ဒီဇင္ဘာ(၁၀)ရက္ေန႔
မနက္ခင္းေလးမွာ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ႏိုးထလာခဲ့သည္။သူ႔ေဘးက ခ်စ္ရသူေလးကေတာ့မရွိေတာ့ပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကုတင္ေဘးတြင္
ႏြားႏို႔နဲ႔ပါမုန္႔မီးကင္စေတာ္ဘယ္ရီယိုသုပ္ေလးႏွစ္ခ်ပ္ကိုေဘး၌ထားေပးခဲ့သည္။
"ညီႏိုးေနၿပီလား ေမာနင္း ညကလည္းဘာမွမစားပဲအိပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ညီဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့စားလိုက္ေနာ္ ၿပီးရင္ေဆးေသာက္ ၿပီးတာနဲ႔အျပင္ထြက္လည္ၾကမယ္ဟုတ္ၿပီလား"
မိုးသားကပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ရယ္လိုက္မိသည္။
"အကို လည္းအဖိုးအိုေပါက္စနဲ႔ေတာင္တူလာၿပီေနာ္ ကြၽန္ေတာ္ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး"
"ကေလးမဟုတ္လို႔ေပါ့ကေလးသာဆိုရင္ ရင္ဝယ္ထဲမွာသာပိုက္လိုက္ခ်င္တာဟုတ္ၿပီလား"
ႏွဖူးေလးကိုေခါက္ၿပီး ေနာက္ရွိန္းကအျပင္ထြက္သြားသည္။
"အကိုျပန္လာခဲ့မယ္ ညီအတြက္ စေတာ္ဘယ္ရီအသီးသြားခူးလိုက္အုံးမယ္"
"အင္း"
ရွိန္းကအျပင္သို႔ထြက္သြားၿပီးေနာက္မိုးသားက ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။ဘီးဖီးေနတဲ့အခ်ိန္၌ဘီးတြင္ ဆံပင္မ်ားစြာ စတင္ကြၽတ္လာေတာ့သည္။ဒါမိုးသားအတြက္မထူးဆန္းေတာ့ေဆး႐ုံမွာကတည္းကနည္းနည္းခ်င္းစီကြၽတ္ေနခဲ့တာေလအခုေတာင္ႀကီးေရာက္မွ အုံလိုက္ႀကီးကြၽတ္ေနျပန္သည္။
မိုးသားေအာ္ငိုခ်င္မိသြားပါသည္။သူအကိုနဲ႔အျပင္ကိုသြားရင္သူဂတုံးႀကီးနဲ႔ဆိုလိုက္ဖက္မည္မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလဒီအတြက္ေၾကာင့္သူငိုမိပါသည္။
"ၾကည့္ရတာငါေနဖို႔အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူးနဲ႔တူတယ္"
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုေလာ့မခ်ထားတာေၾကာင့္စေတာ္ဘယ္ရီအသီးပန္းကန္ေလးကိုပိုက္လ်က္ ခ်စ္ရသူဆံပင္စကြၽတ္ၿပီး ခံစားေနရတာကိုျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္ ရွိန္းတစ္ေယာက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ သူပါ ဂတုံး တုံးမယ္ဆိုၿပီးေပါ့~
"ညီရယ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာၾကာလိုက္တာဘာလုပ္ေနတာလဲ"
"ဒီလိုပဲေလ အျပင္ထြက္လည္မွာဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာေနမွျဖစ္မယ္ ဒါမွအကို သိကၡာမက်မွာ"
