military base || 𝘵𝘢𝘦𝘬𝘰𝘰𝘬 ✅

2

Είχαν επιστρέψει εδώ και ώρα στη νοσοκομειακή σκηνή, αφού έφαγαν στην καφετέρια. Ο Taehyung δεν σταμάτησε να κοιτάει κάθε στρατιώτη εξονυχιστικά, καθώς προσπαθούσε να εντοπίσει πάλι τον μαυρομάλλη.

Ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι βρισκόταν στο ίδιο μέρος με αυτόν.

Τέλειος συγχρονισμός, έτσι;

"Ξέρεις Tae, γνωρίζω ότι έχεις κάτι με τους στρατιωτικούς, αλλά δεν χρειαζόταν να κοιτάζεις τους πάντες σαν να είσαι κανένας περίεργος" άρχισε ο Jin καθώς περπατούσε πιο μπροστά από εκείνον και ο Taehyung έτρεξε για να τον φτάσει.

"Δεν είχα, δεν έχω και δεν θα έχω τίποτα με τους στρατιωτικούς!" 
"Εντάξει, ίσως λίγο, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα Jin! Μόλις είδα κάποιον που ήξερα" είπε ο Taehyung, με την τελευταία του φράση να καταρρίπτει τα τονιστικά λόγια του, καθώς έπιασε τον Jin που χαμογελούσε.

"Ό,τι πεις αγάπη" απάντησε εκείνος, προτού μπουν και οι δύο στη σκηνή, που θα μοιράζονται με έναν ακόμη νοσοκόμο.

Στον Taehyung δεν άρεσε πολύ που θα μοιράζονται το δωμάτιο, αλλά θα έπρεπε να το συνηθίσει εδώ που ήρθαν.

Μόλις μπήκαν στην τακτοποιημένη σκηνή ύπνου τους, ακούστηκε μια δυνατή κραυγή μέσα απο τη σκηνή, ακολουθούμενη και από τις κραυγές του Taehyung και του Jin. 

"Γιατί ουρλιάζεις;!"
Είπε ένας τύπος με ξανθά μαλλιά και χαριτωμένο σχήμα προσώπου, καθισμένος σε έναν υπνόσακο μπροστά τους.

"Ούρλιαξα γιατί ούρλιαξες, εσύ γιατί ουρλιάζεις τέλος πάντων;" Ο Jin ανταπέδωσε στον τύπο, κερδίζοντας ένα ελαφρύ γέλιο από τον Taehyung προτού πλησιάσει τον νέο τους συγκάτοικο.

"Πρέπει να είσαι ο νέος μας συγκάτοικος. Ας συνηθίσουμε αυτούς τους δύο μήνες να μένουμε μαζί" Ο μελαχρινός χαμογέλασε στον νέο τους συγκάτοικο. Ένα δευτερόλεπτο μετά του χαμογέλασε πίσω και τον άρπαξε σε μια αγκαλιά.

"Ναι, ας περάσουμε καλά. Το όνομα μου είναι Jimin" Ο ξανθός συστήθηκε, μόλις απομακρύνθηκε από τον σοκαρισμένο Taehyung.

Λίγα λεπτά μετά ήταν όλοι μαζεμένοι γύρω από τους υπνόσακους τους, μιλώντας για ώρες, καθώς είχαν χάσει κατά λάθος το δεύτερο μάθημα διδασκαλίας που είχαν. Δεν θα μπορούσε παρά να χαρεί που θα μοιραστεί τη σκηνή με τον κολλητό του και έναν ευγενικό τύπο όπως τον Jimin.

Αναστέναξε καθώς γύρισε να κοιτάξει τους συγκατοίκους του που κοιμόντουσαν, με το ροχαλητό τους να γεμίζει την ησυχία στην κρύα σκηνή. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, τα συναισθήματά του περιπλανιόντουσαν στους θετούς γονείς του, πίσω στο σπίτι. Του έλειπε η καληνύχτα της μαμάς του πριν κοιμηθεί και ο ήχος από το ροχαλητό του πατέρα του στο δίπλα δωμάτιο.

Σκεφτόταν ότι αυτό το σπίτι δεν ήταν κάποτε δικό του, αλλά τώρα δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από το να επιστρέψει σε αυτό το μέρος.

Χασμουρήθηκε αθόρυβα, πριν σηκωθεί αργά από το στρώμα του και βγήκε έξω για να πάρει λίγο αέρα.

Έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, αλλά το εξωτερικό μέρος ήταν ακόμα ζωντανό με στρατιωτικούς και ιατρούς να τρέχουν τριγύρω.
Μόλις κοίταξε μπροστά του, τα πόδια του κόλλησαν στο έδαφος.

Ο Jungkook περπατούσε προς το μέρος του, και εξακολουθούσε να αισθάνεται τόσο εξωπραγματικά που τον βλέπει ξανά από κοντά.
Δεν πίστευε ότι θα κατέληγαν στο ίδιο μέρος, σε αυτή τη στρατιωτική βάση.

"Τι κάνεις εδώ;" σχεδόν ψιθύρισε ο Jungkook, αλλά η αντιπάθεια στο να του μιλάει ήταν ακόμα εκεί, καθώς είχε φτάσει κοντά στο μελαχρινό αγόρι.
Η φωνή του είχε γίνει πιο βαθιά απ' όσο θυμόταν.

Ο Taehyung δεν είχε ακούσει αυτή τη φωνή για χρόνια. Θυμόταν ότι δεν τον είχε ξαναδεί μετά τα 10α γενέθλιά του, αλλά τώρα, κοιτάζοντας αυτά τα έντονα μάτια, θυμήθηκε ακριβώς γιατί δεν ξαναμίλησαν.

"Είσαι ακόμα ο ίδιος, όπως πάντα" ξεκίνησε ο Taehyung, βλέποντας τα φρύδια του μαυρομάλλη να αυλακώνουν αργά. Είχε ψηλώσει πιο πολύ από τον Taehyung, έτσι έπρεπε να γείρει το κεφάλι του για να τον κοιτάξει.

ο Jungkook έκανε ένα βήμα μπροστά και έβγαλε τα χέρια του από τη στολή, καθώς ο μελαχρινός δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό.

"Κοίτα, δεν με νοιάζει τι κάνεις εδώ, αλλά ας επιστρέψουμε στο να μην μιλάμε ο ένας στον άλλον, εντάξει;" Δήλωσε, προτού ετοιμαστεί να φύγει.

Ο Taehyung έμεινε στη θέση του, νιώθοντας τώρα τον εαυτό του να απογοητεύεται από τον τρόπο που ο Jungkook δεν άλλαξε ποτέ τον χαρακτήρα του.

"Ναι, ας κάνουμε αυτό. Τα πάω πολύ καλύτερα όταν δεν σου μιλάω" είπε ο μελαχρινός, πριν γυρίσει και φύγει, αφήνοντας τον άλλον πίσω του.

Ίσως είχε ψηλώσει περισσότερο από εκείνον, αλλά εξακολουθούσε να είναι ο ίδιος Jungkook που ήξερε τότε..