၂ ပတ္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေဝာာ့သူရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအကိုမွာ သူရဲ႕ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခန္းငယ္ေလးကိုေရာက္လာခဲ့သည္။မိုးသားအတိုင္းမသိေပ်ာ္ပါသည္။
ေန႔ရက္တိုင္းသူကပဲအၿမဲအကိုရွိရာသို႔သြားေနတာမဟုတ္ေလာ~
"အကိုဒီေန႔ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
ဟန္ေဆာင္ကာၿပဳံး၍အားတင္းၿပီးေမးလိုက္သည္။
"အင္း...အရင္ရက္ေတြတုန္းကအကိုမွာ Operations ေတြဆက္တိုက္ဝင္ေနရလို႔မလာအားတာပါ ညီေမ့သြားၿပီလား အကိုကညီရဲ႕တာဝန္ခံဆရာဝန္ေလ"
မိုးသားစိတ္ထဲတြင္လည္းစကားတစ္ခြန္းအထပ္ထပ္ေျပာေနမိသည္။
"အကိုလိမ္တယ္ လိမ္တာပိရိလိုက္တာဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲအကိုဆီလာေနတာကိုေတာ့မျမင္ဘူးလား "
သူရယ္လိုက္မိပါသည္။သူခ်စ္တဲ့အကိုကသူကိုေတာ့မေမ့ေသးဘူးပဲဆိုၿပီးေပါ့၊ရွိန္းကမိုးသားကိုစစ္ေဆးစရာရွိတာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ထြက္သြားရန္ျပင္သည္။
သို႔ေသာ္လူနာကုတင္ထက္တြင္လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ေလးကအားတင္းၿပီးသူရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအကိုလက္ကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
သူဒီေန႔ေျပာမွျဖစ္မည္သူအတြက္တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ကုန္ဆုံးလာတာနဲ႔အမွ်သူအတြက္ေနထိုင္ရမည့္ရက္မွာသိပ္မက်န္ေတာ့ပါဒီေတာ့သူအရဲစြန႔္ကာေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ကြၽန္ေဝာာ္ အကိုနဲ႔စကားခဏေလာက္ေျပာလို႔ရမလား"
ရွိန္းကသူ႔ေဘးနား၌ပါလာေသာသူနာျပဳအခ်ိဳ႕အား ျပန္လႊတ္လိုက္ၿပီး မိုးသား၏ကုတင္ေဘးေတြဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"အင္း..ညီဘာေျပာမလို႔လဲ"
မိုးသားသက္ျပင္းအရွည္ႀကီးခ်လိုက္မိသည္။လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္တြင္လည္းေအးစက္ၿပီးႏွလုံးခုန္ႏႈန္းပါျမန္ေနသည္။
"ကြၽန္ေဝာာ္ အကိုကို႔သေဘာက်တယ္ တစ္မ်ိဳးေျပာရရင္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လို႔ အကိုတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္....."
ရွိန္းကစကားစျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
"ဒီေန႔ညီေျပာတဲ့စကားကိုအကိုမၾကားခဲ့ဘူးလို႔ပဲသေဘာထားလိုက္ပါ အကို ညီကို ျပန္ၿပီးသေဘာက်ဖို႔ဆိုတာလည္းမျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဒီေတာ့က်န္တဲ့ဘဝသက္တမ္းမွာ ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့သူနဲ႔သာျဖတ္သန္းသြားလိုက္ပါၿပီးေတာ့အကိုက ေဂးတစ္ေယာက္လည္းမဟုတ္ဘူး"
