပတ္ရယ္လိုက္ၿပီးေနာက္
"ဒါဆိုကြၽန္ေဝာာ္အေရွ႕မွာပဲထိုင္ေတာ့မယ္"
ၾကက္ေၾကာ္ဗူးကိုရင္ဝယ္ပိုက္ကာLover Seat ၌ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ရွိန္းေနမင္းခဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကေတာ့ မိုးသားညိဳစိတ္ထဲမွာဘယ္ေလာက္ေတာင္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆိုတာကိုသိေနခဲ့မည္မဟုတ္ပါ။တစ္လမ္းလုံးႏွစ္ေယာက္သားဘာစကားမွမဆိုၾကပဲေနၾကသည္။ခဏအၾကာမိုးသားကစကားစဆိုလိုက္သည္။
