Kadın

5

Kardeşler, bana destek verdiğiniz için çok teşekkür ediyorum. Bugün okulda cesaretimi toplayıp, kitap yazdığımı sınıftan birkaç kişiye daha söyleyebildim 💪  

Aslında utangaç veya özgüveni düşük bir insan değilimdir ama bu konuda nedensizce özgüvenimin tamamen düştüğünü hissediyorum. İnsanların söyledikleri umurumda olmaz ama yani bilmiyorum.

 Neyseee ben sizi çok tutmayayım. Hadi hepinize iyi okumalar. 

***

"Ahu, Ahu, Ahu bana bak, kendine gel!" 

Gözlerimi araladığımda gördüğüm manzara ile şok olmuştum. Karşımda oturan ve terlemiş Özer abi, bana sarıldı. Gözlerim dolmuş ve Özer abinin göğsüne vurmaya başladım. Özer abi ne olduğunu şaşırıp "Ne oldu Ahu?" Sinirle geri çekilip, bağırmaya başladım. "Sen şerefsizin tekisin, o Adnan denen itin kardeşisin ve sana asla güvenmemeliydim." Özer abi benden biraz uzaklaşarak "Sadece bir kabustu Ahu, sakin ol." Özer abinin bana yaklaşması ve sarılmaya çalışması ile yeniden bağırmaya başladım. "Bana dokunmaya kalkışma, sakın!" Geriye çekilip ellerini havaya kaldıran Özer abi "Bana ne gördüğünü anlatır mısın?" Sinirim azalmıyordu.

 Elimi rahim bölgeme dokundurduğumda, küçük bir şişlik dışında, bıçak izi yoktu. Yere çökmüş  ve artık tutmak istemediğim hıçkırıklarım ile gözyaşlarımı serbest bıraktım. Özer abi, sesi titreyerek "Ahu, lütfen sakin ol. Karnında bebek var." Yorgunluktan çökmüş gözlerim, yeniden sinirle açıldı.

"Ben bu bebeği istemiyorum. Onun yüzünden evimden oldum ve tanımadığım bir adamdan yardım almak zorunda kaldım. Anlıyor musun beni? Nasıl anlayacaksın ki? sen nerden bilesin? Karnında bebek olmasına rağmen dışarı atılmak nasıl bir his? Sen nerden bilesin ki küçük bir çocuğun evlendirilmesi nasıl bir his? Sen nerden bilesin ki küçük yaşta gelinliğin içine girmek nasıl bir his? Sen nasıl bilesin ki daha reşit olmamış bir kızın hamile kalmasının ne demek olduğunu? Sen nerden bilesin ki kendisi bile çocukken, nasıl çocuk doğurup bakacak?" Bağırmam bittikten sonra her şey karardı.

***

Bu kısım Özer'in gözünden olacak ve bayıldıktan hemen sonraki kısım

Ahu'nun yere yığılması ile hemen yanına koştum. "Ahu, uyan, Ahu." Bu kadar adrenalin o küçük bedenine ağır gelmişti. Hemen ambulansı aradım. Yerde yatan Ahu'yu alıp koltuğa yatırdım. Kendisine çok yükleniyordu. Bu yüklenmeyi anlayamıyordum. O son sözlerinden sonra bir süre kendime gelemeyeceğimi anladım. Her sözü doğruydu. Asla onun acısını anlamayacaktım. Onun acı çekmesini istemiyordum ancak rüyasında her ne gördüyse onu çok etkilemişti. Ambulans gelene kadar başında bekledim. Rüyasında ne gördüğünü çok merak ediyordum. Bana bu kadar yükselmesinin bir sebebi olmalıydı. Ambulansın gelmesi ile Ahu'yu arabaya bindirdiler. Karnındaki bebeğin hayati riski olduğunu duymuştum.

Hastaneye geldiğimizde doktor yanıma gelip "Babası mısınız?" Gözlerimin dolmasına engel olmaya çalışarak "Hayır, babası değilim. Dün evime geldi." Doktor ilk olarak tereddüt etse de "Peki, babası nerede?" Bana bu kadar soru sorması beni rahatsız ediyordu. "1 senedir babası ile yaşamıyormuş." Doktor daha fazla soru sormaması gerektiğini anladığında "Sizinle daha sonra görüşmemiz gerekiyor." "Tamam." Doktor gitmeden önce bana "Geçmiş olsun." dedi ve gitti.

Saniyeler dakikaları, dakikalar saniyeleri kovalıyor ama hala Ahu ile ilgili  herhangi bir gelişme yoktu. Şimdiye kadar uyanması gerekiyordu. Ellerim terlemeye başlamıştı. Bu yaştaki kızın bunları yaşamasının sebebi neydi? Neden bu duruma düşmüştü? Bunları düşünürken hemşire yanıma gelip "İçeri girebilirsiniz, beyefendi." demesi üzerine içeri girdim. Ahu'nun hala uyanmadığını gördüm. Yatağın ucuna oturmuş, neler olduğunu düşünmeye başladım. Bir gün içinde yaşadığım, yaşadığımız olaylar çok ağırdı. Bu yüzden kabus görmesi çok normaldi. Ben çocuğum olmasını isterken, Ahu'nun tam tersini istemesi canımı iyice sıkıyordu. Bebeği doğurmak istemiyordu ve kendince haklıydı. Hatta kendince değil, direkt haklıydı. Bir ay öncesine dalmıştım.