military base || 𝘵𝘢𝘦𝘬𝘰𝘰𝘬 ✅

8

Έχουν περάσει ήδη δύο μέρες και ο πόλεμος είχε ησυχάσει λίγο, αλλά σε ολόκληρη την στρατιωτική βάση κυριαρχούσε ακόμα χάος, καθώς προετοιμάζονταν για το αναπάντεχο.

Οι άλλες νοσοκόμες περιποιούνταν άλλους τραυματισμένους, καθώς στον Taehyung ανατέθηκε ένας ετοιμοθάνατος ασθενής, τον οποίο και φρόντιζε όλη την ημέρα.

Κάθισε δίπλα του, παρακολουθώντας το σώμα του να αναπνέει. Έπιασε το χέρι του στρατιώτη, κρατώντας το σφιχτά στο ζεστό του χέρι.

"Ξέρω ότι δεν μπορείς να απαντήσεις αυτή τη στιγμή, αλλά τα πήγες πολύ καλά" είπε ο Taehyung ήσυχα, με τη φωνή του σχεδόν αδύναμη καθώς κρατούσε το κρύο χέρι του ασθενή. 

Τα μάτια του νεαρού στρατιώτη κινήθηκαν λίγο, για να κοιτάξουν τον μελαχρινό που καθόταν δίπλα του.

"Τα πήγες πολύ καλά, ευχαριστώ" ο Taehyung επανέλαβε με τη φωνή του τώρα να τρέμει, καθώς τα δάκρυα πάλευαν να μη κάνουν την εμφάνιση τους.

Δεν του άρεσε αυτό. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό.

Όταν το μόνιτορ της καρδιάς σταμάτησε, αφήνοντας μονο έναν κενό ήχο να ηχεί στα αυτιά του, ξέσπασε.

Έφυγε γρήγορα από τη σκηνή. Έτρεξε έξω, αλλά σκόνταψε και έπεσε κάτω. Συνέχισε να κλαίει στο έδαφος.
Δεν προσπάθησε καν να κρατήσει τα δάκρυά του πια, γνωρίζοντας ότι το πρόσωπό του θα είχε γίνει μούσκεμα.

Δεν το ήθελε πια αυτό, δεν ήταν δίκαιο. Δεν ήταν.

Μετά από λίγα λεπτά που σηκώθηκε, τα δάκρυά του είχαν στεγνώσει και προσπάθησε να συνέλθει. Όταν ένιωσε έτοιμος, γύρισε για να πάει μέσα για να συνεχίσει τη δουλειά του, αλλά δεν πρόλαβε, καθώς συγκρούστηκε με ένα  σκληρό στήθος, το οποίο έτυχε να ανήκει στο άτομο που προσπαθούσε να αγνοήσει μετά από εκείνη την ημέρα.
Ήταν το τελευταίο άτομο που ήθελε να δει αυτή τη στιγμή.

Ο Jungkook, ήταν έτοιμος να περάσει από δίπλα του, αλλά όταν παρατήρησε τα ξεραμένα δάκρυα και τα κατακόκκινα μάτια του, σταμάτησε.

"Τι έγινε;" ρώτησε αυστηρά.

Στον Taehyung δεν άρεσε αυτός ο τόνος, αφού του θύμιζε τον παλιό Jungkook.

"Γιατί σε νοιάζει;" είπε ο μελαχρινος, με ενόχληση στη φωνή του και έκανε κίνηση για να φύγει, αλλά ένα δυνατό πιάσιμο στον καρπό του τον εμπόδισε. Μισούσε αυτή την αγριότητα που είχε στο άγγιγμα του.

"Άσε με να φύγω, πρέπει να δουλέψω"

"Σε ρώτησα τι συνέβη" ο Jungkook ξεστόμισε, κάνοντας τώρα τον Taehyung να ενοχληθεί περισσότερο και τράβηξε το χέρι του από την δυνατή λαβή του στρατιώτη.

"Και εγώ δεν θέλω να απαντήσω" ο Taehyung απάντησε απότομα, κοιτώντας τον κατάματα.

Ο Jungkook εδειχνε πιο εκνευρισμένος τώρα και πλησίασε και άλλο τον νοσοκόμο.

"Θα μάθω είτε σου αρέσει, είτε οχι" ο τόνος του ήταν πιο δυνατός τώρα, σχεδόν κάνοντας τον Taehyung να φοβηθεί.

Αλλά αυτή τη φορά δεν θα υποχωρούσε.

"Ποτέ δεν νοιάστηκες και ποτέ δεν θα το κάνεις, μην ασχολείσαι Jungkook" είπε ο Taehyung, πριν περάσει δίπλα από τον στρατιώτη για να γυρίσει στη δουλειά του.

"Δεν ξέρεις τίποτα.." είπε ο Jungkook και ο Taehyung τον άκουσε, αλλά δεν σταμάτησε και συνέχισε να προχωράει προς τη σκηνή.

Ό,τι και να γίνει, αυτός ο τύπος θα παραμείνει ο ίδιος. Δεν θα αλλάξει ποτέ, ακόμα κι αν ο Taehyung ήλπιζε πάντα ότι θα συνέβαινε.

Ο Taehyung άφησε ελεύθερη μια ανάσα πριν μπει στο δωμάτιό του. Όταν μπήκε όμως έβγαλε μια δυνατή κραυγή, όπως και οι δύο άντρες.

"Θεέ μου, ανόητε, σου είπα να κλειδώσεις την πόρτα!" ο Jin φώναξε στον Namjoon, ο οποίος τώρα ήταν ξαπλωμένος χωρίς πουκάμισο δίπλα στον Jin στο κρεβάτι.

Ο Taehyung κάλυψε αμέσως τα μάτια του, ενώ ήθελε να συνεχίσει να ουρλιάζει.

"Τι στο διάολο Jin! Έχουν περάσει μόνο δύο εβδομάδες, για όνομα του Θεού" Ο Taehyung φώναξε στον καλύτερο φίλο του, που δεν προσπάθησε καν να καλύψει τον εαυτό του.

"Δεν μπορεσα να κρατηθώ. Ήταν πολύ καυτός με τη στολή και η εσωτερική μου πόρνη βγήκε στην επιφάνεια"

Μερικές φορές αναρωτιόταν πως ο καλύτερός του φίλος μπορούσε και ήταν τόσο τολμηρός όλη την ώρα.

Αντί να απαντήσει, άρπαξε ένα μαξιλάρι και το πέταξε στους δύο άντρες κρατώντας τα μάτια του κλειστά και έτρεξε έξω.

"Είσαι τόσο πόρνη Jin!"