Zawgyi
ႏွင္းမ်ား တဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ မနက္ခင္း တစ္ခုမွာ ႀကီးမားထည္ဝါလွသည့္ အိမ္ႀကီးေရွ႕တြင္ ကားေပၚ အထုတ္ေတြ တင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားတစ္ဦ း။ ကားထဲ အထုတ္အပိုးေတြ ထည့္ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူေက်ာအေနာက္က အိမ္ႀကီးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ပင့္သပ္ရႈိက္လိုက္သည္။
ထိုအမ်ိဳးသားရဲ႕ မ်က္လုံးထဲ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း ဆိုသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ားနဲ႔ မ်က္ရည္စတို႔က မ်က္ဝန္းထဲ တည္ရွိေနသည္။
"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ ဒယ္ဒီ"
ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္႐ုံမွ် ႏႈတ္ခမ္းစကားတို႔ ဆိုကာ ကားထဲ ဝင္လိုက္သည္။
ကားစက္ႏႈိးလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္.....
"သခင္ေလးးးးးမသြားပါနဲ႔လား ဒီမွာဘဲ ေနပါ သခင္ေလးရယ္"
ငိုယိုကာ ကားအျပင္က ေတာင္းဆိုေနသည့္ အိမ္အထိန္းေတာ္ႀကီးလင္မယားကို သူၿပဳံးျပလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြင့္ျပဳေပးပါေနာ္....မဟုတ္ရင္ မာမီျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး"
"သခင္ေလးကို သခင္ႀကီးက စိတ္ဆိုးတုန္းမလို႔ပါ။ ဒီတစ္ခါဘဲ ထပ္သည္းခံၾကည့္ပါလားဟင္"
ထပ္သည္းခံၾကည့္ပါလား ဆိုသည့္ စကားေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲ ရယ္လိုက္သည္။ Park Chanyeolဆိုသည့္ သူ႔ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သည္းခံျခင္း ဆိုသည့္ အရာကို လက္စြဲေတာ္ ဓားလို ဆြဲၿမဲကိုင္ေဆာင္လာခဲ့ရတယ္။
အခုလဲ ထပ္ၿပီး ကိုင္ေဆာင္ေစခ်င္ျပန္ၿပီလား.......ထပ္ၿပီးေတာ့လား....
အထိန္းေတာ္ႀကီး လင္မယားကို အၿပဳံးတစ္ခ်က္ ၿပဳံးျပၿပီး ကားကိုစက္ႏႈိးကာ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
တစ္ခါေလာက္ဘဲ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ပါရေစ......
Parkမ်ိဳး႐ိုးဆိုတာ သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ထိပ္တန္းစာရင္းဝင္ မ်ိဳး႐ိုးတစ္ခု.....
အားလုံးက ထင္ၾကလိမ့္မယ္ ဒီလိုမ်ိဳး႐ိုးရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တဲ့ park chanyeolဆိုတဲ့ သူက သိပ္ကံေကာင္းပါတယ္လို႔ေလ....
