Remember ME
11:26 AM
___________________________
" အခန်းနံပါတ် 13 ကကင်ထယ်ယောင်း ဒိနေ့နောက်ဆုံးတော့
အိမ်ပြန်လို့ရပြီး "
ထိုအသံမှာ ငုန့်ထားသော ခေါင်းတွေသည်
အသာယာမော့ကြည့်လာလေသည်
" သားလေး ! "
" မေမေ "
သူအခန်းထဲ၀င်လာသော မိခင်ဖြစ်သူအား
သူပွေ့ဖတ်ထားမိသည်
သိပြီး မူးယစ်ဆေး မကောင်းကြောင်းသိပြီမို့သူထပ်ပြီး
ဘယ်တော့မှ ထပ်မသုံးစွဲတော့ပါ
မျက်လုံးတွေမှိတ်ချလိုက်ချိန်
နာစည်းထဲ ကားနောက်ဖုံးပိတ်သံသည်
တိုး၀င်လာခဲ့လေတယ်
" ဆင်းးတော့သားရောက်ပြီး "
" ကျွန်တော် . တိုက်ခန်းကိုပဲပြန်လို့ရမလား "
" တစ်ယောက်ထဲနေမလို့လားသားရယ် 2 လလုံး
တစ်ယောက်ထဲနေလာခဲ့ပြီးပြီမဟုတ်လား "
" ကျွန်တော်အဆင်ပြေတာမို့ "
" ဟူး...အွန်းပါ "
ဒိလိုနဲ့ကားလေးသည် တဖန်သူနေထိုင်ခဲ့တဲ
တိုက်ခန်းစီသို့
" တီးတီး တီး ! ဂျလောက်စ် "
( တံခါးဖွင့်သံ )
အိမ်ထဲ၀င်လာတာနဲ့အရာရာဟာ အရင်တိုင်းလတ်လတ်
ဆတ်ဆတ်ခံစားနေရတုန်းသာ
ဒါပေမဲ့မတူညီတော့တာ သူ့မြင်ကွင်းးမှာ ထင်ဟပ်နေတဲ့
ပုံရိပ်ယောင် မြင်ကွင်းမြူတွေသာ
" ဂျီမင်း "
၀မ်းနည်းမိတယ်
အရမ်းလဲအားနာမိတယ်
ကိုယ်အခုတကယ်
ေနာင်တရနေပြီမို့တစ်ချိန်မင်းကိုယ်စီ
ပြန်ရောက်လာဖို့မျှော်လင့်မိရင်
ကိုယ်ကပိုဆိုးတဲ့လူများဖြစ်သွားေလမလား
။။
1 နှစ်ခန့်ကြာသော
" ဂျီမင်းလေး ! "
" Hello Mrs joon! "
စက်ဘီးပြာလေးသည် လေနှင်ရာတိုင်း
မြေသားညီညီကိုဖြတ်နင်းလာခဲ့လေသည်
