အကိုႏွင့္ပန္းခ်ီေျပာေနတဲ့ထိုစကားမ်ားကိုမိုးသားထပ္နားေထာက္ရင္အင္အားပင္မရွိေတာ့ပါ။အခန္းေရွ႕ေလးကေန႔ျပန္ထြက္သြားသည္,။ခဏအၾကာပန္းခ်ီကမိုးသားရွိရာသို႔ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္သို႔ေသာ္ကုတင္ေပၚတြင္ထိုေကာင္ေလးမရွိေတာ့ပါ။
"ဒီေကာင္ေလးဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ့မသိဘူးေနမေကာင္းဘူးဆိုတာကိုမသိတာလည္းမဟုတ္"
ထိုအခါရွိန္းကသူနာျပဳမ်ားကိုေဒါသထြက္ကာေျပာလိုက္သည္။
"မင္းတို႔လူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ေသခ်ာမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူးလားအျပင္မွာလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းေမ့လဲသြားရင္မင္းတို႔ဘယ္လို႔တာဝန္ယူမွာလဲေျပာ"
သူေရွ႕ကထိုလူသားေလးကသူေပ်ာက္သြားကိုေဒါသထြက္ေနတယ္တဲ့၊အံဩစရာသိပ္ေကာင္းတာပဲမိုးသားကေနာက္ေနရပ္ၾကည့္ေနလ်က္ေျဖးညႇင္းစြာအကိုရွိရာဘက္သို႔ေလွ်က္လာခဲ့သည္။
"အကို ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာပါ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဒီတိုင္းေညာင္းခ်ိေနလို႔ခဏလမ္းေလွ်ာက္ေနတာ"
စကားပင္မဆုံးေသးသူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုရွိန္းကေပြ႕ယူကာဖက္လိုက္သည္။ပန္းခ်ီႏွင့္ထိုေနရာတြင္ရွိေသာသူနာျပဳမ်ားမွာပင္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာဘာမွပင္မေျပာႏိုင္ပါ။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုထားကာ အျပင္သို႔ထြက္သြားသည္။
"အကိုကြၽန္ေတာ္အသက္ရႈၾကပ္ေနၿပီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ့"
"ကိုယ့္က မင္းထပ္ထားသြားၿပီထင္ေနတာ"
မိုးသားက ရယ္လိုက္မိသည္။အကိုကသိပ္ရယ္ရတာပဲ အဲစကားကိုညီကေျပာရမွာမဟုတ္ဘူးလား
အစကတည္းကေနအခုထက္ထိအကုန္လုံးကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းဘက္ကေနပဲစခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား အခုဒီလို႔ဟန္ေဆာင္ၿပီးေျပာေနတယ္,စိတ္ပူေပးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးအကိုနဲ႔အတူသ႐ုပ္ေဆာင္ေပးပါမယ္။
ကြၽန္ေတာ္မေသခင္အခ်ိန္ထိ အကိုကကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕အပိုင္ဆိုတာနဲ႔တင္ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္မိပါၿပီ။အကိုဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ကြၽန္ေတာ္မသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳခြင့္ျပဳပါေနာ္ ကြၽန္ေတာ္ဒီဘဝမွာဒီေလာက္နာက်င္ေနရတာနဲ႔တင္လုံေလာက္ပါၿပီ။
