Remember ME
___________________________
" ညတာ .... "
အိမ်တဇတ်မိတ်မှ စိုးစွတ်နေစဲ
မိုးရေစက်လေးတွေသည်
တစ်စက်ချင်းကျလျှက်ရှိသည်
မီးရောင်မရှိတဲ့အခန်းထဲလရောင်လေးကအလင်းဖြဖြ
တိုး၀င်လာလေ၏
" ထယ်ယောင်း ... "
ထယ်ယောင်းမျက်လုံးတွေကသူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေရာမှ
လည်တိုင်းတစ်လျှေုက်နဲ့အောက်ကို
ဖြေးေဖြးချင်းဆင်းသွားလေသည်
" ဂျီမင်း... ကိုယ့်ကိုချစ်လား "
" မချစ်ချင်ဘူး "
ထယ်ယောင်း ဂျီမင်းနဲ့နဖူးချင်းထိထားလိုက်ကာ
နူတ်ခမ်းကိုထိကပ်မလိုမကပ်မလို
တုန့်ဆုတ်နေလေသည်
" တကယ်မချစ်ဘူးလား...ဟမ်း.."
" ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်ဖြစ်အောင်ဆက်မလုပ်နဲ့တော့
ယောင်း... "
" ဘာလို့လဲ... "
သူရဲ့လက်တွေက ဂျီမင်းခါးကနေ ကျောဘက်ကို
ပွတ်သတ်နေလေသည်
" မဖြစ်သင့်ဘူးလေ "
မဖြစ်သင့်ဘူးေပြာပေမဲ့ သူ့မျက်နှာနနီးကပ်နေတဲ့
နူတ်ခမ်းတစ်စုံအားတစ်ချက်နမ်းလိုက်လေ၏
" အွန့် ! "
ထယ်ယောင်းသူအားနောက်ကိုအသာယာတွန်းကာ
ကုတင်ပေါ်ကျသွားစေတယ်
" ရပ် !! "
" ကိုယ် ... "
ဂျီမင်းအသားတွေပါတုန်ကာ အသက်ရူတွေလဲ
မြန်နေတာကြောင့် သူဂျီမင်းအား
စိုက်ကြည့်ကာ
" ဂျီမင်း "
" ..... "
" ဘာလို့၀န်မခံတာလဲ ..ကိုယ်ကိုဘာလို့
စည်းတားထားရတာလဲ "
" မင်းကိုမယုံရဲဘူး "
" ဟိုကောင်ကိုကျယုံတယ်ပေါ့ "
