Herbata z imbirem • Katie Bell

Siedemnaście herbat

17 dzień Writemasu

Hej! Chociaż dodaję późno, to ten rozdział pisało mi się niezwykle przyjemnie. Ale cóż, niedługo dojdziemy do rozdziałów, na które czekałam od początku grudnia❤

17 grudnia

🌲🌲🌲

Nastał wreszcie dzień w którym mieli wyjechać do domów na przerwę świąteczną. W Hogwarcie nie zostało zbyt wiele osób, głównie z uwagi na Syriusza Blacka, chociaż i tak zazwyczaj większość uczniów wracała na święta do rodziny. 

Katie przebywała co jakiś w każdym z trzech przedziałów zajmowanych przez jej przyjaciół. Pierwszy zajmowały bowiem Leanne i Tamsin, drugi Angelina, Alicia, Adrian i Jeremy, a trzeci bliźniacy, Lee i Kenneth. Niektórzy pierwszoroczniacy których mijała na korytarzach, szybko przemykali do swoich przedziałów, najwyraźniej naprawdę przestraszeni. Nie dziwiła im się. W końcu gdy jechali do Hogwartu, pociąg odwiedzili dementorzy.  

- Czy naprawdę potrzebne wam są zebrania prefektów nawet w drodze na święta, Perce? - spytał Fred, widząc na korytarzu swojego brata, przechadzającego się po pociągu z miną, jakby jednocześnie był jakimś ochroniarzem ale i ważnym hrabią. 

- Wiesz, że prefekci z Hufflepuffu i ich przyjaciele, co zajmują przedział obok, kłócą się właśnie jaki jest najlepszy świąteczny deser? - dodał Lee, który wyszedł za przyjaciółmi, w poszukiwaniu pani z wózkiem. 

- Tak? I co obstawiają? - zaciekawił się George.

- No więc Diggory i ten...Rubbington obstawiają tartę melasową, a Firewall i Albans dyniową. 

- Idiotyczne - mruknął Fred, na co Percy zerknął ze zdumieniem. - Wszyscy wiemy, że najlepszy jest placek ze śliwkami naszej mamy - rzekł. Jego brat wyglądał na oburzonego tym wszystkim, ale nic nie powiedział, gdyż (jak bliźniacy wyjaśnili przyjaciołom) placek był jego ulubionym świątecznym deserem. 

- Właśnie chcieliśmy zagrać w Eksplodującego Durnia, idziesz do nas, Katie? - spytał George, na co dziewczyna przystała. 

I tak jej czas mijał, na grach, jedzeniu (w tym oczywiście piciu herbaty) i rozmowach z różnymi ludźmi. Wiedziała, że będzie za nimi trochę tęsknić w święta, ale jednak miała ich zobaczyć tuż po nowym roku, podczas gdy z rodziną miała się później zobaczyć dopiero za kilka miesięcy. Naprawdę nie mogła się doczekać aż ich zobaczy. 

Kenneth również uczestniczył w dyskusjach i grach, ale mniej (głównie dlatego, że on siedział przez całą podróż tylko w jednym przedziale). Czytał swoją książkę do historii magii, co jakiś czas opierając się o chłodną szybę w przedziale, ale też co jakiś czas unosząc wzrok by dostrzec kombinujących coś bliźniaków i Lee albo rozgadaną Katie.  

Im obojgu podróż bardzo dobrze minęła. Potem jednak przyszedł czas na pożegnania z przyjaciółmi i wypatrywania swoich rodzin, będących gdzieś w tych tłumach na peronie. Kenneth rozglądał się nad głowami niższych uczniów, gdy ktoś klepnął go od tyłu. 

- No hej, głąbie.

Odwrócił się i zobaczył swoją siostrę. Zoey była niewiele od niego wyższa (pozostawało tylko kwestią czasu kiedy go przerośnie), a jej gęste, rudobrązowe loki były związane w ogromnego koka. Uśmiechnęła się do niego i objęła go.  

Za nią stał jej chłopak, Terence. Był on mniej więcej wzrostu Kennetha, miał ciemne blond włosy i zielone oczy, a spod jego rozpiętej kurtki wystawała czarna bluza z czerwonym nietoperzem po środku i logiem najznakomitszej irlandzkiej drużyny Quidditcha, Nietoperzy z Ballycastle. Wyglądał na całkiem zadowolonego, chociaż jego prawa dłoń była chyba z jakiegoś powodu obandażowana.