Getting Secrets

Secret twenty seven

LAY ALL YOUR LOVE ON ME

Wanneer ik de volgende morgen op school kom, staat Dexter tegen mijn kluisje geleund.

Het liefst van al zou ik naar hem toegaan, alles delen wat Pepper tegen mij zei en toestaan dat hij me geruststelt, me troost, me vasthoudt.

Maar ik blijf denken aan wat Pepper tegen me zei: Hoeveel zelfrespect heb je dan nog, Tylin?

Geen, blijkbaar.

Ik had er nooit over nagedacht dat het aan mij zou kunnen liggen, aan mijn problemen, aan mijn littekens omdat ik dacht dat Dexter anders was.

Maar is hij anders?

Ik blijf op de hoek staan en kijk toe hoe hij naar zijn gsm kijkt, begint te typen en vervolgens krijg ik een berichtje.

Dexter: Ben je al op school? x

Ik klem de gsm tussen mijn vingers en mijn lichaam begint met trillen van verdriet. Wanneer ik opkijk, zie ik dat Dexter naar me kijkt, maar ik kan het niet.

Ik kan het niet.

Ik draai me om, maar nog voordat ik kan weglopen, heeft hij mijn arm vast en trekt me de kast in.

'Hey,' zegt hij en de vriendelijkheid van zijn stem doet me in elkaar zakken. 'Tylin, wat is er?'

'Ik kan dit niet,' zeg ik en ik haal mijn neus op, hopend dat het niet op een snik lijkt. 'Je bent weggegaan nadat ik je mijn geheim verteld heb, nadat ik je mijn hart zo goed als gegeven heb, nadat ik je vertelt heb dat ik alles in de hele fucking wereld fucking haat, behalve jou.

'Twee maanden heb ik naar jou moeten kijken samen met mijn beste vriendin en als ik geluk had, plakten jullie aan elkaar. Wat voor mens maakt het me als ik je na al die tijd gewoon terugneem?' vraag ik en mijn stem trilt en ik weet zeker dat mijn ogen vochtig zijn.

'Een vergevend,' zegt hij zacht en hij neemt mijn hand vast. 'Ik heb fouten gemaakt, dat weet ik en dat ik ben weggegaan, lag niet aan jou. Beloofd.

'Maar ik zie nu in wat ik fout gedaan heb en verwacht van de jongen die ik leuk vind niets meer dan vergiffenis,' zegt hij en hij legt zijn hoofd tegen het mijne, maar kijkt me nog steeds aan. 'Ik zeg niet dat we deze fouten moeten vergeten, maar ik heb eruit geleerd en weet nu heel goed wat ik niet wil en wat ik wel wil.'

Ik blijf stil, zit gevangen in zijn ogen en in zijn woorden. Ik wil het allemaal zo graag geloven.

Ik wil mijn ogen neerslaan, maar Dexter neemt mijn kin vast en tilt mijn gezicht op zodat ik hem nog moet aankijken.

'We zullen het rustig aandoen, als je wilt, elkaar opnieuw leren kennen, op een echt afspraakje gaan en we hoeven nog helemaal niks te doen. Beloofd,' zegt hij en hij glimlacht voorzichtig.

'Je maakt wel veel beloftes,' zeg ik zacht, maar ik voel dat ik toegeef aan mijn gevoelens, aan mijn willen, aan mijn verlangens en zo te zien merkt Dexter dat ook want hij glimlacht breder.

'Ik wil alles doen zolang je me maar vergeeft,' zegt hij en hij plant een zachte kus op mijn wang. 'Alsjeblieft, vergeef me, Tylin.'

Nog een zachtere op mijn mondhoek.

'Het gaat tijd kosten,' zeg ik zacht en hij kijkt me terug aan, knikt. 'Maar ik moet toegeven dat ik ook fouten heb gemaakt en dat ik ook veel domme dingen heb gedaan dus ik-ik wil het proberen om iets ... echt te starten.'

'Goed, geweldig,' zegt hij en hij glimlacht zo breed dat zijn ogen schitteren. 'Zullen we dan naar mijn thuis gaan?'

'We hebben les,' zeg ik, maar ik verweer me niet wanneer hij me naar de deur trekt, zijn hand in de mijne. 'En zei je net niet dat we het langzaam moesten aandoen?'