It Started with a...Deal?

5

I was waiting sa usual na hintayan namin ni Yves. Gusto ko ng umuwi dahil bukod sa inaantok na ako ay wala na rin ako sa mood mamlastik. I was checking my phone every minute dahil kanina pa ako naghihintay at wala pa rin siya. Nagvibrate yung phone ko kaya dali dali ko itong sinagot, I assumed na may magandang reason si Yves kung bakit wala pa siya.

"Where are you mister? I've been waiting for you for 10 minutes na!" Ayoko talaga sa lahat yung pinaghihintay ako.

"So you're seeing another guy?" What the? I immediately checked kung sino ba ang tumatawag, my eyes widened when I saw an unregistered number. I should be more careful next time na sasagot ako ng tawag.

Narinig kong tumawa ang nasa kabilang linya. Napairap na lang ako dahil alam ko na kung sino ito.

"Hi, babe. Are you free? My friends want to meet you, can we meet today?" I was thinking if magpapanggap ba ako or I'll just scold at him and say 'no!'. Pero naisip ko rin ang mga what ifs.

Narinig ko kasi na parang maingay ang background niya, maybe he was with his friends na and baka nakaloud speaker yung phone niya. Nakakaparanoid!

"Okay babe. Nasan ka ba?" He told me na he will fetch me na lang sa gate 1. Hindi na ako nakatanggi, I can't say no kung ganun ang mga naiisip ko. Pwede naman akong humanap ng reason para umalis agad.

I called Yves na rin para iinform siya na I'm not yet going home kaya mauna na siya. Mukhang natuwa pa nga na wala siyang kasabay dahil pagkasabi ko ng reason ay agad na niyang in-end yung call.

So I was waiting again, mukhang ganito na lang lagi ang gagawin ko, ang maghintay. Umupo ako sa may bench malapit sa gate para makita ko agad kung nandun na si Luigi. Nawawala na din ako sa mood dahil nga kanina ko pa gustong umuwi pero bigla namang um-epal yung lalaking yun.

Nagulat ako ng may biglang sumundot sa tagiliran ko. I looked at him with disgust and an evil smirk registered on his face. Damn you asshole! Sisikuhin ko na sana siya ng may nakapansin sa amin.

"You two really look perfect together!" Tatango tango naman ang mga kasama nito. Pangatlong araw palang ng pagpapanggap namin pero marami na ang nakakaalam sa 'relationship' kuno namin.

He fake a smile at inakbayan ako. Kahit wala na ko sa mood I still have to pull my shit together kung ayaw kong mabuko. They were giggling na para bang mga uod na binudburan ng asin. 

What's perfect about having a jerk pretend boyfriend? Binubulag lang kayo ng isang malaking kasinungalingan and I feel sorry for you. I want to flash my bitchy smile pero pinigilan ko. Hindi nila to pwedeng makita, baka mamatay sila sa talim nito. Ha!

"Excuse us ladies, we have to go." He smiled at them and I do the same. Lumakad na kami palabas sa gate. Bumitaw na si Luigi sa pagkakaakbay at binuksan ang pinto ng sasakyan niya.

Sumakay na ako, nagmadali din siyang umikot sa driver's seat. He buckled his seatbelt and I do the same pero ang hirap hatakin nung seatbelt ko kaya I'm having a hard time.

"Ako na." He leaned closer to me. He's too close to the point na nararamdaman ko ang init ng hininga niya sa right side ng leeg ko.

"Wag na, hindi na ko magsi-seatbelt. Tabi na dyan!" Hinawi ko siya and he looked at me irritated.

Makilala ko na ang mga friends ni Luigi. Hindi ko mapigilang isipin kung tunay ba niyang mga kaibigan yun. Tsaka paano niya nasabing kaibigan niya nga ang mga ito? Gaano siya kasiguradong ganun din ang tingin nila sa kanya?

Before, I have this big group of friends. Those were the times na I'm still blinded by the words trust and love, noong naniniwala pa ako na lahat ng tao ay deserve magkaroon ng second chances, na when you love someone, it's easy for you to forgive them, that you'll still trust them no matter what.