military base || 𝘵𝘢𝘦𝘬𝘰𝘰𝘬 ✅

19

Ο Taehyung μπήκε μέσα στη νοσοκομειακή σκηνή, φορώντας την άσπρη στολή του και προσπαθώντας να μη καταρρεύσει.

Ένιωθε νεκρός όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί, υποφέροντας απο έναν δυνατό πονοκέφαλο.

Δεν θυμόταν πολλά από χθες. Μόνο το γεγονός ότι αυτός και ο Jin είχαν αποφασίσει να εισβάλουν στο δωμάτιο των στρατιωτών.

Αν και δεν θυμόταν τι ακριβώς έγινε μετά, ένιωθε κάτι παραπάνω από ντροπή, γι' αυτό και προσπαθούσε να αποφύγει οτιδήποτε και οποιονδήποτε.

Πήγε στον βορειοκορεάτη ασθενή, που ευτυχώς δεν τον είχε καταλάβει κανένας μέχρι τωρα. Είχαν έρθει κοντά οι δύο τους, αυτές τις λίγες μέρες που ήταν εδώ και ο Taehyung τον ένιωθε σαν φίλο, αν και ήταν κάτι εντελώς έξω από τα δεδομένα της περίστασης.

"Φαίνεσαι στεναχωρημένος σήμερα Hwang" είπε ο Taehyung, όταν έφτασε στον στρατιώτη και στάθηκε δίπλα από το κρεβάτι. Πλέον τον αποκαλούσε με το όνομά του.

"Ανησυχώ για τους φίλους μου. Θα νομίζουν ότι έχω πεθάνει" είπε ήσυχα, ενώ η διάθεσή του έπεφτε όλο και περισσότερο.

Ο Taehyung δεν μπορούσε να μην τον λυπηθεί. Ήξερε ότι ήταν πολύ τρομερό να έχεις φίλους πίσω στο σπίτι και να έχουν ήδη αποδεχτεί τον θάνατό σου.

"Σου υπόσχομαι ότι θα πας σπίτι" Χαμογέλασε, κάνοντας και τον νεαρό στρατιώτη να χαμογελάσει λίγο.

Μετά τον καθημερινό έλεγχο του Βορειοκορεάτη, πήγε να βρει τον Jin. Του είχε λείψει ο φίλος του και χρειαζόταν και απαντήσεις σχετικά με χθες.

Μάλλον φρόντιζε εκείνη την ηλικιωμένη κυρία που φαινόταν να είναι πολύ αγενής, καθώς παραπονιόταν όλη τη νύχτα.

Όταν έφτασε όμως κοντά στη σκηνή, τα μάτια του είδαν αμέσως τον Jungkook, που στεκόταν απ'εξω, ακουμπισμένος στον τοίχο.

Είχε σταυρωμένα τα χέρια του και έμοιαζε να είναι συγκεντρωμένος στο να κοιτάει τον Yoongi, ο οποίος μιλούσε με τον Jimin και το σχέδιό του να τον αποφύγει με κάθε κόστος φαινόταν να γίνεται όλο και πιο δύσκολο, καθώς ήταν ακριβώς μπροστά του.

Πανικοβλήθηκε όταν είδε πως το βλέμμα του Jungkook έπεσε πάνω του. Τα μάτια τους ενώθηκαν για ένα δευτερόλεπτο και αμέσως ο Taehyung γύρισε για να φύγει, προσπαθώντας να μην τρέξει.
Προχωρώντας με γρήγορα βήματα,  τελικά έστριψε και μπήκε μέσα σε μια άδεια αποθήκη, αφήνοντας ελεύθερη την ανάσα που κρατούσε.

Δεν ήταν έτοιμος να τον αντιμετωπίσει ακόμα. Ειδικά αφού δεν μπορούσε να θυμηθεί τι έγινε χθες το βράδυ. Ντρεπόταν υπερβολικά.

"Χθες το βράδυ σε βοήθησα και τώρα με αποφεύγεις"

Η καρδιά του κόντεψε να φύγει από το σώμα  του, καθώς η ξαφνική φωνή εκείνου που προσπαθούσε να αποφύγει, ήταν τώρα πίσω του. Γύρισε και τον κοίταξε σαστισμένος.

Τον είχε ακολουθήσει στην αποθήκη και ήταν ακουμπισμένος στο κατώφλι της ανοιχτής πόρτας.

Στον Taehyung δεν άρεσε ο τρόπος που τον κοιτούσε. Τα σκοτεινά του μάτια, τον παρατηρούσαν από πάνω μέχρι κάτω, ενώ εκείνος προσπαθούσε να μην ουρλιάξει.

"Τι- , δεν θυμάμαι τίποτα από χθες το βράδυ" είπε ο Taehyung νευρικά και ο στρατιώτης σήκωσε το φρύδι του, ενώ συνέχιζε να τον κοιτάζει επίμονα.

"Τίποτα;"

"Όχι μη μου πεις. Δεν έκανα τίποτα!"

Ο νοσοκόμος άρχισε να πανικοβάλλεται όταν είδε πως ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του στρατιώτη ως απάντηση και άρχισε να ιδρώνει..