Getting Secrets

Secret six

MESSAGE IN A BOTTLE

Voor een week zie ik Dexter niet. We werken niet aan het project en hebben geen seksuele activiteiten in bezemkasten.

We zien elkaar wel in de gangen, maar geen van ons maakt aanstalten om elkaar aan te spreken en waarschijnlijk komt het door mijn vreemde gedrag van die woensdag.

Nu is het donderdagavond en zit ik gevangen samen met mijn psycholoog en nog andere kinderen die mentale problemen hebben.

Op zich is de opdracht best simpel.

We moeten een vlindertje maken van papier, maar voordat we vouwen, moeten we onze grootste angst in het midden schrijven. Later zullen we de vlinders loslaten, net zoals onze angsten.

Het is alleen gemakkelijker wanneer je je angst opschrijft, of in mijn geval durft op te schrijven.

Ik wil niet dat iemand het leest. Ooit.

De psycholoog weet waarschijnlijk wel al wat mijn grootste angst op dit moment is, maar ik heb het nog nooit luidop gezegd.

Of geschreven.

Tegenover me zit er een meisje met roze haren. Ze heet Eleonora en is bij deze sessie aanwezig omdat ze kampt met faalangst.

Ze heeft al tien vlindertjes gemaakt terwijl mijn paars, vierkantig papiertje nog leeg en onopgeplooid is.

'Lukt het niet Tylin?' vraagt dr. Sun, mijn psycholoog die langs me komt zitten.

'Jawel,' zeg ik. 'Het is alleen ... ik haat de fucking opdracht.'

Net zoals ik elke fucking opdracht haat.

Het is niet dat ik niet creatief ben, maar het feit dat ik hier zit omdat mijn ouders dat willen, werkt een beetje tegen.

Toen dr. Sun het aanhaalde dat ze ook creatieve therapie gaf op donderdagavond, waren mijn ouders meteen enthousiast omdat ik wel graag teken of schilder. Op dat moment was het beslist en hadden ze me ingeschreven.

Sommige opdrachten hebben ook wel echt geholpen met de rust naar boven te halen.

Mijn eerste opdracht was een collage maken van kleuren die weergaven hoe ik me op dat moment voelde. Of de opdracht waar ik een masker moest maken met vanbuiten prachtige kleuren, maar vanbinnen stonden alle onzekerheden geschreven.

Ik heb het wel meteen weggegooid, maar het hielp op het moment zelf om eens iets niet te haten, eens iets anders te voelen dan chaos.

En ik denk dat deze opdracht ook wel helpt, maar ik wil mijn angst niet opschrijven, ik wil mijn angst niet met nog iemand delen.

De enige die ik het heb verteld, is Riover en dat was pas na een paar maanden, maar bij kerstmis kon ik niet langer.

Toen ben ik helemaal ingestort.

Het is vreemd dat dat nog maar een paar weken geleden is.

'Weet je je angst al?' vraagt ze en ik haal ongeïnteresseerd mijn schouders op. 'Misschien kun je eerst een kleinere angst opschrijven en daarna groter gaan.'