military base || 𝘵𝘢𝘦𝘬𝘰𝘰𝘬 ✅

32

Μόλις κατάλαβαν ότι πλέον ήταν ασφαλείς, σηκώθηκαν όρθιοι. Ο Taehyung όμως έτρεξε αμέσως έξω από το δωμάτιο.

"Taehyung!" 

Ο Jungkook έτρεξε πίσω από τον νοσοκόμο που δεν φαινόταν να σταματάει.

Όταν έφτασε έξω, τα μάτια του, αντίκρισαν ένα χάος. Κόσμος να τρέχει τριγύρω και πυροβολισμοί να ακούγονται κάθε δευτερόλεπτο. Δεν τον ένοιαζε όμως τίποτα από αυτά και συνέχιζε να τρέχει, με τον Jungkook πίσω του να τον προσέχει.

Σταμάτησε να τρέχει όταν πλέον έφτασε έξω από τη νοσοκομειακή σκηνή. Τα μάτια του προσγειώθηκαν έξω από το σκηνή, που είδε τον Jin. 

Κοιτούσε τριγύρω και όταν πρόσεξε τον μελαχρινό, ένιωσε μια αίσθηση ανακούφισης να τον κυριεύει, μη γνωρίζοντας ότι και εκείνος τον έψαχνε όλη αυτή την ώρα. 

Αλλά πριν προλάβει να φωνάξει το όνομά του, ο γνωστός ήχος του πυροβολισμού τρύπησε τα αυτιά του και για ένα δευτερόλεπτο, ίσως ένα λεπτό, όλα σταμάτησαν.

Όλα σταμάτησαν να κινούνται.

Όχι, όχι, όχι..

"Jin.." η φωνή του βγηκε με δυσκολία. Η καρδία του σταμάτησε, καθώς έβλεπε τον καλύτερό του φίλο να πέφτει στο έδαφος. 

Ο Jungkook ήταν πίσω από τον Taehyung, και όταν είδε το θέαμα του Jin μπροστά τους, πάγωσε και εκείνος.

"Jin! Όχι, Jin, Jinie όχι!"

Ο Taehyung έπεσε στο έδαφος, δίπλα στο σώμα του φίλου του, πέρνοντας τον αγκαλιά.
Ένιωθε το σώμα του μουδιασμένο και το πρόσωπο του είχε χλωμιάσει.

"Tae-" προσπάθησε να πει ο Jin. Η αιμορραγία κάτω από το στήθος του τον εμπόδιζε από το να μιλήσει και ένιωθε να χάνει τον εαυτό του.

Τα δάκρυα του Taehyung άρχισαν να πέφτουν στο πηγούνι του, καθώς έσφιγγε τον καλύτερό του φίλο στην αγκαλιά του.

"Όχι, δεν πειράζει, είσαι εντάξει. Θα πάμε σπίτι μαζί σύντομα Jin, εντάξει;"

"Θα επιστρέψουμε σπίτι κ-και όλα θα είναι καλά, έτσι Jinie;"  Η φωνή του Taehyung έσπασε, καθώς ο Jin τον κοίταξε αδύναμα.

Ένιωθε τα μάτια του βαριά, αλλά δεν ήθελε να τα κλείσει, δεν ήθελε να κοιμηθεί. Οχι τώρα. Όχι ακόμα. Δεν ήθελε να φύγει. Φοβόταν.

"Tae- πες στη μαμά μου.." προσπάθησε να μιλήσει, και ο Taehyung συνέχισε να κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.

"Π-πες της συγγνώμη, που δεν μπόρεσα να-να έρθω σπίτι για τα Χριστούγεννα" ξέσπασε ο Jin. Η φωνή του έτρεμε και άρχισε να κλαίει και αυτος.

Ο Taehyung κουνούσε το κεφάλι του, καθώς τα δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.

Δεν ήθελε να φύγει. Το να αφήσει τον Taehyung ήταν κάτι που δεν θα φανταζόταν ποτέ. Φοβόταν να τον αφήσει μόνο. Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή του.

Φοβόταν περισσότερο, καθώς ένιωθε τα δάκρυα του φίλου του, να πέφτουν στο μάγουλό του. Ένιωθε το σώμα του πιο αδύναμο κάθε δευτερόλεπτο.

"Όχι, όχι! Υποσχέθηκα, υποσχέθηκα ότι θα σε γυρίσω πίσω στο σπίτι Jinie!" φώναξε ο Taehyung, με το κάτω χείλος του να τρέμει.

Δεν ήθελε να τον αφήσει, δεν θα τον άφηνε ποτέ. Δεν μπορεί να πάει πουθενά, δεν μπορεί. Ούτε ο Jinie, ούτε αυτός.

"Είναι- εντάξει Taehyungie, θα είμαι μια χαρά. Συγνώ-μη.." Ένιωθε το σώμα του να τον αφήνει πίσω. Προσπάθησε να μη κλείσει τα μάτια του.

"Είσαι η οικογένειά μου Tae.." Το χέρι του έπεσε στο πλάι, προτού προλάβει να ολοκληρώσει τα λόγια του και τα μάτια του έκλεισαν αργά. 

Σταμάτησε να αντιστέκεται στην επιθυμία να μείνει ξύπνιος. Ένιωθε πολύ κουρασμένος. Ήθελε να κοιμηθεί. Ήθελε μόνο να δει τη μαμά του..

"Όχι, όχι Jinie.. σε παρακαλώ.." φώναξε ο Taehyung. Τα μάτια του θόλωσαν από τα δάκρυα, καθώς κρατούσε το σώμα του Jin πιο σφιχτά πάνω στο δικό του. Είχε βυθίσει το κεφάλι του στο λαιμό του και φώναζε.

Είχε φύγει. Ο μόνος που ήξερε και ενιωθε ως οικογένεια του, είχε αφήσει το σώμα του μπροστά του, και τώρα ένιωθε να μουδιάζει από το πόσο πονούσε η καρδιά του. Δεν άκουγε κανένα σημάδι παλμού στο στήθος του.

"Σ-σε παρακαλώ, μη με αφήνεις J-jinie" Ο Taehyung έκλαιγε με λυγμούς, καθώς μια νοσοκόμα προσπαθούσε να του πάρει το σώμα του Jin, αλλά εκείνος δεν το άφηνε.

Όχι ακόμα. Σε παρακαλώ, όχι τώρα.

Τότε ο Jungkook τον τράβηξε μακριά από το σώμα του καλύτερου του φίλου, αφού οι νοσοκόμες τον έσπρωχναν. Τον αγκάλιασε και έπεσαν μαζί στο έδαφος.

Τώρα, έκλαιγε πιο δυνατά πάνω στη στολή του, με την καρδιά του να σπάει σε χίλια κομμάτια.

Υποσχέθηκε να τον γυρίσει πίσω στο σπίτι.
Να γυρίσει τον Jinie του σπίτι..