PROBINSYANANG MAID

CHAPTER FIFTEEN

The Elryle Family Is Complete

  'Zy P.O.V'

  We quietly waiting if someone/somebody will talk. It's already lunch time, pero tahimik lang ang lahat sa grupo namin. Simula pagpasok palang sa paaralan ay wala mi-isang sumubok na magsalita. Kumikibot ang mga labi ng bawat isa sa amin, ngunit wala mi-isang salita ang lumabas dito. Even Sherry didn't say anything, at nanatiling nakikiramdam sa presensya ng bawat isa. Naramdaman siguro nito ang pagiging tensionado ng bawat isa lalo na't wala siya noong may nangyari gulo kahapon.

  The awra is really tense. Tanging pagtunog lang ng mga kubyertos na ginagamit namin sa pagkain ang gumagawa ng ingay. Bumalik sa ala-ala ko ang sinabi ni Tita at napaisip 'Maybe, Zych Family is really a powerful one? Or maybe, a big family who's also known in this place?'

  Kandalunok ko sa pagkain ay nahihirapan ako lalo na't hindi maayos ang pagkakanguya ko dito. The awra is getting stronger, lalo na't noong tumunog ang speaker. Tumigil kaming lahat sa pagkain at do'n ibinaling ang buong atensyon kahit na wala naman kaming nakikitang mukha.

  Oo! Nakikinig ako sa sinasabi ng speaker pero wala mi-isang tumatak sa utak ko. Iwan ko nga ba kung bakit?

  "Zy?"

  "Zyril?"- tawag ni Sherry sa atensyon ko, kaya napabaling ako dito. "Hindi ka pa ba pupunta sa gym?"

  Saglit na nagproseso ang utak ko sa sinabi nito 'tsaka ko naintindihan ang ibig sabihin. Kahit na hindi ako nakikinig sa speaker ay alam kung tama ang iniisip ko kaya kami pinapapunta sa gym. "Huh? Uhmm.. oo pupunta na!" Sabay kaming pumunta ni Sherry sa gym. Hindi na namin kasabay ang iba dahil hindi na siguro sila makakapaghintay pa at si Sherry lang ang nanatili dito para hintayin ako.

  Nangunot ang noo naming dalawa at napatingin sa isa't isa dahil sa natanaw namin sa labas ng gym. Iwan ko nga ba, kung pinapakaba ko nga lang ba ang sarili ko o masyado talagang intense ang mga nangyayari.

  Nakasarado ang pintoan ng gymnasium at may mga naka-men-in-black na nagbabantay sa labas ng pinto. Hindi naman sa pinag-o-over think ko ang sarili ko pero ang weird kasi ng mga nangyayari, lalo ngayun. The 'men-in-black' is so intimidating at may nakapalibot na awra dito. Para silang mga robot na straight na nakatayo sa harap ng pintoan nitong gym.

  Pagapak namin sa harapan nila ay hindi man lang sila nagabalang lumingon sa amin, at parang nakikiramdam lang sa susunod na gagawin namin.

  "Ikaw na ang magsalita, Zy. Nakakatakot naman kasi sila e."- naiiyak na mahinang bulong ni Sherry sakto lang para marinig ko. "Huh? Ikaw na. Total mahilig ka namang magsalita palagi."

  Ilang minuto pa ang lumipas na sinayang lang namin sa pagaaway 'kung sino kuno ang magsasalita', and at the end, si Sherry mismo ang makikipagusap dito. Sino ba naman ako para makipagtalo, diba?

  "Ahmm... Hello po mga kuya. Hihi..."- aniya nito habang naglakad lakad papunta sa ibat ibang naka-men-in-black at hindi pinahalatang natatakot na talaga siya. "Kuya--- huhuhu... Alam naman po naming late kami, pero *snift* sana po, *snift**snift* payagan niyo kaming pumasok sa loob. Huhuhu..."- mangiyak ngiyak nitong sabi at tinudo pa ang pag-arte.

  Hindi ko alam kung matatawag nga ba ako sa ginagawa ng babaeng to, o mas lalong mahihiya dahil sa mga pinanggagawa niyang kalukuhan? Halata kasi sa mga men-in-black na wala silang mga pake dito at hinahayaan nalang si Sherry sa mga pinanggagawa nito.

  Kung hindi lang sana 'to kinakailangan ay matagal na akung nagpagulong gulong kakatawa. Paano ba naman kasi, niyakap ni Sherry yung isa sa mga naka-men-in-black na parang 'kuya' niya talaga ito. As in, literal na kuya.