Agony of Life

VIII

:(

Trigger warning: self harm, mental heatlh and other things that may trigger your self.

Napaluhod ako at nakatulalang umiyak ng makitang tulog lang si River, pero— sa sahig ay mga gamot na nakatapon at isang lubid na nakapalupot.

Tinakpan ko ang mukha sa mga palad at dahan-dahang gumapang papunta sa lubid at hinawakan 'yon at saka inakap. Lumapit si Kuya kay River.

"She didn't do anything... she's just sleeping." Mahinahong sabi nya habang hinahaplos ang buhok ni River. Napatingin ako kay Mama nang lumuhod siya at isa-isang pinulot ang nagkalat na gamot at nangangalgal na inilagy sa maliit na bote pero halos walang pumasok dahil hindi matansha ni mama ang butas nito.

She's crying hesterically.

Is this real? Napuno ng puot ang puso ko at lumapit kay Mama saka siya hinawakan sa magkabilang braso, hinawakan naman ako ni kuya saka ako nilayo. Pero naglapasag ako.

"This is all your fault Ma!" Sigaw ko sakaniya para mapauno siya sa sahig at mabitawan ang hinahawakan saka pumikit. "Kung nandon ka lang sa tabi niya, hindi mangyayari to."

"Ana—"

"I hate you." After I said those words, I stormed out. Seeing her crying makes me want to crush her.

How can she cry?

Lumabas ako at ilang oras nagpahangin at nagtahan sa malapit na tulay dito sa lugar namin. I can't imagine myself coming back to that days where I lost myself finding my self in the dark.

But, I can't imagine River will do it herself.

While looking at the river, my phone rang.

Nang bumalik ako ay tahimik ang bahay, pero halos laha ng ilaw ay nakabukas. Wala narin ang kotse ni Kuya, the dining table is still in mess. Bago ako umakyat ay inilagay ko sa lababo ang mga plato at nilinis ang lamesa saka dumiretso sa kwarto ni River.

Walang ilaw, pero nakabukas ang patio dahilan para maysilaw sa kwarto niya. Lumilipad ang mga kurtina dahil sa hangin. Wala si River sa kama niya, naglakad ako ng tahimik papunta sa patio at nakita siyang nakaupo sa rattan at yakap ang sariling mga binti habang nakatitig sa madilim na kalangitan.

She's wearing her favorite night dress. 

Galing 'yon kay Jc, kulay puting dress 'yon na maaliwalas sakaniya pero napakapreskong tignana. May pangalan ni river sa pinakababa ng dress at nakakulay ng pula.

Pero nawala ang atensyon ko sa suot niya nang makita ko ang braso niya. Nakasuot sakaniya ang bracelet ni Jc, that red bracelet.

Jc loves red, River said.

Nakacurved ang pangalan ni Jc don, halos araw-araw ko kasing nakikita noon, kapag sabay silang aalis sa bahay.

I just don't know how to tell you things—River...

Inayos ko ang higaan niya at inilagay ang baso ng gatas sa lamesa saka siya nilapitan at hinalikan sa noo.

It's cold. But it feels good to be in cold. Madilim pero ang sarap pagmasdan ng kadiliman.

I felt Ate's presence pero hindi ako gumalaw, she kissed my forehead and left.

I thought of ending this suffering a while ago, I thought of hanging myself but the rope is too thin to hung me. I thought of overdosed but I fell asleep while thinking of how to do those pills to kill myself.

Hinawakan ko ang bracelet at tinitigan ang naka-ukit na pangalan ni Jc, saka 'yon sinundan ng hintuturo ko.

Jack Caine Sy
2003 ;3

Binigay niya'kin to nung madalas kaming magsama sa school dahil nagpapatutor siya.

Hindi na ata kami halos maghiwalay noon kahit nagagalit si Mama. Hindi niya'ko iniwan, palagi siyang may kwento kahit minsan ay hindi ko maintindihan.

Kahit tahimik ako ay hindi siya nagsasawang magsalita. Pero siguro napagod na siya...

Napagod siyang maging sandalan ko.

Napagod umintindi.

Napagod maging tagapakinig ko.

O baka napagod kasi magulo ako.

He never talked about his problems. Palagi niyang sinasabi ay hindi siya nagkakaprublema sa buhay.

I remember him.

"Alam mo ba Ilog, ako talaga si batman." Tumingin ako sakaniya at nakakunot ang noong tinitigan siya.

"Ha?"

"Tapos ikaw sidekick ko. Woshu–woshung! Hindi kasi mahirap ang mga problema ko."

Hindi nga ba Jc? Kinakaya mo ba?

Gaano kasimple ang problema mo para gawin mo pang biro?

Nasaan kaba...

Umiling ako at pinunasan ang maliliit na butil ng luha ko saka na tumayo at dahan-dahang isinara ang pinto papuntang patio.

Bago paman ako makahiga ay nakita na ang baso ng gatas sa side table ko. Umupo ako sa dulo ng higaan at kinuha 'yon saka ininom saka na humiga. Pero kahit na anong gawin kong pagpikit ay hindi ako dinadatnan ng antok. 

Napaupo ako at pinagsusuntok ang noo ko dahil sa hindi ako makatulog kahit na naubos ko na ang gatas. Muli akong tumayo at binuksan ang pintuan sa patio at naupo sa dulo ng higaan ko at napapikit nang pumasok ang napakalamig na simoy ng hangin dahilan para lumipad ang ilang hibla ng buhok ko. 

Bumuntong hininga ako at ibinagsak ang katawan ko sa higaan at tinitigan ang puting kisame, I can feel the tiredness of my body by just laying down in this lofty bed. 

The heavy feeling of mine, the tears building up. Paulit-ulit akong bumuntong hininga at pinilit ang sariling makatulog.

But I never slept. Later that night, I found myself standing again on this river's ledge. Crying my heart out, screaming my lungs out.

Pero napapikit ako.

"You know what Riv, paulit-ulit man yung araw-araw ko. Hindi ako nagsasawa, at kahit magsawa ako, pinipilit kong hindi magsawa. Because life is short, in any moment I can die. I enjoy things, even my problems. The thing is, It's tiring. It's tiring to wake up everyday because it will run the same as before. That's why do things that will make your one day unforgetable or make memories. Because life is full of surprises, just like what my Mom said."

"Do things that will make you happy, and make your life more funny. Because one day, it will never happen again." He smiles at me, then he begun to erase.

I shouted as loud as I can, I shouted as my lungs can. Then slowly sat down.

The sky is getting brighter, the sun begun to rise. My eyes are getting tired but my body and mind is awake.

Paulit-ulit akong umiling.

Where are you, Jc.