Remember ME
8:39pm
___________________________
" ရပြီ ထိုင်တော့ "
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ထမင်းစာပွဲမှာနေရာယူလိုက်ရသည်
" ဒါက..ကိုယ့်တွက်လား "
" အွန်း "
ထယ်ယောင်းသူ့ရှေ့ကဆန်ပြုတ်ကိုကြည့်လိုက်တော့
တစ်စတစ်စမြင်နေရသော
ပင်လယ်စာတွေနဲ့စာချင်စဖွယ်အတိပေ
" ဘာလို့လဲ မကြိုက်ဘူးလား "
စာစရာရှိတာမစားပဲအတော်ကြာ ထိုင်ကြည့်နေသော
သူကြောင့် ဂျီမင်းသတိပေးလိုက်ရတော့လေသည်
" မဟုတ်ဘူး..ကိုယ်စားပါမယ် "
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့မီးဖိုချောင်ခန်းလေးထဲ
အရှိူန်းရှိန်းထိုးထွက်လာသော
ရေနွေးအိုးအသံနဲ့ဇွန်းးသံလေးတွေသည် အစီအစဉ်တကျ
ထယ်ယောင်း ဇွန်းအပြည့် ခပ်ကာ
ဆန်ပြုတ်ကိုမြည်းကြည့်လိုက်သည်
" ဘယ်လိုနေလဲ "
" အွန်း ကောင်းတယ် "
" နေမကောင်းဖြစ်နေတာမို့ဒါကုန်အောင်စားပြီး ဒိဆေးကို
သောက်လိုက် "
ဆန်ပြုတ်ပန်ကန်နားကိုထိုးေပးသော
ဆေးကဒ်လေးကြောင့်
ထယ်ယောင်းပြုံးလိုက်္မိတော့သည်
" ဂရုစိုက်သားပဲ...ကိုယ့်ကို "
" ထင်လို့ပါ "
" ကိုယ်နဲ့အဲ့လိုစကားတွေပဲထိုက်တန်တာသိပါတယ်
ဒါပေမဲ့ရင်နာရသားပဲ "
သူပြုံးပြုံးလေးပဲ ဆန်ပြုတ်ကိုထပ်စားနေမိသည်
မဖြစ်သည့်ပေမဲ့ပေါ့
" ပြန်တော့မယ် မင်းကိုယ်မင်းသေချာဂရုစိုက်တက္မယ်
လို့ထင်တယ် "
" ကိုယ်လိုက္မပို့ပေးတော့ဘူးနော် "
" အွန်း "
ဂျီမင်း ခုံမှာတင်ထားသော အနွေးထည်လေးကို
ပိုက်ကာ ထိုအိမ်မှထွက်လာခဲ့လေသည်
