Agony of Life

IX

:(

Trigger warning: self harm, mental heatlh and other things that may trigger your self.

The classes started again, and hindi ako pweding hindi pumasok. I woke up just fine and took a bath before stepping out of my room.

Agad sumalubong sa'kin ang aroma ng barakong kape ni Papa at nilulutong itlog nila Ate. Bumaba na'ko at dumiretso kay ate at hinalikan siya saka na lumabas. Narinig ko siyang tumawag pero hindi ko na siya pinansin at saka nalang isinulpak ang headphone sa tainga ko.

Pagkapasok na pagkapasok palang ay ramdam ko na ang paninibago, pero parehong guro at mga kaklasi ang dadatnan ko araw-araw.

Umupo ako sa dating upuan ko at tahimik na hinintay ang guro namin na hindi naman nagtagal dahil kaunting minuto palang ay nandito na siya at binabagsak na ang mga dala niyang libro sa lamesa.

Wala ibang ginawa ang mga kaklasi ko kundi daldalan ang teacher namin na nakikihalubilo naman.

"Paano kaya kung natuloy pagpapakamatay ni River no? Mumultuhin kaya niya tayo?" Tanong ng isa sa mga kaklasi ko dahilan para mapayuko ako at titigan ang mga magkahawak ko palad.

Nagsitawanan naman sila kabilang ang teacher ko.

"Oo nga no? River." Tumingin ako sa teacher ko na tatawa-tawa padin. "Try to jump from tall buildings para sure." Then she burst into laugh.

I was stunned, para akong bato na nasa upuan ko. Nakatingin lang sakaniya na tumawa sa birong hindi naman talaga biro.

At hindi nakakatawa kahit na isaksak ko sa kokote ko.

The worst part is, they never thought of the joke. Is it a joke?

Or, am I a joke?

Is my feelings a joke?

Am I not valid?

Tumitig lang ako sakanila at hindi namalayan ang tulot-tuloy na luha sa pisngi ko...

Tuluyang nanahimik ang apat na sulok na silid aralan at nakatitig lang saakin ang guro ko ng may gulat sa mukha.

"Why are you crying, River?" I shrugged sarcastically.

"Bakit nga ba po ako umiiyak?" I ask her with a low tone. The whole room awkwardly became quiet.

Tumayo ako at kinuha ang bag ko saka tahimik na naglakad palabas ng room pero tinawag ako ng teacher ko.

"I was dying and... you're laughing?" Nakatalikod kong tanong.

"We're laughing because you're too young to experience such things." Then she laugh.

Humarap ako at mahigpit na hinawakan ang bag ko. 

She cleared her throat and looked at me. "Wala ka pang ginagawang magtutulak sa'yong magpakamatay. You know, you're a kid. Depression is really not for you. Stop the act."

Kumunot ang noo ko at mahinang natawa.

"So, you're telling me that Depression is not for us? And depression is only for adults?" Malakas akong tumawa at pumalakpak.

Shock painted her face.

"Diba po may anak kayo? E diba nasa mental siya?"

"Stop it."

"I heard that she's suffering from bipolar and severe depression. She's 16 right?" Mahinahon kong tanong.

"Maraming pinagdadaanan si Kia, hindi mo alam. Wala kang ala–!"

"Yan! Wala kang alam sa pinagdadaanan ko." Sagot ko. "If you don't want anyone degrading your daughter's feelings, stop degrading mine!" Lumapit ako at inalis ang ID ko saka pabagsak na inilagay sa lamesa niya.

"Someone's dying and you all are laughing. It's not about our age, It's about or feelings." I smiled. "You're fucked up, Miss."

Tumalikod ako at mabilis na tumakbo palayo sa iskuwelahan at nadatnan ang sarili sa maliit na playground sa plaza. Ito yung isinara dahil may nagpakamatay na bata.

It's lifeless, yung mga halaman halos patay na. Umupo ako sa swing at doon tahimik na umiyak.

Kung nandito kalang, Jc. Baka hanggang ngayon sinasagot mo yung teacher...

Sinakop ng dalawang palad ko ang mukha ko saka ako humikbi ng humikbi.

It stings.

It hurts.

After an hour of crying non-stop. Nakasandal nalang ang ulo ko sa tali ng swing habang dinuduyan ko ang sarili ko ng mahina.  The clouds started to look gray and heavy.

Tumingala ako at nakita ang pagiging malungkot ng kalangitan.

Ni walang ibon na lumilipad.

Napapikit ako ng may dumapong raindrop sa mukha ko, at unti-unting dumami dahilan para halos hindi ko na maibuka ang mga mata ko, tuloy-tuloy parin ang pagduyan ko sa sarili ko.

Tuluyan kong ipinikit ang mga mata ko at taimtim na dinama ang ulan sa mukha ko.

The rain felt so calm and heavy at the same time.

I felt safe at the moment.

Mas lalong lumakas ang ulan dahilan para halos wala na'kong makita. Hindi ako tumigil at umalis sa swing at nakasandal lang doon at nakahawak sa isang tali nito.

I am so tired.

I want to repose.

The rain never stopped.

Madilim na ang paligid pero nandito parin ako at hinihintay tumila ang ulan. My eyes were tired but I want to see how the rain stops.

Walang ilaw ang playground, ang nagtatanging sala ay nagmumula pa sa poste na napakalayo.

Tumingala ako at napatitig sa kalangitan, kahit na ang isang mata ko ay nakapikit na dahil masakit sa mata ang ulan.

No stars. No moon.

The sky felt so lonely.

Tumayo ako at naglakad-lakad sa daan kahit na napakadilim na.

But, It's so calming.

This things felt so scary and calming at the same time.

Nagalakad ako ng naglakad hanggang sa nadatnan ko ang sarili ko sa tulay kung saan ako madalas pumunta.

Hinawakan ko sa handle ang nag ko at naupo sa ledge nito saka ako tumitig sa ilog na malakas at nakakatakot ang agos...

Bakit andaming tao ang nakakaramdam ng katahimikan sa mga agos ng dagat?

Kinuha ko ang cellphone ko na nakabalot sa plastic at inopen ang gmail saka nagpadala ng sulat kay Jc.

:Syjc24@gmail.com

Day 63

How are you J? Kumusta ang buhay sa America, andaming nangyari ngayong araw. Sigurado ako kung nadidito ka ay hindi mo titigilan si Miss. Maris dahil ansama ng bibig niya.

Nandito parin ako, Jc. Buhay parin ako, nakatayo at hinaharap ang problema. Kinakaya at... hinihintay ka.

Gustong-gusto kitang yakapin ngayon. Sana ayos kalang, ipinagdadasal kita Jc. Umywi kana, uwian mo na'ko.

I miss you.

After I send the message, I felt dizzy. Then It went fully and scary black.