Agony of Life

VI

:)

Trigger warning: self harm, mental heatl and other things that may trigger your self.

"Tears have no weight. But it carries heavy feelings."

It was scary, It was dark. It was heavy, rough and helpless. 

Funny how your thoughts can kill you...and what hurts me today is knowing I fought so hard to move from being depressed, now I'm like I'm falling back into the same hole I once dug myself out of, but sometimes I find comfort in my own depressed state.

We all have thoughts we're afraid of, you're not alone.

In a spark of minute, I'm standing in the ledge of this bridge. Whilw the headphones are plugged into my ears. Heavy wind meets my wet face and body from the rain, I closed my eyes and savored the air. 

I could feel the pain of my heart, as if it was giving up to the things that were happening in my world. Binuksan ko ang mga mata ko at agad na nakita ang ilog na kayang lunurin ang buong katawan ko sa ilag segundo. Mabagal ang mga mata ko sa pagkurap dahil sa malamig at malakas na hangin. 

Unti-unting namuo ang mga luha ko dahilan para mapapikit ako dahil sa nagiging malabo na ang nakikita ko.  Tears of pain and pleading followed one after another on my cheeks. 

It's been 2 hours, but still, I'm here at the river's ledge. But now I'm sitting on it. I think of killing myself awhile ago, but my feet can't follow what's my heart want. 

Napakalawak na ilog, saan kaya ako dadalhin nito kapag kinain ako ng malakas na agos niya?

Napatingin ako sa orasan ko at wala sa sariling naglakad pauwi. Nanuyo na'ko dahil sa pagkaupo ko ng matagal sa ilog kanina. Madilim narin ang paligid at tanging ilaw sa mga poste ang nagsisilbing sala sa paligid.

Ipinasok ko ang dalawang kamay ko sa magkabilang bulsa ng jacket na suot ko at tahimik na nilakad ang pababang daan. Minsan ko pang nakita ang bahay ni Jc, bumuntong hininga ako at nagtuloy sa paglalakad.

Nasa gate pala ay nakita ko na si ate na nakaupo sa bato sa gilid ng gate niya at nakasubsob sa sariling mga braso. Mabilis akong lumapit sakaniya at mahina siyang tinapik para magising. Nagmulat siya at agad akong niyakap.

"Ano ba, River!" Humiwalay siya sa yakap at hinawakan ang dalawang kamay ko. "Riv."

"Ate?"

"Gusto ni Papa, bumalik tayo doon." Nangunot ang nuo ko at tinitihan siya. " gusto daw niyang bumawi."

Hindi paman ako nakakasagot ay may kotse nang sumusundo saamin. Hinawakam ko ang kamay ko at tahimik na sumunod na sumakay sa kotse. I already can see my father.

I still have those bruises in my arms. Pruweba kung gaano kasakit ang dinanas ko sa kamay niya.

I saw Mama.

I still have the bruise in my face near my lips. Because of her slaps.

I saw Kuya.

I still the have those bruises in my back because of his pushes.

And Ate..

I still have the scars in here... because of how bad you treated me before. 

Pagdating sa bahay ay agad akong bumaba at kinuha ang maleta ko, kukunin sana ni Papa pero iniwas ko at pumunta sa likod ng ate ko. Saka ako yumuko— nararamdaman ko parin ang mga tingin niya pero ipinagsawalang bahala ko 'yon at mahigpit na humawak sa kamay ng Ate ko.