Getting Secrets

Secret twenty one

BOYS DON'T CRY

Zodra we binnenkomen, trek ik hem tegen me aan, duw ik onze lichamen en lippen tegelijk tegen elkaar en lik ik zijn onderlip.

Zijn handen strijken over mijn wangen, zo in mijn haar en hij maakt cirkeltjes met zijn duim over mijn kaken.

Het is allemaal zo anders dan met Dexter.

Ik duw die gedachten weg en focus me op zijn zachte, voorzichtige aanrakingen.

Zijn lippen zoeken de mijne af terwijl we een beetje naar achteren struikelen, naar zijn kamer.

Ik grijp naar zijn kleren en trek er een beetje ongeduldig aan. Mijn handen glijden onder zijn shirt en strelen zijn warme, donkere huid waardoor hij me iets ruwer begint te zoenen.

Ik laat een instemmend geluidje horen en hap luid naar adem wanneer hij mijn handen verder onder zijn shirt laat strijken en ik zijn harde spieren voel.

Het shirt verdwijnt al snel van zijn borstkas en ik neem zijn achterhoofd vast en zoen hem snel achter elkaar.

Zijn handen strijken over mijn heupen en ik weet dat hij voorzichtig wil zijn, maar ik wil dat hij dat niet is dus trek ik mijn shirt uit, neem zijn handen vast en begeleid zijn vingers naar mijn huid.

Hij laat me even los, kijkt naar zijn handen op mijn borstkas en dan naar mij.

Het is de eerste keer dat hij mijn littekens ziet, dat hij al mijn littekens zal zien.

'Tylin,' fluistert hij, maar ik schud mijn hoofd.

'Niet nu, Rio,' zeg ik zachtjes en hij knikt, geeft me daarna de zachtste kus die ik ooit gehad heb.

Hij tast mijn lichaam langzaam af, zoekend naar de plaatsen die me gek maken en de plaatsen die me doen grommen.

Vervolgens belanden we op het bed waarop onze ledematen verstrengelen: armen om elkaar heen, grijpend naar elkaars lichaam, zijn been tussen de mijne en de andere langs mijn heup.

Zijn vingers zorgen voor kippenvel wanneer hij van mijn zijdes naar mijn heupen tot mijn broeksband gaat, maar het enige wat ik kan denken is dat ze niet van Dexter zijn.

Zijn kussen zorgen voor warmte wanneer hij van mijn lippen tot mijn nek tot over mijn borstkas tot aan mijn heupen gaat, maar het enige wat ik kan denken is dat hij Dexter niet is.

Ik voel mijn borstkas samentrekken van pijn, maar wil dat helemaal niet voelen. Ik wil niks anders voelen dan gewild en geliefd te worden.

Mijn ademhaling gaat gehaast en ik trek Rio naar me toe wanneer hij mijn broek over mijn heupen getrokken heeft.

Ik zorg ervoor dat onze kleren zo snel mogelijk wegzijn waardoor onze lichamen enkel nog uit huid bestaan.

Rio's handen zijn warm en ik probeer me aan die warmte vast te klampen, wil hem bewaren en gebruiken wanneer ik me eenzaam, me koud voel.

Ik adem trillerig uit wanneer Rio alle voorbereidingen uit zijn nachtkastje neemt, maar het is niet van opwinding, het is van twijfel.

Hij is Dexter niet.

Rio trekt me tegen zich aan en ik druk mijn ogen stevig tegen elkaar aan om die warmte achterna te gaan.